anarchie

ulrike

ARBEIT MACHT FREI - relaas van een werkstrafweigeraar

arbeitmachtfrei

Deel 1: De "uitnodiging”

Door mijn brievenbus kwam twee weken geleden een brief van de reclassering. Het betrof een 'uitnodiging'. Een uitnodiging, die geen uitnodiging is maar een oproep op verplicht te verschijnen, al staat dat er niet met zoveel woorden in.

Wat wil de reclassering van mij? Dat ik op een intake gesprek kom, voor een werkstraf.

Dat herinner ik mij! Ik kreeg er een van zestig uur omdat ik tot twee maal toe mezelf heb vastgeketend aan de toegangspoort van de deportatiebajes in Schiphol Oost. Die waar elf mensen het leven hebben verloren omdat het de overheid geen barst kan schelen dat zij mensen opsluit, hoe zij mensen opsluit, en wie de mensen zijn die zij opsluiten, in dit geval: mensen zonder papieren. Vluchtelingen op zoek naar een beter bestaan. Naar een leven.  

In mijn procesverklaring, voorgelezen aan het einde van de zitting, zei ik onder andere:

"Ik zal dus wel in herhaling moeten blijven vallen: de overheid met verzet confronteren omdat dit een misdaad is; dit, deze deportatiebajes hier, achter deze rechtszaal.  (…) Mijn stem zal nog vele malen te horen zijn aan deze en andere poorten van de ene hel naar de andere, vele malen vaker dan die eens in het vier jaar in een stemhokje. Als dat mij voor even een heel klein beetje deelgenoot moet maken van wat mensen zonder papieren wordt aangedaan, dan zij dat zo.”

Ik kreeg die werkstraf geheel onvoorwaardelijk. Ik hoor het de rechter nog zeggen: "Gezien uw uitlatingen,…”

"Ze zetten me stevig aan het werk” staat op de voorkant van het foldertje dat de reclassering mij met de brief meestuurt. Hoe uitnodigend! Een gevoel van verstikking bekruipt me. "Arbeit macht Frei” is dit. En ja hoor! Arbeid maakt werkelijk vrij, zo lees ik bovenaan de binnenkant van het foldertje, wanneer ik het opensla: "Ik hoef niet de cel in” staat er.

Wat een opluchting! Of niet?

Het staat er niet bij in de brief, maar het is mij bekend: doe ik het niet, dan is dat dertig dagen zitten.

Ga je kijken op de website van de reclassering om meer te weten te komen over dit in Nederland relatief nieuwe fenomeen, dan wordt je om de oren geslagen met termen als: "discipline”, "wennen aan arbeidsritme”, "iets nuttigs doen voor de samenleving”. Het is alles een ontkenning en vertrapping van het eigen doel en het zelfverkozen nut en de eigen wil.

Zelf denken is niet de bedoeling. Laat staan: zelf doen. Precies dat wat ik allemaal nog meer in mijn procesverklaring heb gezegd en dat zo indruist tegen de staatsorde. Allicht is dat alles voor hen die de straffen eisen en opleggen, die de wetten maken en laten uitvoeren, van generlei waarde. Het past niet, zal altijd ongeoorloofd zijn. Het nut van het individu versus het nut van de staat. Onverenigbaar.

 En ik, en velen met mij, zou me nu dit moeten laten zeggen en welgevallen: "Ga daarheen, doe dit, doe dat, doe het dan, van zo laat tot zo laat en niet anders”. Ik zou daar telkens weer vrijwillig en nog geen seconde te laat naar toe moeten kruipen. Ik zou me moeten laten temmen als een op hol geslagen paard. Buigen of barsten.

Het heet 'resocialisering' of iets dergelijks. Dat doen ze met mensen die niet in het straatje van negen tot vijf werken en 's avonds voor de TV hangen, passen. Mensen die niet alles nablaten dat in de krant staat, dat in overheidsbrochures te lezen valt, dat politici uitkramen en uitkotsen in een litanie van nationalisme, kleinburgerlijkheid, en het voeden van onderbuikgevoelens.

Zou ik me zo laten vernederen om me eerst gek te laten maken omdat dat "opvoedende waarde” heeft, een "goede kans” is, alvorens alsnog in de bak geslingerd te worden, dan kon ik mezelf in de spiegel niet meer aankijken. Ik had toch geprotesteerd?

Had ik niet al vele malen in de weg gezeten, mezelf aan hekken vastgeketend, had ik niet al vele malen geweigerd aan bevelen te voldoen? Dat alles had een reden en die reden bestaat nog steeds.

Hoe kan ik anders handelen nu diezelfde staat die ik van mensenrechtenschendingen, van foltering en moord beschuldig, van mij de totale onderwerping verlangt? Zij noemen dat "een compensatie voor fouten uit het verleden”. Zij, die misdaad op misdaad stapelen. Hoe kan ik daaraan nu gaan toegeven?

Zeker zijn er redenen genoeg te bedenken om zo'n werkstraf wel te doen. Praktische redenen,  zoals: het behoud van een baan of de zorg voor kinderen, derving van inkomsten, of simpelweg niet in die cel terecht willen komen, in die bajes.

Natuurlijk, ook ik zou kunnen gaan. Ik zou me kunnen gaan onderwerpen aan de regels. De zoveelste regels. Maar waar houdt het op? Het begint in elk geval met: braaf dat kantoor van de reclassering in lopen om een uur te praten met iemand die weet dat hij of zij macht over me heeft. Netjes al mijn documenten overleggen. Dan mijn handtekening zetten.

Liever dit: Niet komen. Of wel gaan met als enige doel ze de waarheid te zeggen, dan op te staan en weg te lopen. Hoe dan ook: dat heeft consequenties. Daarmee heeft dus de reclasseringsambtenaar de touwtjes in handen. Dat is dwang. Dat is chantage. Het is niets minder dan dwangarbeid.

Waar het om gaat is de eer aan mezelf te houden.

Dat in elk geval. Dan bepaal ik zelf wat de gevolgen zijn, en vooral: hoe en wanneer. Niet gaan en met gebogen hoofd papiertjes prikken of hoe dan ook andermans troep opruimen omdat overheid en bedrijfsleven dat goed uitkomt, want voor dat soort arbeid mensen gaan betalen? Ze zouden wel gek zijn als ze de werknemers gratis kunnen krijgen!

Zo helpt een werkgestrafte mee dat hele systeem in stand te houden van bazen die zichzelf verrijken, en overheden die liever geld uitgeven aan defensie en justitie en wat voor geldverspilling nog meer dan aan bijvoorbeeld gezondheidszorg, hetgeen ook al weer dient om het alles in stand te houden dat armen arm houdt, rijken rijk, en dat mensen zonder papieren nog minder kans geeft.

Nee, ik ga niet ploeteren in de wetenschap dat vroeg of laat een baas boos op mij wordt omdat ik te laat ben. Ik ga niet wachten of ik een reprimande krijg omdat niet alle borden gewassen zijn. Ik ga niet wachten op een waarschuwing omdat ik een grote bek gegeven heb, omdat ik het niet pikte om als slaafje behandeld te worden. Ik ga om te beginnen geen slaaf zijn.

Vandaag is een tweede, "laatste” uitnodiging van de reclassering in de bus gevallen. "U wordt nu voor de laatste maal in de gelegenheid gesteld de uitvoering van de werkstraf te komen bespreken.”

In de tussenliggende tijd heb ik mijn eerste weigering om te komen nog eens goed overwogen, nagedacht over het idee achter die werkstraf en mezelf afgevraagd:

Waarom capituleren voor deze repressie? Waarom wèl een politiebevel weigeren op te volgen tijdens een demonstratie of een actie? Waarom wèl weigeren mijn naam te geven, me te identificeren? Waarom wèl al het andere weigeren, maar die werkstraf niet?

Het antwoord is telkens hetzelfde: de werkstraf is aanzienlijk korter dan de gevangenisstraf die de weigeraar boven het hoofd hangt.

In de tweede brief van de reclassering wordt dit dreigement als volgt verwoord:

"Indien u aan deze oproep geen gehoor geeft, dan zijn wij genoodzaakt aan justitie te melden dat uw werkstraf door ons niet in uitvoering genomen kan worden. Dit kan er toe leiden dat u een gevangenisstraf moet uitzitten.”

Zestig uur werken of dertig dagen zitten. Straf op straf. Hoezo zou de 'werkstraf' of 'taakstraf' iets nieuws toevoegen, een vervanging zijn van dat andere, meer gevreesde? In het geheel niet! Het is de fysieke én mentale knechting van de mens. Eén die feitelijk nog groter en sterker is dan de opsluiting.

Denk maar na. Degene die de werkstraf moet doen, moet daar in de rest van zijn tijd rekening mee houden. Er zijn regels over niet drinken en geen drugs gebruiken en over verplichte urinetesten, en o wee als je een keer niet komt opdagen, dan krijg je direct een waarschuwing, die wel ongeveer gelijk zal zijn aan degene die ik nu kreeg als tweede en laatste brief. 

Wat is vrijheid? Is vrijheid rond mogen lopen met een zwaard van Damocles boven je hoofd? Is vrijheid het voortdurend voldoen aan bevelen? Is vrijheid voorzichtig zijn, bang zijn, braaf zijn, slaaf zijn, alle zijn wat je niet wilt zijn, namelijk gehoorzaam te zijn aan wetten en regels die je van begin af aan hebt verworpen? Is dat vrijheid?

Dan ben ik liever tenminste geestelijk vrij in een cel van drie bij twee meter! Dus ik blijf erbij en ik weiger. Dit nu gezegd en geschreven hebbende, voel ik me bevrijd van de beklemming om ook maar na te moeten denken over het doen van dwangarbeid!

Wordt vervolgd…

Joke Kaviaar 5 april 2008

Hallo beste vrienden, Ik ben niet de enige werkstrafweigeraar, zo blijkt vandaag! Steun Paulus, die in de P.I. in Zwolle zit, door te schrijven naar: Paulus PB 1184 6501 BD Nijmegen De post wordt naar hem doorgestuurd. Zie voor het verhaal: http://www.indymedia.nl/nl/2008/04/51777.shtml Aanstaande donderdag verwacht de reclassering mij voor de tweede en laatste maal. Niet alleen zal ik niet gaan, ik zal de reclassering ook een schrijven doen toekomen waarin ik de reclassering, marionet van het straffend overheidsapparaat, sterker nog, zèlf een strafopleggend instituut, onomwonden duidelijk zal maken dat ik niet volgzaam voor hen 60 uren dwangarbeid zal komen verrichten. Groet, Joke

ARBEIT MACHT FREI - deel 2: Brief aan de reclassering.

De reclassering verwacht mij deze donderdag 17 april. Om ondubbelzinnig duidelijk te maken dat het weigeren een werkstraf te doen een beslissing is, en niet gewoon vergeten te komen, brief niet ontvangen of de trein gemist, heb ik de reclassering vandaag, 15 april, een brief gestuurd. De brief is gestuurd aan meneer A. Bak (geen grapje, die man heet echt zo!), die namens de reclassering Haarlem mij de tweede brief stuurde. De brief is CC gegaan naar Sjef van Gennip, algemeen directeur Reclassering Nederland.

NB. In de bajes van Zwolle zit Paul uit Nijmegen omdat hij een werkstraf niet heeft gedaan. Schrijf hem! Stuur brieven en kaarten naar:

Paulus
PB 1184
6501 BD
Nijmegen

De brieven worden naar de bajes doorgestuurd.

Brief aan de reclassering:

LS.

 Tot twee maal toe heb ik van uw organisatie, de reclassering, een schrijven ontvangen, waarmee u beoogt mij ertoe te bewegen te komen voor wat u noemt een "intake gesprek over het verrichten van uw werkstraf".

Ditmaal wilt u dat ik verschijn op donderdag 17 april aanstaande, om 13.30 in Zaandam op het adres Gedempte Gracht 44.

Ik heb het de officier van justitie gezegd. Ik heb het menig rechter gezegd: het doen van dwangarbeid weiger ik. Tegen u zeg ik nu: ik zal opnieuw, voor de tweede keer, niet verschijnen.

Aangezien u met de tweede brief meent te moeten aandringen door middel van het dreigement "Indien u aan deze oproep geen gehoor geeft, dan zijn wij genoodzaakt aan justitie te melden dat uw werkstraf door ons niet in uitvoering genomen kan worden. Dit kan er toe leiden dat u een gevangenisstraf moet uitzitten.", ben ik genoodzaakt thans schriftelijk te reageren, teneinde u ervan te doordringen dat het getuigt van het volledig ontbreken van respect voor het individu, de keuzes van het individu, de privacy van het individu, en niet in het allerminst en op de laatste plaats de vrijheid van het individu om zijn of haar leven naar eigen inzicht in te richten, en dat u, de reclassering, zich als een marionet laat gebruiken door het ministerie van justitie, door het openbaar ministerie, teneinde uw eigen nut te bewijzen.

In uw eerste brief voegde uw organisatie een folder bij. De vanzelfsprekendheid waarmee u aanneemt dat eenieder die dit vod van u ontvangt ge'resocialiseerd' dient te worden, een 'fout' heeft begaan, met andere woorden een persoon zonder waarde is die naar believen kan worden gekneed, aangestuurd, gedwongen; is van een zelfde achteloosheid als die waarmee de overheid waarvoor u werkt en die uw organisatie financiert, en aan wie u rapporteert teneinde uw bestaansrecht blijvend te garanderen, de argumenten verwerpt dat zij het zelf is die mensenlevens vernietigt, mensen daadwerkelijk kansloos maakt om een eigen leven te leiden of zelfs maar te overleven, en dit alles zo voort blijft doen om aldus de radertjes van dit economisch kapitalistische, zogenaamd democratische, machtsapparaat soepel te laten functioneren.

Het is dit systeem, dat mensen reeds op alle mogelijke manieren dwingt om zich aan te passen aan haar controlezucht, door het bestaan en in stand houden van arbeidsethos, grenzen, grenscontrole, identificatieplicht, biometrische paspoorten en cameratoezicht, woningen tegen woekerprijzen, consumptie gevoed door de uitbuiting van de derde wereld, het misbruik van dieren, wurgcontracten voor flexwerkers en zelfverrijking door stijgende topinkomens van ambtenaren en directies in het bedrijfsleven, dat u, door de samenwerking te kiezen met hen die namens deze overheid straffen opleggen en uitvoeren, steunt.

Ik zie in de reclassering geen organisatie voor mensen. Ik zie in de reclassering geen steun voor mensen, hulp aan mensen. Ik zie dwang. Ik zie niets meer dan een organisatie die leunt en zich baseert op cijfertjes en op slagingspercentages, die mensen in het gareel wil brengen, tot aanpassen denkt te kunnen dwingen, door hen in te zetten als gratis arbeidskracht op werkplaatsen waarvoor niemand wenst te betalen. Ik zie uitbuiting, voor de zoveelste maal, op de zoveelste manier.

Zou ik blij moeten zijn met de 'kans' die 'de samenleving' mij, als ik u geloven zou willen, zou bieden? Het is toch alles schone schijn? Want wat ís die samenleving nu eigenlijk? Het is een samenleving die verwerpt en uitsluit, die het zich graag door de politiek laat aanleunen dat mensen die geen verblijfsdocumenten bezitten burgers zijn zonder rang, een onderklasse, een soort 'Untermensch'. En overal staat feitelijk geschreven: 'Arbeit macht frei'. Wie niet werkt en leeft volgens de regels is lui, onbruikbaar, heet 'kansloos'. Let wel: ik zet in dit verband het woord kansloos tussen aanhalingstekens, want wat ik kansloos noem, heeft niet dezelfde betekenis als wat de overheid 'kansloos' noemt. Als ik kansloos zeg, dan bedoel ik: verdrukt, onderdrukt, de eigen identiteit afgenomen. Als de overheid zegt 'kansloos', dan bedoelt zij daarmee dat zij geen kansen ziet het individu voor haar doeleinden te gebruiken.

Laat ik u vertellen. Ik ben niet kansloos. Ik ben niet onaangepast. Het is de overheid, uw baas, waarvan u zonder blikken of blozen slaafs menig opdracht slikt, volgzaam, zonder kritiek, die in haar bestaan op zich fout is. Het is in mijn verzet en protest tegen deze overheid dat ik menigmaal voor de rechter stond en sta. En dit hier is nu het gevolg: dat een rechter inziet dat het geen zin heeft om mij op te sluiten, aangezien dit mij sterkt in mijn opinie dat het hele idee van straf en opsluiting mensen treft die al uitgekotst waren. Meent nu deze rechter de oplossing gevonden te hebben in het opleggen van dwangarbeid, dan heeft hij het mis. Ik weiger eenvoudigweg aan dit zoveelste 'Befehl-ist-Befehl' te voldoen.

Nu heeft justitie een dilemma, want zoals u ziet is zowel het één, dwangarbeid, als het ander, gevangenisstraf, volstrekt zinloos. Misschien ziet u het dilemma niet, dat is in feite hetgeen ik verwacht. Ik ga er dan ook vanuit dat u, vandaag nog, klakkeloos een fax of e-mail naar de betrokken ambtenaren bij justitie stuurt, met de mededeling dat 'de werkstraf niet in uitvoering genomen kan worden'.  Het enige verzoek dat ik in verband hiermee aan u doe, is dat u deze brief meestuurt naar justitie, zodat ook zij daar weten dat het geen toeval is, of ongeluk, dat ik niet ben verschenen naar aanleiding van wat u een 'uitnodiging' noemt, of een 'oproep', maar hetgeen neerkomt op een dwangbevel. Het is een goed overwogen beslissing mijnerzijds om niet op uw 'uitnodiging' in te gaan en geen 'werkstraf' uit te voeren. Dienstbaarheid aan de samenleving uit zich niet, zelfs nooit, in het uitvoeren van opgelegde 'taken'. Ik kies mijn eigen dienstbaarheid aan de samenleving, die een volledig andere is dan degene die de overheid voor ogen heeft, want zij is gericht tegen de overheid, voor de vrijheid, niet alleen van mezelf maar vooral ook van anderen: mijn vrijheid heeft geen waarde zonder die van anderen, en wanneer zij bezwaard wordt met bezit, verkregen door het misbruik en de onderwerping van anderen om op die manier mijn welvaart te kunnen garanderen, dan zal het mij weinig deren wanneer deze vrijheid voor eventjes ook mijzelf letterlijk wordt afgenomen.

Tot slot, meneer Bak - uw naam schijnt mij nogal toepasselijk toe! - doen u en uw collega's nu uw werk, denk daar wel of niet bij na, maar wat mij betreft: weiger dit werk - als u durft - nog langer te doen, en zoniet: blijft u zich onbewust van de touwtjes die uw handelen aansturen als u dat aangenamer toeschijnt; hoe dan ook hoop ik dat dit alles duidelijk is zo, hetgeen wel zal moeten want ik schrijf een brief als deze maar één keer en laat deze niet door een tweede volgen. Rest mij u te zeggen dat ik nooit meer iets van de reclassering hoop te vernemen: u kunt zich de moeite besparen.

Joke Kaviaar

  20 april:

Beste vrienden en vriendinnen,

Eerder deze week ontving je van mij ARBEIT MACHT FREI -deel 2: Brief aan de reclassering.

Dit is Arbeit macht Frei, deel 2B,  als het ware; een brief van de reclassering, ontvangen op zaterdag 19 april jl., welke ik hier volledig zal citeren:

"Hierbij deel ik u mede dat de rapportage over uw afgebroken (niet begonnen, zul je bedoelen!) werkstraf

op vrijdag 18 april 2008 verzonden is aan de Officier van Justitie.

Over de verdere gang van zaken zult u van Justitie nader bericht ontvangen"

Toch nog een brief van de reclassering dus, zeggende dat ik van hen af ben in elk geval.

Nu is het woord aan justitie en dat betekent: "Niet aan de bak? Dan in de bak!"

Ik moet nu acht dagen zitten voor niet betaalde boetes vanwege blokkades van de Rotterdamse bajesboten en het Detentiecentrum in Heerhugowaard.

Als de OvJ snel genoeg is kunnen ze die dertig dagen van het werkstraf weigeren erachter aan plakken.

Tot meer of minder spoedig dus!

Groet, Joke

Vanaf vandaag, 21 april 2008, moet Joke acht dagen boetes uitzitten vanwege blokkadeacties van de voormalige vreemdelingenbajes Noorderzand en van de bajesboten in Rotterdam.

zaterdag 26 april:

Joke wordt in de gaten gehouden

Sinds gisteren is het duidelijk dat Joke in Nieuwersluis in de gaten wordt gehouden.

Gistermiddag, toen ze tijdens het 'recreatieuurtje' even bij iemand in de cel ging zitten, werd ze daar weggehaald, omdat dit zogenaamd niet mocht, moest haar zakken leegmaken en werd voortijdig teruggebracht naar haar eigen cel.

Gisteravond, na vijf uur, kwam de directeur met een heel gevolg haar cel binnen. 'U schrijft nogal veel hè?' Hij had gehoord dat Joke tekeningen van hekken en dergelijke had gemaakt, en andere aantekeningen. Dat mag niet! Hij eiste op intimiderende toon haar aantekeningenblocnote op. Joke weigerde het af te geven. De directeur pakte het uit haar handen en begon stukken eruit te lezen. Joke zei hem dat niet te doen, maar hij verklaarde dat hij de directeur was, en dat hij dit dus wel degelijk doen kon. Ondanks dat de directeur alles doorbladerde, bleken er geen tekeningen van hekken in te staan..

Desondanks bleef de directeur fragmenten lezen. Joke zei dat het privé was, dat hij geen recht had om haar notities te lezen, maar hij bleef bij zijn standpunt dat een directeur dat recht wel degelijk heeft. Hij wilde haar blocnote in beslag nemen. Joke wilde dat uiteraard niet, maar eiste dan wel een inbeslagnameformulier. De directeur zei dat hij dat niet hoefde, omdat hij de directeur was, en hij kon in beslag nemen wat hij wilde, zonder formulier. En als dat haar niet beviel, dan moest ze maar een klacht indienen. Joke zei dat ze dat niet zou kunnen doen zonder een inbeslagnameformulier als bewijsstuk?.

 

Joke had gisteren geen post ontvangen, terwijl ze wist dat er het een en ander voor haar moest liggen. Ze vroeg dus waarom ze die post niet had gekregen? 'Bent u zo paranoia dat u denkt dat wij post voor u achter houden?', vroeg de directeur.

Uiteindelijk ging de directeur weg zonder Joke's blocnote.
Vijf minuten later kwam een bewaker haar cel in met een stapeltje. 'Deze post hebben wij nog gevonden'.

Toen Joke vanmorgen belde om dit verhaal de buitenwereld in te sturen, werd er zeer opvallend door bewakers met haar meegeluisterd. Degene met wie ze belde werd een paar minuten later gebeld, er werd niets gezegd maar wel hoorde ze een aantal keren 'klik'. Na een halve minuut werd de verbinding verbroken. Paranoia??

26 april

Hallo mensen,

Ik heb twee brieven gekregen van Joke, geschreven op haar eerste en tweede dag in Nieuwersluis. Sindsdien niet meer, terwijl ze er wel meer geschreven heeft.
Weer zo'n voorbeeld van getreiter.
Misschien krijgt ze de brieven dinsdag wel mee, zodat ze ze 'in persoon' aan de geadresseerden kan geven.
Hoe dan ook, de brieven zijn geschreven aan mij "en anderen", dus heb ik ze overgetypt, zodat jullie ze ook kunnen lezen. Hieronder dan.

21-4-08

Het werd dus Nieuwersluis. De weg hiernaartoe in de bus vergezeld door een zwaar verslaafde 35-jarige vrouw, die alle bajessen al jaren van binnen kent en overal geweest, zeven jaar van haar leven gezeten, ditmaal slechts kort, 9 dagen maar: boetes, en onderweg naarSoesterberg, Kamp Zeist dus. Daar had ze een maand geleden ook al boetes  uitgezeten. In "A", zo vertelde ze. Ik vroeg waar dat was? "Ja, een eind rijden met de bus over het terrein nog". Desgevraagd blijkt dat tussen het NATO-draad te zijn, een aparte afdeling waar NL vrouwen boetes uitzitten. Ze was zich er niet van bewust dat er ook vrouwen zonder papieren zitten, verbaasd dat ik niet ook naar Soesterberg ging. Ik heb haar uitgelegd dat ze me daar niet willen hebben en waarom. Volgens haar is in die afdeling A de hele dag de deur open "en de vorige keer was er disco in 't weekend". Het bleek om één of andere feestdag te gaan. (Hmm. Klinkt als een heel ander regime dan waar Fatima het op 't laatst over had!!).
In Nieuwersluis had zij al eens 5 jaar gezeten, dus helaas wilde ze niet stiekem met me proberen te ruilen, hetgeen we wél allebei een goeie grap zouden vinden, maar daar bleef het bij.

't Is hier precies zoals ze zei: 1 uur luchten, 1 uur recreatie, nou ja (onleesbaar woord). Ja, er is een tafelvoetbalspel! Niet wit, maar met rode poppetjes én blauwe poppetjes. Hier ontbreekt juist het wit.
Vanmiddag was hier even paniek in de tent. Het gebeurde aan het begin van de recreatietijd van deze afdeling - overigens werd me aanvankelijk door 'Aad' gezegd dat ik "geblokt" zat en niet kon deelnemen daaraan, vandaar dus dat ik het alleen heb gehoord:
paniek!

Nauwelijks hoorde ik om me heen de andere vrouwen eruit komen of ik hoorde: "Naar binnen! Iedereen naar binnen! Snel! Opschieten!" haastig heen en weer geloop hoorbaar, sleutelbossengerammel, deuren die dichtklapten.

Geen idee

Vijf minuten later, alle deuren weer open, incl. de mijne, ineens besloot 'Aad' mij wel mee te laten lopen.

'Aad' zag ik voor het eerst toen hij mij afhaalde van de badafdeling. Hij stak zijn hand naar me uit. "Ik doe niet aan handen geven", zei ik. Hij, aanvankelijk verbaasd, herstelde zich snel en zei: "Nou, dan niet".

In Zwolle doen ze heel erg van zelf hun voornaam geven en jou dan ook bij je voornaam noemen, zo vreselijk slijmerig en familiair. Gelukkig doen ze dat hier niet, 't is gewoon "mevrouw K.".

By the way. Die smeris die me vanmorgen naar Zaandijk bracht, wist precies wie ik was.
Probeerde een praatje aan te knopen over actie en over mijn pseudoniem Kaviaar, zogenaamd gezellig, onderwijl keuvelend met zijn vrouwelijke collega over het weer: "Het wordt weer een lekkere dag vandaag!?". Ja fijn om te weten, maar daar heb ik weinig boodschap aan.

Buiten kwetteren de vogels, nét hoorbaar; een fatsoenlijke radiozender hebben ze hier niet, en ik heb uitzicht op een luchtplaats, met neppalmbomen - tot zover 't 1e verslag van Nieuwersluis.

GROET

Joke

22-4-08

Gisteren balen: de bieb was op maandagmorgen geweest: geen boeken dus. Vandaag moest ik door alle routines, hartstikke moe want weinig geslapen. Zó warm, mijn raam is op 't zuidwesten, hele middag zon en geen koeling mogelijk. Ik sliep niet eerder dan half 3 nadat ik bewakers een nachtronde met zaklampen had zien maken op het terrein. Half 6 wakker: een bewaker klapte het deurluikje open en dicht.
Ik nat van het zweet en niet meer slapen natuurlijk.

Enfin, alle routinedingen, naar 'bevolking', naar 'medische dienst', 'intakegesprek' met 'Aad', de man met de enorme snor, die zegt zeker te weten dat ie me eerder heeft gezien. Nou, misschien 20 jaar geleden in die ouwe bajes in Utrecht, daar zou hij gewerkt kunnen hebben.

Enfin: ik kreeg gedaan dat ik nog boeken mocht halen - dat scheelt alvast. Verder kreeg ik al de 'vriendelijke' waarschuwing: "niet zo naar de hekken kijken!"
Ik had het niet kunnen laten toen ik terugliep van de medische dienst! Haha, beroepsdeformatie ofzo??
Nu goed, "niemand heeft 't gezien", zei hij. Ik zeg: "wie weet keek ik wel dóór de hekken, en niet náár de hekken". Jaja....

Er zit hier een meisje uit Roemenië, spreekt Engels, en is gisteravond binnengekomen.
Gepakt voor een lullig winkeldiefstalletje, een NL'er zou na 6 uur vrij zijn. Zij niet.
Ik heb haar vast het tel. nr. en naam van Jos gegeven, die zal ze nog nodig hebben. Wat een pechvogel! één lullig diefstalletje, ze werkte hier voor haar familie.

Heb een tijdje met haar gekletst tijdens wat voor ons beiden de 1e keer luchten was. Alles in 't Engels en dus hoorden wij het niet: "einde lucht".
Bewaakster gelijk boos: "Als ik roep einde lucht, moet je gelijk komen!"
Nou ja, de toon is gezet zoals je begrijpt.

De gebouwen hebben hier namen als alpha, romeo, papa (daar zit ik), quebec, bravo en echo.

Gezellig hoor.....

groet,

Joke

"Arbeit Macht Frei, deel 3: Vanuit Nieuwersluis, een voorproefje?"

Toen ik besloot te weigeren om een werkstraf te doen, was dit niet 't eerste dat ik de staat weigerde. Boetes, ook verkregen door acties tegen de tirannieke migratiepolitiek, betaal ik om te beginnen niet. Boetes zijn pure diefstal door de staat uit de zakken van mensen, en doorgaans van mensen met een toch al laag of geen inkomen. Boetes die topinkomens nooit zullen treffen, want de grote bedrijfsoplichters en zakkenvullers krijgen geen boetes of missen het geld niet eens. Het beetje geld dat ik heb, besteed ik liever aan iets nuttigs en gaat dus niet naar justitie voor het bouwen van meer bajessen.

Vervolgens komt de staat eerst met een deurwaarder en een dwangbevel. Die deurwaarder moet je dan eerst aan zijn verstand zien te peuteren dat er niks te halen valt, en daarop volgt dan het zoveelste arrestatiebevel en daar ga je dan: alweer de bak in.

Dit is voor mij de tweede keer in vijf maanden tijd. De vorige keer bezocht ik de staatshotels Kamp Zeist en Zwolle. Dit maal hebben ze me naar Nieuwersluis gebracht; voor acht dagen om te beginnen.

Ik ben maar niet begonnen met aftellen. Veel mensen doen dat. Het prikbord aan de muur, boven het bed, getuigt er van: "nog … dagen, dan vrij", turven, data. Het tellen is overal. Het is de eerste vraag die een andere vrouw hierbinnen stelt. "Hoe lang moet jij?", "Hoe lang zit je hier al?", "Hoe lang moet je nóg?". Het is in iedere seconde, iedere minuut aanwezig. Nog zoveel minuten tot het luchten, nog zoveel minuten tot de deur dichtgaat. Het voortdurende kijken naar de klok: life in slow motion.

Nee, ik ben er niet aan begonnen te tellen, want ik weet niet of die 30 dagen voor het werkstraf weigeren er direct achteraan komen of dat deze acht dagen de eerste acht van 38 dagen zullen zijn, of niet. Het zal tot op de achtste dag ongewis kunnen blijven. Het enige dat ik zeker weet is dat de reclassering mijn weigering reeds op 18 april aan de officier van justitie heeft gerapporteerd.

Het is 9.00 uur in de morgen. Overal in het land staan ongetwijfeld de files van de forenzen die dat er voor over hebben om naar hun baas te gaan. Dat alleen al is een straf; een straf voor de luchtbel van de welvaart en de groeiende economie, voor het willen bezitten van een huis, het moeten aflossen van de hypotheek, voor de carrièrezucht. 9.00 uur in de morgen. Er zullen er zijn die vandaag hun werkstraf doen, die langs de weg nu papiertjes staan te prikken in de benzinedampen van die forenzen.

Aan die andere kant van die deur die hier dicht zit, hoor ik bewakers deuren openen en de vrouwen opdragen 'hun' cel schoon te maken. Dat deden ze gisteren ook. Een bewaakster deed de deur open en zei tegen mij: "Je mag je cel schoonmaken".

Oh, mag dat?

Het is de manier van spreken hier, in elke bajes trouwens, en niet alleen daar, maar overal. Is dat Nederlands poldermodel, om te zeggen "mag" als wordt bedoeld "moet"?
Hoe dan ook, ik doe dit keer even alsof ik dat niet heb begrepen en zeg bij mezelf:  Mag het? Nee dank je.

De bewaakster heeft de deur op een kier van 15 cm open laten staan en is doorgelopen naar de volgende. De geur van bleekmiddel dringt binnen en doet me haast kokhalzen. Ik zie mijn afdelingsgenotes met schoonmaakkarren lopen. De vanzelfsprekendheid waarmee ze dit lijken te doen, doet vrezen dat veel vrouwen weinig anders gewend zijn dan als huissloofje te worden behandeld. Ik hoor een stofzuiger aangaan en besluit de deur dicht te trekken en te doen alsof ik het allemaal niet gehoord heb en af te wachten of wordt opgemerkt dat ik niet meedoe aan deze poging tot heropvoeding van de vrouw. Het scheelt om te beginnen de stank van scherpe schoonmaakmiddelen.

Dat was gisteren. Ook nu weer gepoets en gezuig hoorbaar. Volgens het 'dagprogramma' zou ik vandaag alwéér moeten gaan 'cel reinigen'. Wat een indoctrinatie!

Soms lijkt het of ze álles zien. Twee dagen terug was ik vermanend toegesproken nadat ik doelbewust traag en goed om me heen kijkend van het gebouw waar de medische dienst zit, en de bibliotheek, gebouw 'Echo', was terug gelopen naar het gebouw waar ik zit, gebouw 'Papa'.

"Je moet niet zo naar de hekken kijken." "Misschien kijk ik er wel dóórheen," opper ik. "Dat wordt opgemerkt. Iemand heeft het gezien. Niet naar de hekken kijken." Vervolgens doet de bewaker een poging tot grappig zijn: "Die staan er niet voor niets, anders tocht het hier zo".

Het feit dat ik me gisteren aan de schoonmaakverplichtingen onttrok, werd niet opgemerkt. Ik had bedacht wat ik dan zeggen zou, waarschijnlijk op straffe van 'rapport' (waarop doorgaans een x-aantal dagen afzondering op eigen cel volgt). Wat zou ik zeggen? Misschien zoiets als "Mijn cel schoonmaken? Het is mijn cel niet. Die cel is van jullie. Ik zit er alleen maar. Als je hem schoon wilt hebben, doe het dan zelf". Of zoiets.

Vandaag kwam er een bewaakster binnen voor 'celinspectie'. Ze keek rond en vroeg toen waar mijn bestek was. Ik wees op tafel. "Hier. Ik heb net gegeten." "Dat moet hier bij de deur op de kast liggen, zodat wij het kunnen zien," zei ze. Zou ze bang zijn om met mes en vork aangevallen te worden, de ijverige bewaakster?

Werkplicht. De maatschappij is er van doordrongen zoals hij doordrongen is van nationalisme, arbeidsmoraal, gesundes volksempfinden. We zetten er lekker 'met z'n allen' de schouders onder en bouwen 'onze eigen' samenleving. Het vuile werk laten we doen door de onaangepasten, de gastarbeiders, de illegalen, de gestraften, een ieder die we gebruiken en daarna weggooien kunnen.

De bewakers hier zijn ook hard aan het werk en lopen vrolijk met hun sleutelbossen rammelend erbij te fluiten. Gewoon dagelijks werk, uitgevoerd zonder kritische vragen. Overigens doet de privatisering van het bajessysteem ook hier zijn intrede. Ik zag reeds mannetjes van Securior lopen. Het is duidelijk: alle veranderingen bij justitie, alle bezuinigingen, worden eerst in detentiecentra voor mensen zonder papieren uitgeprobeerd. Lukt dit zonder protest en verzet, dan wordt het elders ingevoerd. Ook dat gaat met alles zo. De zwakste groepen eerst, dan geleidelijk aan de rest.

De afdeling naast die waar ik zit, wordt verbouwd. Ook hier zijn mensen hard aan het werk om 'onze' samenleving op te bouwen, met veel boren, zagen en timmeren. Volgens mij maken ze er tweepersoonscellen van. Dat is een kwestie van een eenpersoons nemen, extra bergruimte bouwen, tweepersoonsbed erin en klaar. Ook al zo'n innovatie van voormalig minister van justitie Donner, hoofdverantwoordelijk voor de elf doden van de Schipholbrand.

Wordt vervolgd, Joke Kaviaar
vanuit Nieuwersluis, 24 april 2008

"Arbeit Macht Frei, deel 4: Bajesspionage"

Ik mocht niet "naar de hekken kijken". Dat het niet bij deze opmerking alleen zou blijven, bleek vandaag.

Het begon al 'goed' vanmiddag. Bij aanvang van 'recreatie' liep ik bij een andere vrouw de cel in. Dit mocht niet. Ik liep naar beneden, postte een brief, en kreeg te horen: "Je wilde iets overgeven, wát wilde je overgeven?" - "Niets. Helemaal niets." -  "Maak je zakken leeg!" - "Nee dat doe ik niet" - "Dan nu terug naar je kamer!"

… "Kamer", het woord dat eufemistisch wordt gebruikt door bewakers voor 'cel', net zoals ze zeggen: "Waar woon je?" als ze bedoelen " In welke cel zit je?". Maar dat terzijde.
Het was snel afgelopen met het uur 'recreatie' vandaag; nog geen minuut na het openen van de deur weer naar binnen.

In de daarop volgende twee uren hoorde ik de bovenverdieping en de benedenverdieping elkaar opvolgend 'recreëren'. Ik vroeg me af of er nu zo'n rood briefje aan mijn deur aan de buitenkant hing. Daar staat dan een ezel op afgebeeld, voorzien van de tekst 'rapport'. Degene die achter de deur met zo'n briefje zit heeft 'afzondering' en mag alleen van cel om in haar eentje in een luchtkooi te luchten, een uurtje.

Er gebeurde niets. Ik hoorde dat er post was, maar ik kreeg geen post. En toen werd het vijf uur en stil op de afdeling.

Niet lang daarna hoorde ik voetstappen de trap opkomen. Ze liepen naar mijn deur. De deur ging open. Zodra het vijf uur 's middags is geweest, gebeurt dit normaliter niet. Er moest dus serieus iets aan de hand zijn.

Een man in pak liep binnen, stak zijn hand uit en stelde zich voor als De Directeur van Nieuwersluis. Een niet zo grote onooglijke man, ik ben zijn naam alweer vergeten.
Ik keek naar zijn uitgestoken hand en zei - zoals ik wel meer doe met gezagdragende figuren - "Ik doe niet aan handen geven". (Dit naar aanleiding van Verdonks' "In dit land geven wij elkaar een hand".)

In zijn kielzog had de directeur een man in burger die vrij groot was en twee bewakers. Zo'n soort tafereel bracht me vorig jaar in Zwolle rechtstreeks naar de isoleercel en ik vroeg me dus af: "Jee, is het zó erg dat ik mijn zakken niet leeg wilde maken?"
Maar daar ging het niet over.

De directeur had een papier in zijn handen. "Ik heb hier een rapport," begon hij.
"Oh ja? Ik weet niets van een rapport. Daar is niets over gezegd."
"… dat u tekeningen van hekken maakt en van de beveiliging en van de bussen van justitie en dat u namen noteert van bedrijven die hier aan het werk zijn."
"En?"

Hij keek naar mijn blocnote. "Die nemen we mee," zei hij. "Daar maak ik bezwaar tegen! Dus jullie zitten stiekem in mijn schrijfblok te kijken. Da's privé!"
Daarop begon de directeur een preek, dat ze celinspectie deden als ik afwezig was. "'t Is hier een bajes, weet u, dat mogen wij doen."
"Ik ga u mijn blocnote niet afgeven, " zei ik nu.
"Dat hoeft niet, die nemen wij gewoon af."
"Dan neemt u mijn privé geschreven stukken mee, dat wil ik niet, dan moet u mij een bewijs van inbeslagname geven. "
"Dat hoef ik niet. Ik ben de directeur. U kunt in beklag gaan."
"Dán ga ik in beklag, maar ik moet wel bewijs hebben waartegen."
De directeur pakte daarop de blocnote en begon te bladeren. Het eerste dat hij tegenkwam waren twee tekeningen van mijn uitzicht.
"Wereldschokkend hè?" spotte ik. "Ziet u tekeningen van hekken?"
Hij mompelde wat dat dit niks was en bladerde verder, begon te lezen ergens. Ik weer: "Dat is privé!"
"U schrijft veel," zei hij nu.
"Ik ben schrijfster, " zei ik, daar maak ik namelijk geen geheim van.
"Wat schrijft u zoal?"
"Poëzie, proza, …" begon ik.
"Waar publiceert u dan?"
"Dat mag u zelf uitzoeken."
"Heeft u eerder gezeten?"
"Dat mag u óók zelf uitzoeken!"

Tijdens dit alles keken de man in burger en de bewakers toe. Een schets van een DJI-bus bestudeerde hij nog aandachtig en tijdens al dit bladeren zei hij dat hij alleen zou afnemen wat relevant was en hij kwam met de impliciete waarschuwing dat ik 'die dingen' niet mocht opschrijven en tekenen. "U onthoudt het dan maar."

"Volgens mij zijn jullie een beetje paranoia, " merkte ik op, toen hij klaar was en zei dat ik het mocht houden.
"Een prettig weekend verder," besloot de directeur toen hij wegliep. Voordat de deur dichtging, begon ik nu over mijn post.
"Is er post voor mij?"
"Nee, is er niet"
"Dat kan niet. Een vriendin stuurt me brieven. Ze vertelt me wanneer ze brieven stuurt. Gisteren kwam een brief ook niet aan. Er moet post zijn."
De directeur: "Als wij zeggen dat er geen post is, is er geen post. Wie is hier nu paranoia?"
"Jullie zitten post achter te houden," hield ik vol.
"We houden heus geen post achter, " beweerde de directeur nog eens.
"Tja, als jullie post achterover drukken kan ik niks bewijzen hè?"… Dicht ging de deur.

Vijf minuten later kwam een bewaakster en reikte me een stapeltje post aan. "We vonden toch nog wat." Erbij zat een brief die ik gister al had moeten krijgen.

Nu ik dit een uur later zit op te schrijven, vraag ik me af wie die man in burger was. Op straat zou ik hem voor een stille hebben aangezien. En het verbaast me dat de directeur schijnbaar onverrichter zake vertrok, zonder iets mee te nemen. Ben ik paranoia als ik nu ervan uit moet gaan dat alles reeds gekopieerd is - of nog zal worden? En wat is de volgende stap?

Intussen was vandaag de afdeling volop in beweging.. Twee oudere vrouwen zijn te samen in een tweepersoonscel gedwongen. Ik ben (weer) voornemens dat te weigeren, maar nu, vrijdagavond 25 april, is dat nog niet aan de orde. Over die dertig dagen door het werkstraf weigeren, heb ik nog niets gehoord.

Wat niet is, kan nog komen. Men kan hier alles verwachten.

Strijdbare groet, Joke Kaviaar
Vanuit Nieuwersluis, 25 april 2008

Arbeit Macht Frei, deel 5: Bevel tenuitvoerlegging, bezwaar en… Nieuwersluis verduistert advocatenpost!

15 mei 2008: Exact vier weken nadat ik voor de tweede maal weigerde op een 'uitnodiging' van de reclassering in te gaan om vrijwillig dwangarbeid te doen, brengt de postbode mij aangetekend een brief afkomstig van het "landelijk coördinatiepunt arrestatiebevelen", ondertekend door een officier van justitie die zijn of haar naam niet geeft.

Het betreft een "kennisgeving omzetting". Citaat van de anonieme officier van justitie: "Ik heb vernomen dat u deze taakstraf niet heeft verricht. (…) De werkstraf is afgemeld met als reden: Contact met taakstraf cliënt onmogelijk." Zo ben je ineens van veroordeelde cliënt geworden! Ik heb nergens om gevraagd! "Ingevolge artikel 22g lid 1 van het Wetboek van strafrecht heb ik de taakstraf omgezet in een vervangende hechtenis. (…) Tegen dit bevel van de tenuitvoerlegging van vervangende hechteins kunt u binnen 14 dagen na betekening een bezwaarschrift indienen. (…) Het indienen van een bezwaarschrift heeft geen schorsende werking."

Het is koud twee weken geleden dat ik bij de bajes van Nieuwersluis de poort uitliep. Tot mijn verbazing destijds. Ze hadden die dertig dagen voor het werkstraf weigeren toen nog niet staan. Maar het mag niet lang duren met dat 'buiten' zijn. Gelukkig heb ik wel nog naar de Pinksterlanddagen kunnen gaan en aldaar onder meer een workshop/discussie over abolitionisme (afschaffing van het strafrecht en van gevangenissen) kunnen bijwonen.

Intussen heb ik een klacht ingediend bij de bajes van Nieuwersluis, of liever gezegd ertégen: het is namelijk gebleken dat post verzonden aan mijn advocaat, de zgn. geprivilegieerde post, niet is aangekomen. Dichtgeplakt, postzegel erop en goed geadresseerd. Voorzien van een duidelijk "Aan advocatenkantoor Amsterdam Noord, Mr. H.G. Kersting" en in de linkerbovenhoek "Advocatenpost!".

We hebben het even aangezien. Feestdagen, poststakingen… Maar nee. Niet aangekomen. Een zo mogelijk nog grovere schending van mijn privacy dus: zonder een schriftelijke beschikking geopend, gejat, gekopieerd en wat ze er verder allemaal mee doen. Vals, laf en achterbaks. Een handeling en beslissing waarvan ik niet mag weten, en waartegen ik sowieso niet meer langs de normale weg in beklag kan gaan, want ik zit er al niet meer. Vrijgelaten zijn betekent namelijk: geen recht meer om je te beklagen bij de commissie van toezicht. Dan maar direct naar de bajes met die klacht, met als uiteindelijke doel; een reden om naar de Nationale Ombudsman te kunnen stappen, want Nieuwersluis moet de klacht eerst wel of niet behandelen binnen zes weken, althans in elk geval reageren, voor de Ombudsman de klacht in behandeling neemt.

Terug naar het bevel.

Hoewel een bezwaarschrift daartegen geen schorsende werking heeft en ik er nul komma nul van verwacht, heb ik er toch één geschreven en verzonden. Om het nog eens in een zitting te kunnen zeggen allemaal. Om hen te dwingen om het te lezen en er over na te denken, hen, zij die de macht hebben om straffen op te leggen. Een macht die hen het recht geeft. Een recht dat ik betwist. Hieronder volgt de tekst van het bezwaarschrift. Een volgende deel van Arbeit Macht Frei komt mogelijk uit een volgende bajes waar ik onvrijwillig gast zal zijn. Misschien ook niet, want ik weet niet hoe snel het zal gaan.

BEZWAARSCHRIFT tegen de beslissing van de Officier van Justitie d.d. 13 -5- 2008

Aan de rechtbank van het arrondissement Haarlem,

Op 15 mei 2008 ontving ik een kennisgeving omzetting 957189 van de Officier van Justitie, waarin mij de beslissing wordt medegedeeld dat een werkstraf die ik geweigerd heb te doen is omgezet in een gevangenisstraf. Het ging om een werkstraf van 60 uur. De vervangende hechtenis is 30 dagen.

Mijn weigering is niet een kwestie van keuze geweest. Het is namelijk geen keuze tussen 60 uur werken of 30 dagen 'zitten'. Er kan van een keuze geen sprake zijn als werken wordt afgedwongen met een stok achter de deur. Naar mijn mening is er dan ook sprake van dwangarbeid.

De reclassering, die namens justitie zorg draagt voor de uitvoering van deze taakstraffen, spreekt van "discipline", "wennen aan arbeidsritme", en "iets nuttigs doen voor de samenleving". Er wordt vanuit gegaan dat iemand die een werkstraf gekregen heeft een fout heeft gemaakt, die op deze manier kan worden goedgemaakt.

Ik heb meer in detail het navolgende over de oorspronkelijke veroordeling en strafoplegging, en in het bijzonder over het opleggen van 30 dagen onvoorwaardelijke gevangenisstraf wegens het weigeren een werkstraf te doen, te zeggen:

1. Wie is er fout?

Ik ben van mening dat ik geen "fout" heb gemaakt, zoals de reclassering en zoals justitie redeneert. Ik ben op 20 december 2007 veroordeeld omdat ik mezelf uit protest tegen het onmenselijke 'vreemdelingen'beleid tot twee maal toe heb vastgeketend aan de toegangspoort van het uitzet- en detentiecentrum te Schiphol Oost. Dit is het detentiecentrum waar door ernstige veronachtzaming van mensenlevens, en grove nalatigheid betreffende de brandveiligheid door de politiek (met name de toenmalig ministers van Justitie Donner, van vreemdelingenzaken en integratie Verdonk, en Dekker van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer), elf mensen de verstikkings- en verbrandingsdood zijn gestorven. Deze elf doden zijn nog maar het topje van de ijsberg van alle slachtoffers van iets dat ooit 'asielbeleid' heette en thans nog altijd mensen laat creperen in onmenselijke detentiecentra, en laat deporteren naar gevaarlijke landen en gebieden.

Niet ík maak een fout als ik daartegen protesteer; de overheid maakt de fout een onschuldig mens tot zondebok voor de elf doden van de Schipholbrand te maken, door te gaan met dit beleid en elk protest te trachten de kop in te drukken. Wat ik deed, en nog regelmatig doe, is dan ook geen reden tot enige strafoplegging van welke aard dan ook. Wat ik doe is noodzaak en zal ik blijven doen, hoezeer er ook straffen worden geëist en opgelegd door een overheid, een justitie, een rechter, die daar mijns inziens het recht niet toe hebben.

2. Wat is nut?

Ik vind dat het buitengewoon denigrerend is om te stellen dat het prikken van papiertjes, of wat voor werk dan ook waarvoor kennelijk niemand fatsoenlijk loon wenst te betalen, kan worden gezien als een rechtvaardige of terechte straf. Er wordt volkomen voorbij gegaan aan de manier waarop ondergetekende al jaren zeer gedisciplineerd, als men dat woord dan toch wil gebruiken, zonder onderbreken op haar manier heel veel nuttigs doet voor deze samenleving.

Allicht heeft de overheid, de officier van justitie, had de politierechter op 20 december jl. een broertje dood aan dit nut. Indien nut wordt afgemeten aan de bruikbaarheid van het individu voor de overheid, dan ben ik inderdaad volkomen nutteloos, een sta in de weg zelfs, en dan ben ik vast wel voor de overheid zeer nuttig als ik papiertjes prik.

Maar ik meet mijn nut ergens anders aan af: aan de bewustwording van mensen, dat een ieder mens recht heeft op vrijwaring van angst, vrijwaring van armoede, dat ieder mens recht heeft op vrijheid van beweging en dus ook van migratie. De bewustwording van mensen dat de Staat der Nederlanden stelselmatig mensenrechten schendt. De bewustwording van mensen dat de welvaart bijzonder ongelijk is verdeeld in de wereld. De bewustwording van mensen dat het getuigt van egoïsme van de Europese staten, van de rijke geïndustrialiseerde Westerse landen, om uitgaande van een nationalistisch principe niet uit eigen land afkomstige mensen, immigranten, als wergwerpproduct te gebruiken en 'vreemdelingen' te weren door hen alle rechten af te nemen, te illegaliseren en te criminaliseren.

3. Dit is dwangarbeid

Het opleggen van een werkstraf is arbeidsdwang onder het mom van 'resocialisatie'. Weigering resulteert in het opleggen van een (zwaardere) straf. Hierbij wordt een bijzonder nadelige rekensom gehanteerd voor degene die een werkstraf niet afmaakt of helemaal niet doet: twee uur werken tegen één dag zitten. Dwangarbeid is het, niets anders dan dat. Menigeen zwicht voor de druk van een straf bovenop een straf. Maar ik laat me niet als slaaf gebruiken, ik laat me niet zeggen dat ik 'geresocialiseerd' moet worden.

Heb ik er nu voor gekozen om dertig dagen te moeten zitten? Is dit nu mijn eigen schuld? Nee.

Ik wil u dan ook vragen het opleggen van deze dwangarbeid onwettig te verklaren en daarmee ook de sanctie op mijn weigering eraan te voldoen onwettig te verklaren. U kunt dit doen op grond van het feit dat het in strijd is met het Europees verdrag voor de rechten van de mens, artikel 4: verbod van slavernij en dwangarbeid, lid 2: "Niemand mag gedwongen worden dwangarbeid of verplichte arbeid te verrichten.". Voor dwangarbeid in de vorm van werkstraf maakt artikel 4, lid 3, géén uitzondering. 

Conclusie:

Op zowel morele, humanitaire, principiële als juridische gronden vraag ik u mijn bezwaar tegen de omzetting van een werkstraf van 60 uur naar een gevangenisstraf van 30 dagen gegrond te verklaren en om van welke uitvoering van welke straf dan ook af te zien.

EINDE TEKST BEZWAARSCHRIFT

Met strijdbare groet, Joke Kaviaar

ARBEIT MACHT FREI, DEEL 6: Juridisch getouwtrek

Op 5 juni diende de behandeling van mijn bezwaarschrift tegen het omzetten van een niet uitgevoerde werkstraf van zestig uur naar dertig dagen 'zitten'. Ik had, ervan uitgaande dat het geen zin zou hebben, toch een bezwaarschrift ingediend. Dit met de achterliggende gedachte dat het wel aardig zou zijn als zich nog eens een rechter over de zaak zou moeten buigen, met de hamvraag: is een werkstraf dwangarbeid?

Voorafgaand aan de zitting belde mijn advocaat, Mr. Hemelaar, met de officier van justitie. Dit was dezelfde als degene die destijds in de rechtszaak maar liefst een werkstraf van tachtig uur had geëist, plus een maand voorwaardelijk.

Ik stel me voor, aan de hand van wat mijn advocaat vertelde, dat het telefoongesprek tussen de OvJ en mijn advocaat ongeveer als volgt verliep:

"Mevrouw de officier, mijn cliënt wil wel komen, maar die wil niet opgepakt worden. Wilt u een toezegging doen dat dit niet gebeurt?"

"Daar doe ik geen toezegging over,"

"Maar door het risico van aanhouding wordt het recht geschonden van mijn cliënt op vrije toegang tot de rechter. Tijdens deze zitting wordt juist het bezwaar tegen het bevel tenuitvoerlegging behandeld."

"Ik doe er geen toezegging over. Het is die mevrouw K., zegt u? Wie kent haar niet op Schiphol? Die ketent zich steeds aan de hekken vast."

"Dus u doet geen toezegging?"

"Dat soort toezeggingen doe ik nooit. Het is voor haar eigen risico of ze komt," (geheimzinnig toontje).

Daarna belde en mailde mijn advocaat me: "Ik heb uitgebreid huiswerk gemaakt. (…) Je kunt voor de zekerheid beter niet komen… en de zitting is ook niet openbaar."

Gelukkig had ik al mijn (politieke en principiële) argumenten al in het bezwaarschrift verwerkt. Mijn brief aan de reclassering, die ik had beëindigd met het dringende verzoek deze brief naar de OvJ mee te sturen, was nooit bij de OvJ aangekomen. Mijn advocaat stuurde deze haar alsnog. En, vertelde hij, hij zou nog eens verder kijken, en namens mij het woord gaan voeren. En: "Ik ga in de jurisprudentie graven, en kijken of ik nog wat kan vinden".

Kijk. Dat vind ik nu zo leuk aan advocaten. Ze gaan tóch van alles proberen, hoe kansloos de zaak ook lijkt. Ik stel mij de man voorovergebogen over zijn wetboeken voor, handenwrijvend en grinnikend, hoe hij het zijn opponenten in de rechtzaal weer zo moeilijk mogelijk gaat maken. Het moet gezegd: hij bewerkstelligde al eens eerder een vrijspraak voor me, op bijzonder geestige en louter juridische gronden; van die dingen waar ik nooit op zou zijn gekomen. Het scheelde weer een dag of twee zitten.

"Ik doe er alles aan om je zoveel mogelijk uit de bak te houden!" zei hij, voor hij de hoorn ophing.

Direct na de zitting belde hij. We hadden daags ervoor meermalen contact gehad over 'de' zaak, en: hij hád wat gevonden! Namelijk een 'memorie van achtergrond' over het fenomeen werkstraf. Wat had hij gevonden?!

"Eigenlijk moeten ze vragen of je bereid bent een taakstraf te doen,"

"Dat is niet gevraagd. Het wordt geëist en opgelegd. Ik heb er nog twee, van elk twintig uur. Dat is nog eens twee keer tien dagen zitten dan!"

"Ha!"

"Maar ik heb het ook niet gezégd, niet in deze zaak,"

"Ze hadden het moeten vrágen, en als je dan niet wilt.."

"Dan..?"

"Ja, dan moeten ze dus met een gevangenisstraf komen,"

"Ja, maar die wil ik óók niet!"

"Punt is, dat is dan minder dan het aantal dagen na een omzetting taakstraf die je moet zitten, dan zou het in plaats van dertig dagen twee of drie wéken zijn geweest, dat scheelt toch weer,"

Ja, dat is zo.

Het schijnt dat de rechter wel oren had naar het argument. Het is één keer eerder voorgekomen dat uit de behandeling van een bezwaarschrift tegen omzetting kwam dat het minder werd. Persoonlijk geloof ik er niet zo in dat het gaat lukken, maar dat maakt niet uit. Zolang de advocaat erin gelooft: laat ie het proberen, dat is zijn taak.

"Ik sta volledig achter je. Je zou helemáál niet gestraft moeten worden, en dat heb ik ook gezegd tegen de rechter!"

Straf? Nee. Ik, en zovele anderen niet. Geen enkele straf.

De rechter vroeg nog naar persoonlijke omstandigheden. Die gaan geen rechter wat aan, vind ik altijd, en ik reageer er nooit op. Wat had nu de advocaat in mijn afwezigheid bedacht?

"Als mijn cliënt dertig dagen moet zitten, krijg ik het druk. Hoe langer, hoe drukker. Ze is nogal principieel, weet u. Dat worden een zware dertig dagen. De vorige keer had ze ook al problemen met de directeur van Nieuwersluis die haar geschriften in beslag wilde nemen. Alleen daarom al, edelachtbare, zou het wel wat minder mogen zijn, het liefst helemaal niets. Legt u maar in het geheel geen straf op. Dat is wat mijn cliënt wil!"

De advocaat ontlokte met deze opmerkingen een glimlach aan de rechter. Als ik erbij was geweest, zou ik vast ook in mijn vuistje hebben gelachen om de vindingrijkheid van mijn advocaat.

Uitspraak op 19 juni, om 9 uur 's morgens. Mogelijk zit ik dan al ergens. Zwolle, voor de tweede keer? Nieuwersluis, terug naar de strijd met de directeur? Of elders? Wie zal het zeggen? Wat maakt het uit? Maar het is wel interessant om de uitslag van het bezwaar te weten:

Mócht de rechter besluiten dat mij gevraagd had moeten worden naar mijn bereidheid een werkstraf te doen…. Mócht de rechter dan vinden dat inderdaad een gevangenisstraf had moeten worden opgelegd, en dat deze dan minder zou zijn geweest. Mócht hij dat allemaal vinden en DUS tot de conclusie komen dat dertig dagen er een flink aantal minder zouden moeten zijn…

Dán is dat interessant voor alle navolgende principiële werkstraf weigeraars, want het is juist die bijzonder ongunstige rekensom van twee uur werkstraf of één dag zitten, die mensen tot het doen van de werkstraf beweegt!

Dit is nu juist waarom ik zelf denk dat - ondanks de ijver en het optimisme van advocaat Mr. Hemelaar - dertig dagen dertig dagen zullen blijven. De rechter zal wel waken voor jurisprudentie en zeggen, zoals hij al in de zitting zei: "We kunnen hier niet de strafzaak gaan over doen".

Inmiddels ligt er een klacht bij de Nationale Ombudsman tegen de bajes van Nieuwersluis. Twee vanuit Nieuwersluis naar mijn advocaat gestuurde brieven, naar aanleiding van de intimidatiepoging van de directeur, zijn namelijk nooit aangekomen. Die slingeren vast nog ergens in Nieuwersluis rond.

Natuurlijk wordt dat ontkend: "Alle advocatenpost is verzonden!" staat er handgeschreven op een geel post-it briefje. Het briefje was geplakt op mijn aan Nieuwersluis verzonden klachtbrief over de verdwenen post. Deze was aldus aan mij teruggestuurd. Dat noemen ze dan klachtafhandeling daar…

Tot slot: onlangs kwam de Raad voor de Strafrechttoepassing en de Jeugdbescherming met een kritisch rapport over tweepersoonscellen in Nederland. Daartoe zouden mensen niet mogen worden gedwongen, aldus de Raad. Dat heb ik zelf vorig jaar in Zwolle al gezien: weigering = isoleercel. Dat is nog niet veranderd, het rapport van de Raad ten spijt. In Nieuwersluis hebben ze vijf tweepersoonscellen op de inkomsten afdeling: 22 uur per dag gedwongen samen achter de deur in een cel die niet groter is dan eentje voor één persoon.

Opstanden en onrust in de Nederlandse bajessen nemen toe. In de Bijlmerbajes leidde een protestactie van gevangenen die na het luchten weigerden om naar hun cel terug te gaan tot sancties, overplaatsingen en het inzetten van de bajesknokploeg: het Intern Bijstands Team (IBT).

"Dat gebeurt zo vaak en is niets bijzonders dus daar ga ik niet op reageren," zegt Hans Janssens, woordvoerder van de dienst justitiële inrichtingen (DJI).

Het is maar even dat je het weet!

Gegroet, vol strijdlust,

Joke Kaviaar,

11 juni 2008
ARBEIT MACHT FREI, deel 7: Ik stroop mijn mouwen op!

Afgewezen. Het stond onomwonden in de e-mail van mijn advocaat. De goede man heeft zijn best gedaan. Maar toch, bezwaar tegen de omzetting van een geweigerde werkstraf naar een onvoorwaardelijke gevangenisstraf: afgewezen.

Motivatie voor deze beslissing: vooralsnog NUL. Resultaat: dertig dagen zitten voor twee blokkades van de Schiphol Oost uitzetbajes waar elf doden door brand - lees: door beleid - zijn gevallen in de nacht van 26 op 27 oktober van het jaar 2005, nu bijna drie jaar geleden.

Ik stroop mijn mouwen vast op. Afgelopen zondag heb ik bij wijze van voorproefje bij een geslaagde burgerinspectie in Kamp Zeist een fikse confrontatie gehad met het aldaar werkende Interne Bijstands Team. Met als gevolg: pijnlijke polsen, een schouderblessure van een arrestatie door de Zaanse politie van vorig jaar die opnieuw verergerd is, een gevoelig strottenhoofd als gevolg van de bijna verwurging door het IBT…  (aanvaring met IBT, zie: http://www.jokekaviaar.nl/spuug_zat.html )

Máár… ik ben tenminste (nog) vrij. Dat kan ik niet zeggen van een man die ik zag zitten in zijn rolstoel in Kamp Zeist, achter de tralies van een celraam in gebouw 52. Hij riep me, zwaaide naar me. Na enige tijd herkende ik hem. Hij heeft al eerder in Kamp Zeist gezeten. Dat is alweer jaren geleden. Hij is er toen door datzelfde IBT in de isoleercel gegooid, met boeien om. Als gevolg daarvan kreeg hij een beroerte en raakte voor de rest van zijn leven verlamd. Hij zat daarna nog op de Rotterdamse bajesboot met zijn verlamde lijf, waar medegevangenen hem naar buiten moesten dragen, wilde hij luchten. Hij heeft nog een tijd geklinkerd=vogelvrij rond gerolstoeld en toen heb ik hem nog wel eens gezien en gesproken, en nu… zit hij wéér in Kamp Zeist! Al vijf maanden.

Dus ik stroop mijn mouwen op. Voor méér actie, of dat nu buiten of binnen de bajesmuren moet zijn. Het moet in elk geval: strijd, verzet, actie, protest. Nog meer woorden en nog meer daden. Het zal allemaal nog meer rechtszaken, nog meer veroordelingen,  en nog meermalen 'zitten' opleveren. Het zal me wat. Een niet betaalde boete voor eerdere acties rond Kamp Zeist levert waarschijnlijk een extra acht dagen op boven de dertig. Het zal me wat. Als je ziet hoe die mensen daar zitten, in Kamp Zeist, in de Rotterdamse bajesboten… En al gaan die naar verluidt op 15 juli dicht, dan nóg is er het detentiecentrum in Alphen, dan nóg zijn er de boten in mijn woonplaats, De Zaanse Schande, is er de boot in Dordrecht waar momenteel iemand in hongerstaking is, is er het uitzetcentrum Zestienhoven, het vermaledijde Schiphol Oost, dan nóg zijn er de talloze verhalen van gevangenen over geweld, over isoleercellen, over het ontbreken van medische zorg, over razzia's, over angst, over denken aan de dood.

Dus ik stroop mijn mouwen op. Want recht bestaat niet in Nederland. Het heeft voor mensen zonder papieren nooit bestaan, dus waarom zou het voor mij bestaan. Het is wel zo eerlijk dat ik even in dat lot mag delen en het stelt in wezen maar zo weinig voor. Dertig dagen. Een begin en een eind. Goed. Laten het er 38 zijn. Nog altijd een begin en een eind.

Afgewezen! Hoe vaak zullen mensen zonder papieren dat horen? Asielaanvraag? Afgewezen! Verblijfsvergunning? Afgewezen! Verzoek om vrijlating? Afgewezen! De afwijzing van mijn bezwaarschrift is er niets bij en past slechts marginaal in het rijtje.

Ik wijs af: het afschermen van de buitengrenzen van het Fort Europa, dat zo ver gaat als tot in de oceanen en op het Afrikaans grondgebied aan toe.

Ik wijs af: de Europese migratiepolitiek en -beheersing, met al haar bepalingen zoals die over maximale detentietermijnen die nu in heel Europa gelijkgetrokken zijn tot wat hier in Nederland reeds jaren praktijk is: anderhalf jaar.

Ik wijs af: de plannen voor nieuwbouw van de deportatie- en andere kampen zoals op het vliegveld Zestienhoven en Schiphol-Oost, Kamp Zeist en al die waarvan ik niet weet, in heel Europa.

Afgewezen!

Ik beschuldig van moord en mensenrechtenschendingen: de Europese regeringen met hun Frontex, met hun politiestaat-methoden, met hun IOM en de zogenaamde vrijwillige terugkeer naar niets, met hun IND, hun COA, hun chartervluchten, met hun hoe het ook allemaal mag heten in welk Europees land dan ook mensenlevens vernietigende praktijken.

Praktijken die reiken van gifstort tot financiering van de voormalige kolonialisten welwillende regimes, van uitputting van grondstoffen tot vernietiging van regenwouden en bossen, van slavenarbeid, kinderarbeid en uitbuitlonen voor onze laatste mode tot het terugsturen van mensen naar martelingen, hongersnood, overstromingen of droogte.

Samengevat, ik beschuldig van moord en mensenrechtenschendingen: de vervolgers en hun opdrachtgevers, al diegenen die willens en wetens werken ten behoeve van het Europees cordon van nietsontziende staten, die daaraan geld verdienen en daarmee winst maken; de regeringen en hun uitvoerders, hun bouwers, architecten, cateraars, bewakers, politie, justitie, veiligheids- en inlichtingendiensten. Voor elke verdronkene, voor elke zelfmoord, voor elke verdwijning voor, tijdens of ná de deportatie, voor elk slachtoffer van het onthouden van medische zorg, van brand in grensgevangenissen of zogenaamde opvangcentra.

In tegenstelling tot menig arbeider, ingenieur, ambtenaar of denktank, werk ik niet voor dit gezag, voor dit geweldsmonopolie dat zich het recht heeft toegeëigend om mensen van het leven of van de vrijheid te beroven, al zou ik er nog zo riant voor beloond worden, dan nog niet, en dus ook niet onder dwang. Dus ik stroop mijn mouwen op. Ik ben er klaar voor, gisteren, nu, vandaag, en morgen. Zowel binnen als buiten de muren van de macht.

Joke Kaviaar

19 juni 2008

 
ARBEIT MACHT FREI deel 8, arrestatie

Zaandam,

Het was de vroege morgen van 2 juli. Op mijn fiets, met bij me een tas met onder andere spandoeken, persverklaringen, een exemplaar van het rapport van Amnesty (the detention of irregular migrants and asylum-seekers), reed ik het industriegebied Achtersluispolder in. Daar liggen de bajesboten, Zaanse Schande.
Ik was er bijna, nog geen 500 meter nog. Een auto kwam van achterop.
'Daar zul je ze hebben!', dacht ik nog, 'verdomme!'.
De auto -inderdaad een smeriswagen- reed langs me en stopte voor me, het rode 'politie - stop' lichtte op.
Zó dichtbij!

Voor de zekerheid had ik toch maar mijn rijbewijs meegenomen. Dan kon mijn actieplan in elk geval niet door id weigeren de mist in gaan. Ze vroegen er inderdaad om, ik liet het zien. Maar helaas, ze wilden méér.
'Mogen we even in je tas kijken'' vroeg de jonge blondine.
'Nee'.
'We willen tóch even in je tas kijken'
'Nee, dat wil ik niet'
'Waarom niet''
'Dat is privé'
Maar het kwam erop neer dat 't moest.
Dat betekende dan ook: einde verhaal. Ik kon net zo goed tot het uiterste weigeren, uit principe.

Ik stapte dus op mijn trappers, keerde mijn fiets en zei dat ze de inhoud van mijn tas niet te zien kregen.
De mannelijke collega van de blondine, een flinke vent, was intussen ook uitgestapt. Hij greep me bij mijn handen en stuur. Kort duw- en trekwerk.
Hij gooide me met fiets en al tegen de grond, greep mijn linkerarm, trok eraan en draaide deze, duwde me tegen hun wagen aan, en hield de arm verdraaid in gestrekte toestand naast me.

Ik besloot nu eens direct te roepen dat ik een schouderblessure heb (hoewel die rechts erger is, tengevolge van een eerdere '- ook al Zaanse - arrestatie). Zou het helpen? Nee hoor. Scherpe pijn in mijn schouder.
Herhaaldelijk riep ik dat 't pijn deed. Hij trok zich er niets van aan. Integendeel, hij gebruikte het om mijn medewerking af te dwingen.
'Ga je meewerken?' herhaalde hij.
Zelfs toen ik tenslotte een wat benepen 'ja!' liet horen, hield hij zo vast.
Pas toen de blondine met de boeien kwam en deze door het tweetal werden omgedaan, eindigde deze kwelling. Althans, het ergste. (achteraf: vooral blauwe plekken).

Nog 3 auto's kwamen. Zouden ze de hele nacht op me gejaagd hebben? Vanaf het moment dat ze me in mijn auto met een ladder hadden zien rijden, en even later zónder?

De hamvraag: 'Wáár is de ladder?'

Nu doorzochten ze op straat alsnog tegen mijn zin de tas en de fietstassen. Of ik wilde zéggen wat er in zat.
'Ik zei toch al dat dat jullie niks aangaat!'

Eerder die avond waren ze me al achterna gekomen omdat ze een antwoord op DE vraag wilden. Eerst wist ik niet zeker of dit zo was, en reed om dit uit te vinden een lusje door het centrum van Zaandam. De wagen bleef me volgen.
Na enige tijd werd ik gestopt: twee wagens. Papieren controleren. Blaastest. Met zaklamp in de auto schijnen.
'Wáár is de ladder?'.
Ook híer had ik al op geantwoord dat het ze niks aanging.
'Dumpen is strafbaar' - 'Ik dump toch zeker geen ladder! Ga maar kijken, je vindt hem niet'. Ze begonnen over inbraken in het industriegebeid waar de boten liggen, en 'met al die veelplegers, zoals jij' moest er goed opgelet worden.
Tot mijn verbazing lieten ze me doorrijden na dit alles. Maar..

Nu reden ze nog steeds achter me aan. één reed tenslotte door; de ander bleef tot bij mijn woonplaats volgen. In mijn woonplaats heeft de voorste nog gekeken of ik thuis was gekomen.

Die nacht, tot even na drieën, is het een kat- en muisspel geweest met de Zaanse smeris en dit eindige - hoe kan het ook anders? -  op bureau Zaandijk, alwaar ik van één van de arrestantenbewakers zojuist mijn eigen blocnote heb losgepeuterd, maar belangrijker nog: een potlood van hem.

Eerst werd gezegd: dat kan niet (je zou hen ermee kunnen verwonden).
'Maar ik moet mijn rechtszaak voorbereiden voor morgen', was een doorslaggevend argument.

De beschuldiging luidde: 'niet voldoen aan bevel'.
Over zoiets gaat die rechtszaak van morgen ook al.
Tijdens het verhoor kwamen ze met die dertig dagen op de proppen. Ik zag het papier al op tafel liggen. Het werd erbij gepakt, en ik zei: 'Ik wéét waarmee je nu gaat komen', om ze net even voor te zijn.

Jammer, een bijzonder ongelukkige pech door die eerste patrouille die de ladder zag, me daarna weer kwijtraakte, maar later zonder ladder terugzag, dat deze dag vele uren te vroeg eindigde met een enkele reis Zaandijk. Het had zo mooi kunnen zijn!

Maar wáár is nu toch die ladder. Is het dezelfde die ze ergens gevonden en in beslag genomen zeggen te hebben'

JK 2-7-08 c1 Zaandijk

ARBEIT MACHT FREI deel 9

-NOTE-:    
"Don't trust anybody here"
        "U are on your own 
Don't expect justice from them
        They are all one family" (Hanson Ben-Ghana)

        En

"Bart was here and hopes not to come back in this Hell Prison"

Kamp Zeist, de morgen van 4 juli. De bad-afdeling van heel Kamp Zeist is nog altijd in gebouw 50. Het was er rustig vergeleken met vorige keer (nov. 07).
Opvallend: geen G4S bewaker te bekennen. Ze waren alle 3 van justitie die mijn inschrijving deden; bars, kortaf, zonder uitleg.

"Waarom ben ik hier?" vroeg ik, verbaasd over het feit dat ik toch weer naar Kamp Zeist was gebracht, ondanks de 'selectiebeslissing' van 8 november vorig jaar, die ongeveer zó luidde: "Uit telefonische informatie is gebleken dat u als regelmatige actievoerster tegen Kamp Zeist bekend staat. Een objectieve bejegening kan niet langer worden gegarandeerd." Ik werd vervolgens haastig overgeplaatst naar Zwolle.
Destijds ging ik ervan uit dat dit een cover-up was voor de werkelijke reden: Kamp Zeist wil geen pottenkijkers.

Op 15 juni - nu een slordige 3 weken geleden - stond ik met 6 anderen op het dak van dit gebouw 50, waar ik in november zat, en nu weer was. Behalve voor de badafdeling is het niet meer in gebruik (zie -spuugzat- http://www.jokekaviaar.nl/spuug_zat.html)

Het IBT van Kamp Zeist heeft me, nadat we van het dak waren gehaald, toen flink te pakken genomen: ik verzette me tegen het maken van een foto en waagde het te spugen. Fout, fout, fout natuurlijk!
Alle reden dus om nu beslist niet in Kamp Zeist te willen zitten!

Op mijn vraag "Waarom ben ik híer?" kwam de wedervraag "Hebben ze je dat niet verteld bij de politie?" Het bleek de bedoeling dat ik "naar de andere kant" (de kant van de barakken) zou gaan, naar "HvB vrouwen, afdeling 4F". Alles is twee op één cel daar. Dat wist ik al, en werd bevestigd.

"Dat doe ik niet. Dat weiger ik."
"Dan krijg je een éénpersoonscel", zei de bewaakster tegenover mij, terwijl ze routinematig doorging met mijn bezittingen te controleren. "Maar niet zo'n leuke. De isoleercel."
Ik bleef bij mijn weigering. Op de afdeling zouden ze "wel verder zien", zei ze.
Dat zou al 'goed' beginnen!

Haar collega was intussen bezig mijn andere tas leeg te maken. Eruit kwam de persverklaring voor de actie die de Zaanse politie afgelopen woensdag in de vroege morgen heeft verijdeld door me voortijdig in de boeien te slaan.
"Kijk dit eens!" Ze liet het aan de derde collega zien, een man die de hele tijd aantekeningen had zitten maken van wat er in de tas terugging en niet mee naar binnen mocht, en wat er in de blauwe zak ging en wel mee naar binnen mocht.
Hij keek. "De naam is K., hè? Die is hier eerder geweest. Ik ga bellen."

Ze stopten me in een naastgelegen wachtruimte. Daar las ik de teksten die aan het begin staan, en heel veel teksten als "Fuck Holland people", "Holland no good", notities van mensen die waarschuwden voor de Nederlandse gastvrijheid, en dat Verdonk een "crimineel" is, en "erger dan Bin-Laden, Hitler, Goebbels en Stalin" en "niet alleen fascistische gedachten heeft" maar feitelijk een "neo-nazi" is. Het zegt veel over hoe mensen zonder papieren worden behandeld in dit land en over de noodzaak tot protest en actie!

Ik wachtte. Wat zou er nu gaan gebeuren? Visitatie? En dan linea recta - al dan niet met hulp van het IBT - naar de iso van Kamp Zeist, of toch nog ergens anders naartoe?

Ik luisterde aan de deur, en ving op: "Die mag hier helemaal niet zijn!" en "Nieuwersluis", en veel ander gepraat dat ik niet kon verstaan omdat er meerdere personen tegelijk aan het bellen waren.

Staand op het bankje, me optrekkend aan een ventilatierooster, gluurde ik door een smal bovenraam naar buiten, naar de muur, de hekken, het NATOdraad. Was er veel veranderd sinds ik hier laatste keer was? Nee, niet echt.

één van de bewakers zag mij. Binnen een minuut werd ik in een andere ruimte gezet. Eentje zónder ramen. Kort daarna werd ik opgehaald: naar Nieuwersluis, zonder dat er verder een woord aan werd vuilgemaakt.

Een 'vertrouwd' uitzicht nu. Een bewaker die zegt: "Het is een paar cellen verderop dan waar je de vorige keer zat" als hij me erheen brengt. Ik ben hier nu al té vaak geweest.

Joke, 5-7-08

11-7-08

hallo allemaal,

Joke is woedend: ze is overgeplaatst naar de bijzondere zorg afdeling!

Hieronder valt te lezen wat voor soort vrouwen daar normaal gesproken worden weggestopt.

In Joke's geval zal de indicatie wel zijn:
" Gedetineerden met persoonlijkheidsstoornissen die veel structuur nodig hebben
om hun gedrag in goede banen te laten leiden, zij mogen echter niet een verstoring vormen voor het leefklimaat op de BZA."

Zo springt justitie om met politieke en strijdbare gevangenen!
Het lijkt hier Rusland wel!

Volgens bewakers is haar overplaatsing geindiceerd door een psycholoog, die Joke bij de incheck zou hebben gesproken. NIET dus, ze heeft helemaal niet met een psycholoog gesproken!

Op die afdeling is ook een individueel regime mogelijk, dat betekent dus:
alleen luchten, alleen recreeren.

Als je dit leest, kun je dan even reageren?

info@vrijheidvanbeweging.nl

groet,

inge

Bijzondere zorg afdeling (BZA) Nieuwersluis: 
 
Deze afdeling is bedoeld voor mensen die psychisch in de war zijn en de drukte van
een gewone afdeling niet aan kunnen. Vaak zitten hier ook mensen die verdacht
worden van een zedendelict. Het personeel is hiervoor speciaal opgeleid. Iedere dag
evalueren zij het gedrag van de gedetineerden, met iedereen die bij hen betrokken is.
Allereerst het afdelingshoofd en zijn personeel, maar ook de werkmeester, medische
dienst, psychologe en docente creatieve vorming zijn hierbij aanwezig. 
 
Deze afdeling heeft een celcapaciteit van 30.
 
De doelgroep die zich op die afdeling bevindt, wordt als volgt beschreven:
Gedetineerden met ernstige psychiatrische problematiek, die te weinig draagkracht
hebben om zich te handhaven op een reguliere afdeling. Men kan dan denken aan:
 
* Gedetineerden met psychotische toestandsbeelden, ernstige
stemmingsstoornissen, angststoornissen en traumatische-stress stoornissen. 
* Gedetineerden met persoonlijkheidsstoornissen die veel structuur nodig hebben
om hun gedrag in goede banen te laten leiden, zij mogen echter niet een verstoring
vormen voor het leefklimaat op de BZA. 
* Gedetineerden die in een ernstige crisis verkeren en gedurende de crisis niet op
een reguliere afdeling kunnen verblijven.
* Gedetineerden die te kwetsbaar zijn om op een reguliere afdeling te verblijven.
Gedacht wordt aan zwakbegaafde en/of weinig weerbare gedetineerden die door
medegedetineerden gemakkelijk te beïnvloeden zijn.
* Gedetineerden die op medische gronden niet deel kunnen nemen aan het
dagprogramma van een reguliere afdeling. Bijvoorbeeld in geval van lichamelijke invaliditeit, epilepsie enzovoorts.
 
Het regime dat er gevoerd wordt op deze afdeling ziet er als volgt uit:
De BZA heeft als voordeel dat het door middel van terreinafbakening en het
dagprogramma voor het grootste gedeelte afgezonderd is van andere afdelingen. 
Tevens hebben de BZA-gedetineerden een eigen plaats binnen het grote
arbeidscentrum ter beschikking met een daaraan gekoppeld BZA-arbeidsmedewerker.
Er is een BZA-team dat zich met de BZA-gedetineerden bezighoudt en de andere
gedetineerden binnen dit gedeelte van het P gebouw. 
Deze factoren hebben een grote invloed op de structuur en het gevoel van veiligheid
die deze gedetineerden nodig hebben. Aangezien gedetineerden van de BZA vaak een
ernstig gestoorde realiteitsbeleving hebben en daarmee samenhangende
gedragsproblemen laten zien, is een duidelijk gestructureerd dagprogramma een
vereiste (B.Passchier, 2002).
 
Dit heeft gevolgen voor het activiteitenaanbod voor de afdeling. Het gestructureerde
dagprogramma biedt de mogelijkheid om individueel en/of in klein groepsverband deel
te nemen aan activiteiten, waarbij zo min mogelijk prikkels vrij komen. Daarbij heeft
deze afdeling de mogelijkheid deel te nemen aan onderwijs en creatieve vorming.
Deze afdeling is vooral bezig met het verminderen van prikkels en een zeer
gestructureerd regime. Deze afdeling is weinig tot niet bezig met MI.

Dinsdag 8 juli 2008

Hoi allemaal en groeten aan iedereen!

Bijgaand drie tekeningen (de originelen zijn met blauwe pen getekend: potloden mogen niet mee op de inkomstenafdeling want hebben scherpe punten en zijn dus GEVAARLIJK!): het zijn de eerste drie in de reeks "De machine", de nrs. I, II en III.

Ik hoop er de komende tijd nog meer te kunnen maken, maar of dat lukt, hangt van de omstandigheden hier af.

Gisteren kwam de bus van de GGD voor de longfoto's. We waren met een slordige tien vrouwen: allemaal binnengekomen in de loop van de afgelopen week. Een aantal ervan zijn op Schiphol opgepakt en hebben voor ze hier kwamen op Schiphol-Oost bij de kmar gezeten; unit A.
Daar is óók al een longfoto gemaakt, maar ze zijn onverbiddelijk. "Als je op de lijst staat, móet je, al is dat nóg een keer". Hmm! Radiation?.. Hun protest hielp niets, ze lieten het dus maar nóg een keer doen.

Binnen vijf dagen is het resultaat bekend. "Hoor je niets, dan is het goed", zeggen ze na afloop.

Nu zou je verwachten dat in afwachting van de uitslag mensen niet met hun tweeën in één cel worden gezet, maar NEE!

Zojuist, na afloop van het bibliotheekbezoek - waar ik mijn tekeningen kon kopiëren - zag ik dat een aantal vrouwen, die gisteren een longfoto lieten maken, nu met 2 op 1 cel zitten!
Dat moet vanmorgen vroeg zijn gedaan. Gisteren zaten ze nog in enkele cellen.

De hele TBC controle is één grote farce! Slaat nergens op zo. Bovendien, als iemand het heeft, kan dat al lang in de voorgaande dagen zijn doorgegeven, óók aan vrouwen die inmiddels al weer buiten zijn (zondag ging er één, en maandag twee).

Verder hoor ik overal klagen over de medische dienst. Voorbeeld: er zit hier een vrouw al dagen te wachten op medicijnen tegen astma; telkens wordt het beloofd; er gebeurt echter niets. Ze vertelde gisteren dat ze een aanval gehad had. Vandaag zei ze dat ze het vannacht benauwd heeft gehad.
Toch wil ze er nu niet meer om vragen. Ze zegt: "Als het fout gaat, leren ze er misschien van". Ik vroeg haar of ze niet bang was dat het mis zou gaan, en ze zei nogmaals: "Dan leren ze daarvan".

Een paar dagen terug hadden we het er ook al over. Ik vertelde - en ik weet niet zeker of het verhaal nu klopt, maar het gaat natuurlijk om de gedáchte - over die afdeling - was het in Alphen? -  waar niemand in de cel terugging tot iemand zijn medicijnen kreeg, en dat dit gelukt was (noot kopiist:  het verhaal klopt en het speelde zich inderdaad af in dc Alphen) ; één van de andere vrouwen zei daarop: "Dat ga ik niet doen, hoor, je trekt in de bajes tóch aan het kortste end?"..tja. De discussie die zich daarop kort ontspon, ga ik hier niet herhalen, want..

Ik heb gemerkt dat ze me in de gaten houden, er wordt bij celinspecties of andere momenten waarop ze er even ingaan wanneer ik er zelf niet ben, langer binnen gebleven in 'mijn' cel - hun cel eigenlijk - wat ze dan doen?

Verder lijkt het erop dat 't moment waarop ze zullen willen dat ik 'dubbel' ga (dus 2 op 1) niet zo lang meer zal duren. er staat er nog eentje leeg

Strijdbare groet,

Joke




1

2

3




12-7-08

Hieronder een stuk van Joke, geschreven op 8 juli j.l. waarschijnlijk, door zijn provocerende inhoud, de reden waarom Joke nu zit waar ze zit. Stuk hieronder, maar eerst een update:

Joke belde me vanmorgen en vertelde het volgende:

Er hangen overal camera's op de afdeling.
Luchten gebeurt in lange smalle kooien - heel deprimerend.

Joke is bang dat men haar medicatie gaat voorschrijven - desnoods onder dwang.

Alles wat ze nu zegt/schrijft/doet wordt geobserveerd.

Plus dat alles wat ze zegt/schrijft/doet wordt bekeken vanuit een psychiatrisch defect (oftewel: ze is gek, dus wordt alles vanuit dat perspectief bekeken).

Ze heeft het gevoel dat ze erin geluisd is: toen ze werd overgeplaatst zeiden ze helemaal niet naar welke afdeling. Joke wist alleen dat ze niet in een tweepersoonscel zou worden gezet. Aanvankelijk had ze zelfs op die BZA-afdeling niet eens door waar ze precies was - dat besef kwam later pas.

Vanmiddag belt ze weer.

Ik heb haar advocaat toch nog per mail kunnen inlichten. Hij begrijpt niet waarom ze daar op die afdeling geplaatst is. Hij heeft gisteren Nieuwersluis gebeld, maar de verantwoordelijke figuur was al weg. Hij heeft beloofd vandaag nog een keer te bellen naar een afdelingshoofd - als het niet lukt, kan er pas maandag op z'n vroegst wat gedaan worden.

Astrid en ik gaan maandag om 9 uur op bezoek.

Groet van Joke vanuit afdeling 'one flew over the cuckoo's nest'!


-----------------------------------

Albayraks dwang: 'dubbel' zitten

Of de reactie van Albayrak op het rapport van de Raad voor de Strafrechttoepassing en Jeugdbescherming (RSJ), "meer op een cel" erg tot de vrouwen in Nieuwersluis is doorgedrongen, betwijfel ik. Er wordt namelijk toch al vanuit gegaan dat "Je wel zal moeten" en dat "Je niet kunt weigeren".

Op de inkomstenafdeling hebben ze er vijf. Het totaal aantal cellen op deze afdeling is nu boven 16 plus beneden 14 = 30. Met het ombouwen van deze vijf 1- naar 2-persoonscellen is de 'capaciteit' van deze afdeling toegenomen tot 35 vrouwen.

Een komen en gaan is het op deze afdeling. Sommigen zitten hier enkele dagen een boete uit, anderen zitten hier een aantal weken of maanden een korte straf uit - weer anderen zitten in voorarrest en wachten op overplaatsing naar een volgende afdeling, waar op meer bewegingsvrijheid wordt gehoopt.

Immers, op de inkomstenafdeling is het 'dagprogramma' uiterst mager. Een snelle rekensom leert dat het aantal uren per dag doorgebracht 'achter de deur' in het gunstigste geval uitkomt op 21, maar de meeste dagen 22. 22 uur per dag met z'n tweeën 'op cel': ik moet er niet aan denken. Toch lijkt het erop dat iedereen aan de beurt komt.

Nu zijn er mensen die het "gezellig" vinden. En er zijn mensen die behoefte hebben aan aanspraak, want anders vervelen ze zich, zitten ze te piekeren enzovoort. Maar een oudere vrouw (70+) die hier de vorige keer was toen ik hier zat, werd gek: tevoren had ze tegen mij haar angst geuit. Ze had last van haar darmen en moest veel winden. "Dat kan toch niet, als je met een ander zit? Dan moet ik het gaan inhouden en dan krijg ik nóg meer last!".
Maar ze moest (want anders!). één dag later was de bewaking tot de conclusie gekomen dat het toch niet kon: het arme mens was dermate wanhopig dat de beslissing werd teruggedraaid.

De angst van deze vrouw is geen uitzondering. Angst voor ruzie, angst om 'overruled' te worden door een ander, wrevel over het gebruik van die ene tv, het wel of niet aanhebben van licht, radio, wisselende slaaptijden.

Het meer-op-een-cel-experiment is in de Nederlandse detentiecentra voor mensen zonder papieren eerst uitgeprobeerd, met 2-, 4-, en 6-persoonscellen in o.a. de Rotterdamse bajesboten en Kamp Zeist. Zonder enige gêne trok men zich nergens iets van aan, zette rokers en niet-rokers bij elkaar, mensen met verschillende culturele, religieuze of anderszins van elkaar verschillende achtergrond, mensen die elkaars taal niet spreken. Het leidde/leidt tot vechtpartijen, onrust, elkaar aanvallende gevangenen? "maar dáár hebben we isoleercellen voor".

Dit alles is nog altijd praktijk. Toen ik vorige week in eerste instantie haast in Kamp Zeist terecht kwam, bleek men daar nog altijd zonder aanzien des persoons mensen direct samen te zetten. Weigering leidt onvermijdelijk ook al tot de isoleercel.

Dat laatste is overal zo. De Nederlandse overheid, met Albayrak voorop, zet het experiment van voorheen minister van justitie Donner onverdroten voort, met als grote vooruitgang: nieuwe 2-persoonscellen worden GROTER dan 1-persoons. Twee vierkante meter om precies te zijn. 10 m2  wordt 12 m2. één vierkante meter p.p. erbij. Tel uit je winst!

Een andere door Albayrak bedachte 'verbetering' is de 'inspraak', om het beleid een beetje meer in overeenstemming te brengen met de Europese gevangenisregels: inspraak over met wie je wilt 'dubbelen'.
Tot nu toe maakten bewakers - die men tegenwoordig p.i.w.-ers noemt - de dienst uit. Of dat nu écht verandert?

Citaat van een bewaker die op de isolatie-afdeling van Zwolle werkt(e?) toen ik daar in november vorig jaar na een 2pc-weigering terechtkwam: "Ik heb met succes koppeltjes gemaakt, die jongens vinden het leuk". De bewakers als relatiebemiddelaar!
Hij vertelde er niet bij -ik was een discussie met hem begonnen om het gewenste effect van totale isolatie te doorbreken- dat het "niet altijd lukte". Die opmerking ontlokte ik hem pas na enig aandringen. De bewaker moest daarop toegeven geen voorstander te zijn van dwang, net als de RSJ. -Maar ja, het komt van boven?.

Maar wat de sleuteldragers zelf ook ervan zeggen: het laat zich raden dat het 'binnen' met de 'inspraak' net zo zal gaan als 'buiten': het is marginaal en de machthebber heeft het laatste woord. De zoveelste polderoplossing, zoethoudertje numero zoveel. Maar de 'buiten' zo abstract lijkende discussie is 'binnen' dagelijkse realiteit. Komt er op de afdeling plaats in een 2pc, dan denkt iedereen: "moet ik daar straks in?".

Het is nu de vraag hoe de RSJ op de volgehouden dwang gaat reageren. De schorsingsverzoeken die het beklag tegen een 'disciplinaire straf' begeleiden, moeten namelijk worden ingediend bij .. diezelfde raad!
De RSJ kan dus een aardige stok tussen de spaken van het wiel dat "tweepersoonsceldwang" heet, steken:

honoreert de RSJ stelselmatig de schorsingsverzoeken ingediend door mensen die 'in de iso' zijn gegooid omdat zij de 'mpc' weigerden, dan hebben de bajesdirecties een probleem. De effectiviteit van de sanctie kan daardoor worden teniet gedaan.

Schrijfster is van zins - wanneer het zich eerdaags voordoet - opnieuw te weigeren. Dan zullen we zien of de RSJ boter bij de vis doet, of water bij de wijn!

Strijdbare groet!

Joke Kaviaar, 8-7-08 Nieuwersluis

NB. De beklagzaak vanwege de iso in Zwolle door het 2pc weigeren, loopt nog steeds.




cel


14-7-08

hallo mensen,

in de eerste plaats:

Joke heeft vanmorgen met de psych gesproken. Het blijkt zo te zijn, dat Joke naar die afdeling is gebracht omdat ze de vorige keer dat ze daar zat, tekeningen van de hekken had gemaakt. Ze willen haar nu een week in observatie houden, om te zien wat ze nu weer gaat uitspoken.
Joke heeft gezegd dat ze hoe dan ook van die afdeling af wil, te meer omdat ze denkt dat ze een volgend keer automatisch wederom op zo'n BZA-afdeling terecht zou komen.

De psych bood haar twee keuzes:
1. 'naar boven', daar zitten niet de zware gevallen, maar ook vrouwen die het 'gewoon moeilijk hebben'
2. naar een normale afdeling, maar dan in een tweepersoonscel.

Joke wou niet 'naar boven', en ook niet in een tweepersoonscel.
"Dan wordt het de iso", had de psych gezegd.
"Daar zit ik ook niet op te wachten" zei Joke, "maar jullie zijn gewoon bang dat ik de strijd rond tweepersoonscellen ga winnen!".

De keuze is aan hen.

Intussen heeft de advo een update: de psych schijnt geopteerd te hebben voor:
normale afdeling, eenpersoonscel.
Nu moet de directeur nog zijn fiat geven daaraan.

Dat schijnt inmiddels gebeurd te zijn, en Joke is toegezegd dat ze terug gaat naar de inkomstenafdeling en dat ze een eenpersoonscel krijgt!

Eerst zien, dan geloven, maar het lijkt erop dat ze de strijd gewonnen heeft, zonder in de iso te belanden.

Goed voorbeeld doet goed volgen???

Arbeit macht frei deel 10: "Je MOET"

Niemand wil het maar met niemand wordt rekening gehouden. Het gaat op volgorde van binnenkomst. Twee vrouwen die daags voor mij - dus vorige week donderdag - zijn binnengekomen, waren vandaag aan de beurt.

"Spullen pakken, je gaat verhuizen." Zo luidde de mededeling, een bevel in wezen. Zo eentje in de categorie van:'Befehl ist Befehl', waar ze in de bajes zo goed in zijn.
"Hoezo?" heeft ze toen gevraagd, verbouwereerd.
"Je gaat naar beneden, naar een tweepersoonscel" klonk het daarna onverbiddellijk, waarop de vrouw in kwestie zei: "Ik ga niet".

Het Albayrakse antwoord laat zich raden:
"Dan moeten we maatregelen nemen."
"?"
"Dan ga je naar de iso".

De vrouw heeft dit dreigement, dze chantage, aanvankelijk weerstaan. Ze zal iets gezegd hebben als: "dan maar naar de iso".
Maar de bewaker had nog meer troeven: "Dat is WEL slecht voor je rapportage," en schijnt iets gezegd te hebben over de negatieve invloed die dat in de toekomst zal hebben als je verlof aanvraagt.

Voor wie lang moet: een doorslaggevend 'argument'. Een 'argument' waar ik me, met nog ruim een maand te gaan (er zijn 9 dagen bijgekomen vanwege niet-betaalde boetes voor akties tegen Kamp Zeist en de Rotterdamse bajesboten), niets van hoef aan te trekken.

Ik zag de twee vrouwen, die daarvoor op 'de ring', die overigens grotendeels leeg staat, in naast elkaar gelegen eenpersoonscellen hadden gezeten, 'verhuizen' tijdens het uurtje 'recreatie' vanmorgen: met ZEER grote tegenzin.
Persoonlijke omstandigheden worden genegeerd, niets is gevraagd. Hoezo, 'inspraak', Albayrak??! (zie: 'Albayraks dwang').

Met een deze week binnengekomen vrouw heb ik het erover. Ook zij zegt absoluut niet te willen, en ik weet: grote kans dat het morgen mijn beurt is, indien er weer een leegkomt. Als ik geluk heb, duurt dat nog tot na het weekend, maar dan, onvermijdelijk: de voorgenomen stellige weigering.

Ik bereid me er al dagenlang op voor. Wat zal ik ze zeggen? Dat ik weiger, jazeker. Maar er zijn zoveel woorden die je kunt gebruiken. Ik weiger. Nee. Ik doe het niet. Ik vertik het. Je kunt de pot op. Ik werk niet mee.
Op een moment klinken dan de sleutels op de afdeling, op 'het vlak', de trap op, op 'de ring', komen naderbij. Dan gaat de deur open, geven ze de order. Ik hoor ze dagelijks, en denk dan: "Is het NU zover?"

"Nou, ze moeten maar ZIEN hoe ze me de iso inkrijgen", zeg ik tegen de -overigens ervaren- nieuwkomer. Ze heeft 'er al zo vaak gezeten' en 'een keer of 7, 8 in de iso, een keer 14 dagen'. Ze waarschuwt: "Dan komen ze met de ME". "Ja, die lui ken ik", kan ik haar vertellen, maar ik kom er niet meer aan toe haar te vertellen hoe het IBT ons van het dak van Kamp Zeist haalde en hoe toen mijn nadere kenninsmaking is geweest met deze geweldsmachines (men kan ze immers toch nauwelijks nog mensen noemen).

De bajes is per definitie een vijandige en gewelddadige omgeving, al blijft dat de meeste tijd onder de oppervlakte. Dat wil zeggen: zolang wij meegaand zijn. Zolang we ons koest houden, laten bedreigen, chanteren, waarschuwen, afpersen, dwingen, zolang LIJKT het mee te vallen.

Maar ook het dreigement, de chantage, het zwaard van Damocles dat permanent boven ons hoofd wordt gehouden, het ene moment beter zichtbaar dan het andere, is geweld. Geweld tegen onze persoonlijkheid want aanpassing wordt ermee afgedwongen. Geweld tegen onze eigen wilsbekwaamheid want er is geen andere keuze mogelijk dan die van de keuze tussen twee kwaden.

Iedereen heeft haar eigen grens.
"Die veertien dagen iso deden me niets", zegt de nieuwkomer."De tijd gaat hoe dan ook wel om", en ze lacht erbij.

De bewakers en de directie van Nieuwersluis staan op het punt tegen mijn grens aan te lopen. Dat is een kwestie van tijd. Maar: wat is hier niet een kwestie van tijd??

j.k., met immer strijdbare groet

 ARBEIT MACHT FREI deel 11 "ter observatie"

Er is iets krankzinnigs gebeurd. En dat is precies de juiste beschrijving. Ik ben namelijk overgeplaatst. Niet zómaar overgeplaatst. Nee, krankzinnig overgeplaatst.
"Ik ben toch niet gek?" - ?"Ik heb geen psychisch probleem, en ik heb nergens om gevraagd!"
Ze hebben mij geplaatst op de afdeling BZA. Bijzondere Zorg, in gebouw Romeo.

De bewaker die mij hier bracht, vertelde desgevraagd dat het in overleg met de psycholoog was gebeurd en nam voetstoots aan dat ik deze psycholoog had gesproken. "Het is in elk geval voor een week, ter observatie".

Welaan; in het geheel heb ik geen psycholoog gesproken! Hier sta ik dan, in de deuropening van cel nr. 7 beneden, helemaal in de noordoost hoek (geloof ik)van gebouw Romeo, te verlangen van de bewaker dat hij me uitlegt wat de reden is, en te herhalen dat ik grote bezwaren heb tegen deze plaatsing.

Het kan haast niet anders of er ligt een heel andere motivatie aan deze plaatsing ten grondslag, namelijk de aanname dat ik onrust zal kunnen veroorzaken, en het gemak waarmee ik hier op een 'individueel regime' (= afzondering) gezet zou kunnen worden, indien men dat wenst, want daar is deze afdeling ook voor: "i.p." heet dat.

De directeur van Nieuwersluis die mij in april voor paranoia uitmaakte - terwijl direct daarop en in de weken daarna is gebleken dat er inderdaad met mijn post werd geknoeid; zo is zelfs advocatenpost verdwenen, een feit waarover een klacht nu bij de Nationale Ombudsman ligt, die directeur zal de afgelopen weken, in overleg met de spiedende bewakers van de inkomstenafdeling die ongetwijfeld - net als de vorige keer - in mijn persoonlijke bezittingen zullen hebben gesnuffeld  tot deze beslissing zijn gekomen om mij het stempel psychisch gestoord (o.i.d.) op te plakken om op die manier mijn schrijven, mijn tekeningen en mijn houding te depolitiseren.

Wat een doorzichtige truc, en hoe misselijk: ze durven de strijd niet aan. Ze hebben natuurlijk allang begrepen dat ik zal weigeren in een tweepersoonscel te gaan.
Hij wéét het, de doortrapte staatsrat, dat ik herrie ga maken, dat ik doorprocedeer tot ik die schandalige dwang die met plaatsing in tweepersoonscellen gepaard gaat (nl. isolatie tot je het opgeeft te weigeren), heb uitgevochten. Daarin heeft de staat geen zin; geen zin in de advocaten die alles op alles zullen zetten, geen zin in support, publiciteit, geen zin in rumoer!

Mijn reputatie moet me via Kamp Zeist en Zwolle vooruit zijn gesneld en dit is dan de verdict: Je hebt bijzondere zorg nodig, moet geobserveerd worden. Wat een drogredenen om zo controle uit te kunnen oefenen!

Mensen, wat ben ik nijdig over de manier waarop ze de autoriteiten de strijd uit de weg willen gaan, en zij zijn nog wel in al hun macht, met al hun wapens en bevoegdheden, zoveel sterker dan ik. Ik heb enkel mijn wilskracht, mijn motivatie, mijn principes en inzicht als wapens, en die vrezen zij al.

Misschien moet ik er trots op zijn. Je kunt immers beter goed "gek" zijn, dan braaf en "normaal" volgens de standaarden van deze controlemaatschappij.
Maar ik voel me in een hoek geplaatst van waaruit ik eenvoudig met psychiatrische verklaringen en allerhande maatregelen onschadelijk kan worden gemaakt.

Het wachten is op de psycholoog: die heeft heel wat uit te leggen. En dan ga ik direct bezwaar maken tegen deze beslissing!

Groet,

Joke

ARBEIT MACHT FREI deel 12: "wij zijn tegenstanders" Juist ja!

Justitie is niet blij met mij, op zijn zachtst gezegd. En daarom zit ik hier op deze afdeling BZA, zo beweert de psychologe, want ik heb "de vorige keer naar de hekken gekeken en daarvan tekeningen gemaakt, en aantekeningen". Dat wordt mij "zeer kwalijk genomen".

"Wij" zijn tegenstanders, concludeert de psychologe als we bijna aan het eind van een bijzonder stekelig gesprek zijn gekomen, waarin zij feitelijk mij de 'keuze' voorlegt:
1.    op deze afdeling blijven, maar dan boven i.p.v. beneden, of
2.    naar een andere afdeling, naar een 2persoonscel, "maar dat wilt u niet, hè?", weet ze.

Ik bevestig dat ik 2pc weiger om principiële redenen, en benadruk dat door te zeggen dat ik het in Zwolle en Kamp Zeist ook heb geweigerd.

"Maar", zegt ze, de hypocriet, "we willen niet graag iemand in de iso gooien, want dat is slecht voor mensen".

Wat een gotspe! Ze staan overal in Nederland in de bajes klaar met dit machtsmiddel, maar bij mij willen ze er niet aan beginnen!

"Jullie willen de strijd niet aan!", zeg ik. Ze reageert onbegrijpend. Ze weet trouwens niet eens dat ik hier eerst al een week op de gewone inkomsten afdeling heb gezeten!
Ze weet eigenlijk helemaal niets. Behalve wat haar goed uitkomt.

Ze ontkent dat 'boven' (de 'ring' van de afdeling) ook 'BZA' is. Ze ontkent dat het woord "psychiatrisch" voorkomt m.b.t. deze afdeling. Als ik dan zeg dat er papieren hangen met dagprogramma's voor "BZA beneden" én "BZA boven" erkent ze dat 't beide BZA is, máár ".. boven, daar zitten alleen maar mensen die 't gewoon heel erg moeilijk hebben".
Ik heb het niet moeilijk, en ik heb géén psychisch probleem, benadruk ik, dus ik hoor hier niet en ik wil hier weg. Punt uit.

Ik confronteer haar met het feit dat ik mijn pen-dossier (van die beruchte 'vorige keer') heb op willen vragen en hoe wonderlijk: dat kon niet want het "is niet hier"; maar 't komt dus wel ineens bovendrijven om als reden te dienen om mij "ter observatie" op deze afdeling te zetten, en de psychologe citerend "om te zien wat u gaat doen".

Wat ik ga dóen?! Ik zit hier intussen 11 dagen, waarvan 4 in BZA, en ik heb alle hekken zeer goed kunnen bekijken. één ervan is mijn uitzicht! Eerst de tralies, dan het hek (de kooiconstructie rond het gebouw 'Romeo'): op 4 meter afstand. Ik heb álle tijd om elk schroefje te bekijken, elke moer, te weten precies waar de camera's zijn, poorten, deuren enzovoorts. Willen jullie dat niet, stop me dan niet in jullie bajes en jullie 'probleem' is opgelost.

Ha, nee?.. zó zal het niet gaan.

Ik heb de bal teruggespeeld naar de psychologe. Ik had nog zoveel meer willen zeggen.
Zo zei ze dat ik "mensen hier tekort doe" als ik zeg dat dit een psychiatrische afdeling is ("dat is het écht niet, hoor!") maar waarom zou ik mensen tekort doen? Is het niet zo dat ik "die geen 'bijzondere zorg' nodig heb" nu een plaats bezet houd voor iemand die 't wel nodig heeft, zonder dat me iets is gevraagd, en om de simpele reden dat:
1.    justitie het mij kwalijk neemt dat ik hekken bekijk (laat ik er een studie van maken!) en
2.    justitie het niet aandúrft om mij in een 2pc te dwingen, want dan zitten ze met een strijdbare activist in de iso die alles aangrijpt om hun dwangmiddelen kapot te procederen.

Daarenboven!: hoe oneerlijk c.q. ongelijk tegenover al die andere gevangenen in NL die wel gedwongen worden om in een 2pc te gaan zitten, of anders?..
Ik wíl géén gunsten van justitie!!

Zo is het, en niet anders: de lafheid, de hypocrisie! Deze is ongeëvenaard! De leugens, de ontkenning;

Dus ik heb de bal teruggespeeld. Ik heb gezegd: "Ik gá niet zeggen dat ik ervoor kíes om in een 2pc te moeten. Ik ga niet zeggen dat ik ervoor kies om in de iso gegooid te worden. Ik wil hier weg, want ik hoor hier niet, en nu moeten júllie maar zien, wat jullie gaan doen".

De psychologe is boos weggelopen. "Ik ga niet met u onderhandelen". "Dat  hoeft niet", zeg ik "ik zeg u gewoon wat ik wil, zoek het verder zelf maar uit".
Zo. That's it voor wat betreft de misselijkmakende chantage die nog verder gaat dan ik kon bevroeden toen ik hier binnenkwam.

En nee, een dossier met daarin dat je in BZA hebt gezeten achtervolgt je niet, zegt ze; "hoe komt u erbij?" Nee hoor. Maar het dossier waarin staat dat ik hier de vorige keer naar hekken heb gekeken achtervolgt me wél, ook al is het dossier "niet hier".

Geloof nooit een medewerker van justitie! Vertrouw er geen één, geen bewaker, geen directeur - allicht niet. Maar ook de zieleknijpers niet. Ze zijn van den engste soort: als je ze tegenspreekt, doen ze namelijk of jij gek bent, alleen heet dat niet zo. En nee, er is niets psychiatrisch aan een afdeling waarvan het dagprogramma dagelijks op rooster heeft staat (i.t.t. andere afdelingen, die hebben dat niet):
"08.00 - 08.15: medicatie uitdelen"
"16.45 - 17.00: medicatie uitdelen"
En nee, er is niets psychiatrisch aan een afdeling die beschikt over "gestripte cellen", waarvan het raam met spiegelfolie is beplakt (net als in de iso in Zwolle): daardoor ziet van binnenuit de buitenwereld er grauw uit overdag, en kun je 's avonds niet naar buiten kijken.

Op de 'stripcellen' hangt een papier om in te vullen met:
Gestripte cel
-    bestek: eigen of plastic
-    scheurhemd
-    scheurdeken
-    eigen kleding:
-    koffie/thee
-    rookt (wij geven vuur)

De mensen in de 'stripcel' dragen een stevig knalrood trainingspak met daaronder alleen een papieren onderbroek.

Tot zover. Ik ben in afwachting van wat er nú gaat gebeuren.

Groet,
Joke
14-7-08 Nieuwersluis

Albayraks dwang: 'dubbel zitten', deel 2

15-7-08: inkomstenafdeling PB (gebouw 'Papa'):

Karin staat geërgerd beneden, op 'het vlak'. Ze is aan het 'verhuizen'. Een deel van haar spullen staat nog in haar 'oude' cel. Een deel staat in blauwe plastic zakken in een tweepersoonscel aan de overkant.
'Ze hebben niks van tevoren gezegd. Ik moet ineens in tien minuten dáár zitten'. Ze blikt misprijzend de cel met het stapelbed in. Daar is het een rommeltje, want haar toekomstig (d.w.z. over enkele minuten) celmaatje moet ook zo snel 'verhuizen'.

Alles ligt door elkaar. Ze zoekt een brief aan haar advocaat, die ze posten wil, maar kan hem nergens vinden. Over enkele minuten is het tijd voor het luchten. Vóór die tijd moet de verhuizing gedaan zijn, want dan moeten al die deuren weer dicht.
Karin is een 'gebruikster', althans: 'buiten'. Haar celgenote in spé is dat niet.
'We willen niet met elkaar. We liggen elkaar niet'.
Daar zijn de twee het over eens. Dat is het enige waarover ze het eens zijn.

Karin is de kwestie gaan bepleiten bij de 'P.I.W.-ers'. Ze is bij hen op kantoor geweest. Ze vertelt:
' Ze vroegen: 'rook je?'
  Ik zei: 'ja'
  Ze vroegen: 'rookt zíj?'
  Ik zei: 'ja'
  'Dan kunnen jullie bij elkaar. Dat is het enige criterium'.

Terwijl ze dit vertelt, zoekt ze de brief in beide cellen tussen haar spullen. Intussen wordt ze tot opschieten gemaand. Dan vindt ze de brief in de eenpersoonscel, wil een postzegel pakken uit de tweepersoonscel ' haar nieuwe onderkomen ' maar de deur daarvan zit al dicht en wordt niet meer voor haar opengedaan. Tijd = tijd, ook al is de verhuizing niet gereed.

Met de brief in haar hand loopt ze de luchtplaats op. Bij het verlaten van de afdeling, zowel als bij het oplopen van de luchtplaats, worden we geteld. 'Achttien vrouwen op de luchtplaats'.

Ik vraag Karin, terwijl we rondjes lopen, wat ze zeiden toen ze zei dat ze niet wilde.
'Ze zeiden: 'je moet'. Ze zeiden 'Je hebt geen keuze, je hebt er niets over te zeggen'.
Vorige week had ik het met haar over het rapport van de RSJ ('Meer op één cel?') en de reactie van Albayrak.
'En hoe zit het dan met die inspraak waarover Albayrak het had?' merk ik op.
Karin besluit een bewaker die wij 'snorremans' noemen aan te spreken tijdens het luchten. Daarna komt ze naar me toe en vertelt:
'Hij zegt: 'Ze wilden het versoepelen, maar 'Den Haag' heeft besloten dit niet te doen: de cellen moeten vol.'

Karin wil niet naar de 'iso', dus ze geeft toe. Na afloop van het luchten pakt ze haar laatste spullen uit de cel waarin ze eerst zat en sleept ze de tweepersoonscel in. Ik hoor haar nog vragen om een tweede asbak, maar zelfs dát is teveel gevraagd.

Ik tel zeker zes lege eenpersoonscellen in het uurtje 'recreatie' dat op het luchten volgt - het uurtje recreatie voor de bovenverdieping (de 'ring') wel te verstaan. Beneden heeft al recreatie gehad, dus Karin en haar celmaatje zitten al met z'n tweeën 'achter de deur', voor de rest van de dag. Het is kwart over drie.

Het is duidelijk waar het in Nederland naar toe gaat met die bajessen. De opmerking 'De cellen moeten vol' zegt het. Kort, bondig, en duidelijk.
Met andere woorden: Eerst bouwen we bajessen en cellen bij, en zoveel mogelijk 'dubbele', en dán zeggen we dat ze wel vól moeten!
Het aantal opgeslotenen moet dus worden aangepast aan de gecreëerde 'capaciteit', en er wordt voortvarend doorgebouwd. Daar gaan de komende jaren nog flink wat bedrijven, aannemers, bouwers, architecten, van profiteren. Met de nieuwbouw van het detentie- en uitzetcentrum Zestienhoven is de eerste publiek private samenwerking (pps) een feit. Amerikaanse toestanden. De gevangenis als industrie, als bedrijf, en zoals met alles dat wordt geprivatiseerd: hoe goedkoper, hoe 'efficiënter', hoe beter. Soberder dus. De bajes is booming big business geworden!

Terug naar de situatie in Nieuwersluis, en de tweepersoonsceldwang. Karin zei: 'Maar in de 'Romeo' (een van de drie cellengebouwen hier) zijn toch geen tweepersoonscellen?'
'Jawel hoor', weet ik te vertellen.
'Vorige keer dat ik hier was, niet'.
'Nu wel'.
'Shit!'

De bajesbazen van Nieuwersluis hebben het bij mij (nog) niet geprobeerd. Hoe inconsequent! Mijn te verwachten en aangekondigde weigering, voorzien van een stellig 'en dan moeten ze maar zien hoe ze me in de iso krijgen' is hier wel bekend. Het zou op de inkomstenafdeling al lang mijn beurt zijn geweest, ware het niet dat men het nodig vond vóór die tijd mij 'ter observatie' naar een afdeling die BZA heet (en tijdelijk is ondergebracht in gebouw 'Romeo') over te plaatsen. Die afdeling hangt vol met camera's, bolletjes, aan de muren. Je kunt er nergens lopen zonder dat je doen en laten nauwgezet wordt vastgelegd. Er zijn 'gestripte'  cellen, waar bijna niks in staat, maar géén tweepersoonscellen. Het is de enige afdeling zonder tweepersoonscellen.

16-07-08: 'standaard'-afdeling QA, beneden, cel 35 (gebouw 'Quebec')

Tot gisteren zat ik - na fel protest en tussenkomst van mijn advocaat - terug op de inkomstenafdeling PB, minimaal 21 uur, meestal 22 uur 'achter de deur'. In mijn eentje vind ik dat wel 'te doen'. Ik schrijf, teken, doe lichaamsoefeningen, luister naar de radio.

Vandaag ben ik overgeplaatst naar een andere afdeling: QA. Deze afdeling heeft 17 tweepersoonscellen, en 15 enkele. Totale 'bevolking': 49 vrouwen. Druk. Er is 'arbeid', maar dat doe ik niet. Ik werk niet als slaafje voor de staat. Werken hoeft weliswaar niet, maar dat betekent méér tijd dan op inkomsten: 'achter de deur''
Voorlopig zit ik (nog) alleen. Er is geen 'contra-indicatie' voor een 2pc, meende ik te horen zeggen.

Twee vrouwen die hier 'reinigster' zijn, zitten samen en kunnen het goed met elkaar vinden. 'Maar als dat niet zo is?.. je moet tóch'.

Momenteel ben ik één van de 15 gelukkigen die alleen zit. Sommige vrouwen zitten hier jáááren. Waarom zou ik bevoorrecht blijven? Ik ben dus benieuwd of de directie van deze ballentent alsnog consequent gaat zijn en iedereen gelijk gaat behandelen. Of geldt de dwang 'in the end' alleen voor mensen die gemakkelijk geïntimideerd kunnen worden??

Joke Kaviaar, 16-7-08
Vanuit 'Quebec', Nieuwersluis

Mail van Janneke:

Beste mensen,

Ik ken niet iedereen van deze mailinglijst, maar jullie mij wel.. ik ben namelijk voor 39 dagen Joke's secretaresse.
In de hoop dat Joke's vrienden mij niet onwelgezind zijn, ben ik zo vrij jullie ook iets te sturen van eigen hand. Het is dankzij Joke dat ik dit geschreven heb, nl. vanwege de door haar beschreven opmerking van de psych van Nieuwersluis: 'Iemand in de iso gooien, dat is slecht voor mensen'.
En dan wel werken in een instelling die isolatie voortdurend gebruikt als straf en als pressiemiddel'.

Hieronder een stukje, waarin verhalen van de ervaringen van mensen (die ik bezoek) met de medische dienst.

Ook dokters zijn gevangenisbewakers
Dokters, met enkele zeldzame uitzonderingen, functioneren ook als raderen in de machine, als medeplichtigen. Dokters behoren tot het korps van de bewakers, het zijn bewakers die alleen als dokters fungeren maar die dezelfde antipathie hebben tegenover gevangenen. Tijdens hongerstakingen, tijdens dorststakingen, na de vechtpartijen was er altijd, uiterst zeldzame uitzonderingen daargelaten, een verslag ten gunste van de instelling. (?..)
Als je een schets moest maken van een gevangenis, voer er 2 bewakers in op die je in elkaar slaan met knuppels en een dokter die achter hen wacht tot ze klaar zijn, zodat hij/zij je kan vertellen dat er niets met je aan de hand is.

Patxi Zamoro Duran,. Op 43-jarige leeftijd overleden tengevolge van een slepende ziekte, opgedaan gevangenissen, voor een groot deel van het F.I.E.S.-regime in Spanje.

'Wij zorgen heel goed voor onze gevangenen'

Met deze schandalige, hypocriete bewering wordt keer op keer de burger belogen door de overheid en de medische dienst in gevangenissen en detentiecentra.

Ik bezoek veel mensen in gevangenschap. Ik weet beter. Ik weet dat er absoluut NIET GOED voor 'onze' gevangenen wordt gezorgd. Dat er sprake is van nonchalance, onverschilligheid en minachting voor degenen die aan de 'zorg' van de medische dienst zijn toevertrouwd. Dat het inderdaad zo is, als in bovenstaand citaat, dat doktoren als raderen in de machine, als medeplichtigen (van het repressieve gevangenissysteem) functioneren.

Ik heb voorbeelden te over.

Ik kreeg toevallig vandaag twee telefoontjes vanuit twee gevangenissen.
Mohamed, een periode in hongerstaking geweest, zei:
'Toen ik in hongerstaking was heeft niemand iets voor me gedaan, niemand heeft voor me gezorgd'.
Eduardo, een voormalig kindsoldaat, kan al twee jaar nauwelijks slapen door zijn traumatische verleden: hij krijgt nog geen paracetamól van de medische dienst.

De Koerdische hongerstaker Mehmet: veronachtzaamd gedurende zijn hongerstaking op de bajesboot in Dordrecht. Hij werd  niet eens (verplicht) opgenomen in een observatiecel. Pas nadat hij, na ruim een maand niets te hebben gegeten, bewusteloos op de grond werd aangetroffen, werd hij naar het gevangenisziekenhuis in Scheveningen gebracht.

Ali zag ik afgelopen dinsdag op de bajesboten in Zaandam. Hij liep behoorlijk mank - ongelukje tijdens het voetballen. Hij vroeg om een dokter: 'Nee', was het antwoord, 'vul eerst maar een briefje in, dan komt de dokter overmorgen wel kijken'.
Ali had ik een maand geleden bezocht op de bajesboot in Rotterdam: toen vertelde hij al dat hij ernstige last had van zijn maag, en doorlopend diarree. De dokter deed er niets aan.
Dinsdag zag ik hem weer. Ik schrok toen ik hem zag: hij was enorm afgevallen. 'Acht kilo', meldde hij desgevraagd. Die ochtend hadden ze hem eindelijk naar het ziekenhuis gebracht, voor onderzoek. Hij vertelde dat ze hem geboeid hadden, en aan zijn boeien opgetild. Zó door het ziekenhuis gedragen, hij kon niet eens met zijn benen bij de grond. Wat een schofterige behandeling!

Ahmed zit ook in vreemdelingenbewaring, echter niet in een vluchtelingenbajes, maar omdat hij gevochten heeft met een paar bewakers is hij  onder een streng regime geplaatst.
Hij ging in hongerstaking in Vught uit protest tegen het individuele regime daar. Vervolgens werd hij overgebracht naar Scheveningen, waar ze hem een maand lang zonder televisie en zonder contact met andere zieke gevangenen 'observeerden'. Hij is weer gaan eten, werd via Vught naar Kamp Zeist gebracht en binnen een week opnieuw overgeplaatst, ditmaal naar de Bijlmerbajes, afdeling LABG. Daar werd hij drie weken lang onderworpen aan een individueel regime, waarna hij hem werd toegestaan te 'recreëren' met 1 andere man. één  uur per dag - de overige 23 uur per dag moest hij in z'n eentje doorbrengen.
Ik heb hem daar twee keer opgezocht, het regime schreef voor dat we in een apart kamertje moesten zitten met twee bodybuiler-bewakers op ons lip. Alles wat Ahmed zei en deed werd 'geobserveerd' - niet alleen tijdens het bezoek, maar continu.
Ahmed wilde me niet meer zien onder deze omstandigheden en waagde een uitbraakpoging, waarbij hij zijn bed en het raam vernielde. Na ontdekking werd hij voor straf twee weken in de iso opgesloten.
Nu is hij terug in Vught, waar hij min of meer direct wederom in de iso belandde. Hij besloot opnieuw in hongerstaking te gaan.
Hij belde me gisteren en vertelde dat de medische dienst hem onderzocht heeft, waarbij geconstateerd werd dat hij een veel te lage bloeddruk heeft en dat er iets niet goed is in zijn bloed. Het gevolg is, dat hij nu wéér in de iso zit. Daar wordt hij permanen door camera's gadegeslagen. De cel in de isolatieafdeling is extreem koud.
De medische dienst doet niets aan deze situatie. Het wordt dus getolereerd dat een zieke man, die bijna doorlopend geïsoleerd is geweest, in een koude cel wordt opgesloten.

Zowel verpleegkundigen als dokters als psychologen/psychiaters in p.i.'s maken zich medeschuldig aan het letterlijk ziekmakende gevangenisregime. Ze weten beroepsmatig dat gevangenen ziek worden van het intimiderende, verstikkende en persoonlijkheidsafbrekende  gevangenisregime. Hun antwoord daarop is 'paracetamol', dan een lange tijd niets, en uiteindelijk het voorschrijven van veelal niet-werkende medicijnen.
Psychologen/psychiaters weten donders goed dat mensen zwaar beschadigd kunnen worden door isolatiepraktijken, maar ze doen er niets aan om dat te voorkomen. Er is ook geen sprake van 'nazorg' of zo je wilt 'opvang' voor gevangenen die psychisch in de war zijn geraakt door isolatie.
In het geval van Ahmed grijpen ze zelfs niet in terwijl ze wéten dat hij er zieker op wordt.

Wat zijn dat voor mensen, die de medische dienst bevolken? Dat zijn mensen (mogelijke uitzonderingen daargelaten) van het soort dat geen moeite heeft met werken voor een baas die neerkijkt op zijn gedetineerden, getuige zijn vacature-eis: 'kunnen omgaan met dwingend gedrag van patiënt'. Dat zijn mensen die minachtend over gevangenen denken.

Ik heb ze gezien, toen ik in Zestienhoven in de bezoekgroep zat. Verpleegkundigen die gierend van de lol door het centrum liepen. Verpleegkundigen die een vrouw, die naar de gang was gegaan omdat ze niet meer kon ophouden met huilen, diagnosticeerden als: 'bevangen door de warmte'.
Geen merkbaar inlevingsvermogen was te constateren - ik hoorde dan ook alleen maar klachten van gevangenen over de medische dienst.

Bovengenoemde gevangenen zijn mensen die ik een beetje probeer te volgen. Ik ken er nog meer, waar ik nu niet over geschreven heb, en ik ken ook wat mensen die inmiddels op vrije voeten zijn. Een minieme groep mensen dus, maar ik weet dat ze allemaal medische problemen hebben of hebben gehad. Ook de mensen die vrij zijn, kampen met lichamelijke of psychische problemen - overgehouden aan hun gevangenisperiode.

Ik heb niet willen schrijven over de talloze doden die gevallen zijn door falende medische diensten in gevangenissen, detentiecentra en politiebureau's. Mensen die tot zelfmoord werden gedreven door de omstandigheden binnen in onze staatshotels.
Ik heb geschreven over de mensen die nog leven, en die aan de goden van de medische dienst zijn overgeleverd. Mensen die ik ken, en die me aan het hart gaan. Mensen waar ik me zorgen over maak.

Binnenkort komt er een rapport uit over de medische dienst in gevangenissen en detentiecentra. Wat zou er uit komen?
'Er wordt heel goed voor de mensen gezorgd'?
We zullen het zien?.

Janneke, 17 juli 2008

18 juli 2008

Hallo mensen,

Joke is weer eens overgeplaatst naar een andere afdeling:

Nieuw adres:

Joke Kuijt
QA 035
p/a Locatie Nieuwersluis
Postbus 1328
3430 BH NIEUWEGEIN

Op deze afdeling zitten wel bijna 50 vrouwen, die allemaal tegelijk luchten.
Recreatie is hier beperkt tot 4 uur in de week..
Er is maar één telefoon voor 50 vrouwen, dus ze kan nu nog maar om de dag bellen.

Ze heeft geen contra-indicatie gekregen voor een tweepersoonscel, en ze houden haar in de gaten: toen ze tijdens het luchten bij een hek stond, kwam er een bewaker naast haar staan.

Op de site van "geen stijl" stond een posting met het 'nieuws' dat Joke gek was geworden, met de oproep tot het sturen van kaartjes. Met een beetje pech is Joke nu dus bedolven onder zieke kaarten van zieke mensen.

Dus! Als jullie nog een kaartje hebben liggen en tijd hebben, stuur haar dan een niet-zieke kaart?.

Bezoek is maandag van half 2 tot half 3. Als iemand wil gaan, kan hij/zij dat even aan mij melden? Dan kan ik het coördineren!..

Groet,

janneke

Hallo allemaal,

Ben nu overgeplaatst naar gebouw Q, en zit nu: QA-0-35. Dit is één van de 15 1persoonscellen, de rest, 17, in 2persoons. Volgens mij heb ik GEEN contra-indicatie voor 2persoons dus 't kan nog gebeuren dat ze dat alsnog door willen drukken; dus iso..?

Andere meiden, die ik ken van de inkomstenafdeling, zijn gedwongen in 2pc te gaan zitten. Een van hen vertelde hoe ze protesteerde. Ze hebben net zo lang aan d'r hoofd gezeurd tot ze toegaf. Ook de ander ging met grote tegenzin. Beiden zeer verbaast dat ik eenpersoons zit. Jaloers ook natuurlijk, maar wat kan ik er aan doen? Zouden ze ECHT niet durven om me te dwingen? Of kijken ze 't even aan eerst?

Ik ben hier een oude bekende uit Zwolle tegengekomen. Ze zit naast mij, ook 1persoons en was verbaasd te horen dat ik destijds in de iso was beland.
Deze afdeling is groot! De beide 'kanten' kunnen alleen om beurten bellen, dus om de dag kan ik nu nog bellen. Vandaag, woensdag, was ik er te laat bij. Volgende kans is vrijdag, en 't is dringen geblazen.
Daar komt bij, er is minder recreatietijd. Er zijn dagen met alleen een uurtje luchten!! Zoals op maandag (15.15 - 16.15 uur). Maandag is ook bezoek voor deze afdeling, van 13.30 - 14.30 uur.
OP donderdag is het na luchten, alleen bieb en verder ook geen recreatie-uur. OP zondag zie ik op 't rooster niet eens luchten staan! Alleen kerk (duh!) en een uur recreatie.
Kortom, 't is hier huilen met de pet op qua rooster!

Vooral al je zoals ik niet gaat werken - ze kunnen de pot op, ik ben hun slaafje niet. Dit wordt de komende weken dus nóg méér 'achter de deur'! Plus minder bellen. Kortom: een achteruitgang.

Vandaag ben ik mee geweest met sport. Er werd gevolleybald, laat ik dat vroeger nou gedaan hebben! Het was even inkomen, en uitkijken voor m'n arm, maar al gauw serveerde ik ons team naar de overwinning.
Na afloop stond ik met een paar meiden tussen de sportzaal, waar ook arbeid is en de medische dienst en de kerk, bij het muurtje tussen dat gebouw en het gebouw Q (Quebec). We keken naar de sloot en het hek. Ik geloof dat ze dat niet zo leuk vonden, die bewakers piepeltjes.

Terug het gebouw Q in, bespeurde ik bij een aantal meiden wrevel over het rooster, en voor ik het wist zaten we met 4 meiden met onze kleren aan de pingpongtafel vastgebonden. Voor hen was het een grap; even de bewakers plagen en dan voor er 'rapport' wordt geroepen, losmaken en lachend  de cel ingaan. Hou zouden ze toch op dat soort ideeën komen??
Het scheelde niet veel of we hadden rapport gehad want de bewakers, die aanvankelijk lakoniek reageerden, begon het juist ernst te worden.

Hen op de luchtplaats de verhalen gehoord over de iso hier, niet best, maar ja, what's the difference tussen de ene iso (Zwolle) en de andere (N'sluis). Misschien kom ik er nog achter?

Groet,

Joke

Arbeit macht frei deel 13: Rapport - Brand!

1.    rapport

Mijn 'buurvrouw' heeft misschien rapport. Tijdens de sport (fitness vandaag, daarover verderop meer) werd ze geroepen. Ze moest naar de directeur. Het ging over een conflict tijdens het werk (callcenter) met een andere vrouw. Ik denk dat de directeur nu bij haar is, want ik hoor haar uitleggen wat er is gebeurd.

Mogelijk heb ik ook rapport.

Wat gebeurde er?

Ik liep aan het einde van het luchten op samen met twee Koreaanse meiden. één van hen spreekt een beetje Nederlands. Ze probeert de jaargetijden te leren. Ergens op de achtergrond hoor ik 'einde lucht!' roepen. Al repeterend 'zomer,herfst, winter, lente' lopen we rustig richting uitgang luchtplaats. Maar naar de smaak van een bewaker niet snel genoeg. Hij roept achter ons aan: 'einde lucht', vol ongeduld. Rustig de seizoenen doorrepeterend lopen we door. Ik zeg: 'We zijn al onderweg'. Hij zegt dat we voortaan meteen moeten reageren. Schouderophalend loop ik met de meiden door. Zomer, herfst, winter, lente.

Plots begint de bewaker mij te commanderen. Hij is achter mij en wil dat ik naar hem toekom. Ik draai me om en zie hem op een dikke twee meter afstand van me staan.
 'Ik wil met je praten'.
Ik blijf staan. 'Zeg het maar'.
'Ik wil dat je naar me toekomt, je negeert mij'.
Ik zeg: 'Ik kan je prima verstaan'.
Hij herhaalt: 'Kom hier'.
Het gaat over twee stappen. Goed. Die kan hij krijgen. Demonstratief zet ik twee hele grote stappen in zijn richting, en ga pal voor hem staan met mijn handen in mijn zijde; kijk hem recht in zijn staalblauwe ogen en zeg: 'Zeg het eens?'.
Hij herhaalt dat hij drie keer heeft moeten roepen 'einde lucht' en zegt: 'Ik geef je een waarschuwing'.
Ik zeg: 'Ik hoorde het de derde keer pas' en blijf hem strak aankijken.
Tenslotte zegt hij: 'Ik ga dit rapporteren'.
'Dat is goed', zeg ik droogjes, draai me om en loop weg.

De andere vrouwen staan te wachten tot ze van de luchtplaats worden afgeleid. Ze hebben het tafereel gadegeslagen. Ik zie enkele ondeugende blikken, voeg me bij de Koreaanse vrouwen en zet de les voort: 'Zomer, herfst, winter, lente'.
'En nu is het zomer?'
'Ja, nu is het zomer'.

Van mijn buurvrouw hoor ik dat de uitkomst van haar rapport is dat ze een week niet mag werken. Ze haalt haar schouders op. Het had ook drie dagen afzondering op eigen cel (tv wordt dan afgenomen) en alleen luchten ('box luchten') kunnen zijn; dat is wat ze verwachtte.

Het is me niet duidelijk of ik de directeur nog langs ga krijgen vanwege mijn confrontatie met de bewaker, en wat daarna dan de uitkomst zou kunnen zijn.

2.    Brand!

Het was weer tijd voor sport vandaag. Vorige week was het volleybal, vandaag fitness. Ik ben nog nooit in een fitnessruimte geweest. Het staat er vol met apparaten. Zelf doe ik in mijn cel oefeningen voor mijn schouder- en armspieren en voor mijn buikspieren want ik wil hier zowel mentaal als fysiek sterker uitkomen.

Ik kies uiteindelijk voor de fiets. Het fietsen roept al snel herinneringen op aan mijn laatste fietstocht: door Zaandam, naar de bajesboten, om drie uur 's nachts. Met spandoeken en persverklaringen, touw, en meer benodigdheden in mijn fietstassen. De fietstocht die eindigde met de hardhandige arrestatie op nog geen 500 meter van mijn doel.

Dus nu fiets en fiets ik, verzwaar het fietsen, en ik fiets en in de fitnessruimte schalt harde muziek en ik fiets op het ritme van de muziek, nog harder, nog zwaarder en hoor ineens achter mij een luid geknetter.

Ik kijk om. In het stopcontact achter mij zie ik vonken.
'Ik geloof dat we kortsluiting hebben', zeg ik kalm tegen de man die er sportinstructeur is (hij doet in wezen niks daar behalve er zijn). Het geknetter gaat door, een vlammetje komt tevoorschijn.

Ik ben intussen al afgestapt en iemand trekt de stekker eruit. De vlammen worden groter. 'Iedereen eruit!' wordt geroepen. Sommige vrouwen raken licht in paniek. De vlammen hebben intussen al greep op de wandbekleding, zwarte rook begint de ruimte te vullen en we gaan de gang op, naar beneden.

Consternatie in de kleedkamer. (Het is nu recreatie, mijn buurvrouw maakt grapjes 'Joke heeft brand gesticht').

In de kleedkamer werden er ook al volop grapjes gemaakt.
'Wie zat er op dat apparaat?'
'Joke!'
Ik zeg: 'Shit! Niet verder vertellen. Ik heb te hard gefietst!'
Iemand anders roept: 'Ik zei nog: volleybal! Géén fitness'.
We dollen door, terwijl meer bewakers toesnellen om de beginnende brand te bestrijden. Het viel me op dat er geen sprinklers waren, dat er geen rookmelder afging, dat er geen blusapparatuur was in de fitnessruimte (ik zocht meteen de brandblusser).
'Bijna gelukt,' grap ik 'de bajes in de fik' en: 'dat heb ik nu altijd al eens willen doen'. Gegrinnik alom.

'Weet je wat een pyromaan is?' vraagt mijn buurvrouw aan een ander.
'Iemand die brand sticht.'

Ik heb in één uur tijd alweer een leuke reputatie opgebouwd! En misschien komt vandaag de directeur nog op bezoek?'.

Solidaire en strijdbare groet vanuit Nieuwersluis

JK

22-7-08




tekening

tekening

tekening


ARBEIT MACHT FREI 14: 'wie zoet is, krijgt lekkers'

Papier tellen: 64 cent per uur. 4 uur per dag. 5 dagen per week = 12,80 per week.
Callcenter: 6,40 per dag. 32,00 per week

Ziehier de zinvolle arbeid aangeboden in Staatshotel Nieuwersluis.

Wie niet werkt, zit 'achter de deur'. Het 'dagprogramma' is dermate minimaal dat de meesten gaan werken, alleen maar om niet 'binnen' te zitten. In deze context betekent 'binnen' niet alleen 'in de bajes', maar: 'in-de-cel-in-de-bajes'; voor de meesten uren van trage verveling en ledigheid.

Het is hierom dat mensen het zich laten aanleunen te worden uitgebuit. Justitie redeneert allicht dat wij hierbinnen zoveel geld kosten, Nog altijd teveel, ondanks alle bezuinigingen, versoberingen, twee-op-één-cel maatregelen, dus er moet érgens winst mee worden behaald.

Wie om te beginnen al niet bereid is om geestdodende arbeid in de vorm van het tellen van papiertjes te verrichten, komt niet ver in de bajescarrière. Laat staan dat je in aanmerking komt voor allerhande 'resocialiserende' en 're-integratie'-programma's op afdelingen met een regime dat meer bewegingsvrijheid beidt en waaraan privileges verbonden kunnen zijn.

Ik weigerde een werkstraf te doen omdat ik dat dwangarbeid vind, en dientengevolge zit ik hier.
Toen ik op deze afdeling (QA) kwam, lag het 'sprekersbriefje' voor de 'arbeid' al ingevuld voor me klaar. Ik heb de bewaker gezegd dat hij het kon weggooien . "Dan zit je wel veel op cel", zei hij. Arbeidsdwang, vermomd in de dreiging van een bijna-kluizenaarsbestaan.
Ik heb mijn schouders opgehaald. "Ik heb mijn eigen werk".

Carrière. Jaja! Ook hier kun je carrière maken, want als je het al tot callcentermedewerkster hebt geschopt en het gele poloshirt met opschrift 'P.I.V. Nieuwersluis - callcenter' mag dragen, is dat een stap in de 'goede' richting.

Naast de afdeling QA bevindt zich de afdeling QB, een zogenaamde 'standaard-plus' afdeling. Vanuit QA kun je de vrouwen in QB vrijelijk over 'hun' afdeling zien lopen, ze hebben zelfs de sleutel tot hun cel, en hebben een 'eigen' luchtplaats waar ze onbelemmerd op kunnen, aan de zuidwest kant van het gebouw. Een kooi, aan het gebouw, met moestuintjes.

Wie wil dat nu niet? Dus …… wérken zul je, want wie niet werkt, komt nooit in QB. Maar dit op het aloude Sinterklaasdeuntje 'Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe' leunende systeem, heeft nog veel meer moois voor haar modelgevangene in petto! Laten we er modelburgers van maken!

Vanuit de inkomstenafdeling had ik het al meermalen gadegeslagen. Wat deden die vrouwen in blauwe poloshirts? Wat doen die vrouwen in de groene poloshirts?
Nu weet ik het: 'huisdienst' (blauw), 'groenvoorziening' (groen). De blauwen en de groenen dragen er zorg voor dat het hele terrein van Nieuwersluis, dat groter is dan alleen de hoogomhekte cellengebouwen, er spic en span bijligt. De groenen zie ik zelfs grasmaaien vlak voor de hoofdpoort - de poort gaat zelfs voor hun ogen open! En buiten de hoge hekken. Als ik goed geteld heb, zijn het er zes die het zover hebben geschopt. Ongetwijfeld nog nooit een rapport gehad en bereid tot deelname en medewerking aan alles. De hele dag 'buiten', d.w.z. in de open lucht.

'Wie zoet is, krijgt lekkers' dus.

Voor de 'stouten' onder ons: onbereikbaar. Wat nóg meer onbereikbaar is: de vervroegde invrijheidstelling (v.i.). Dat hangt sinds kort daadwerkelijk af van je 'goede' gedrag. Een kortgestrafte als ik heeft met deze wet niets te maken, die kon toch al geen v.i. krijgen.

Maar mijn 'buurvrouw' heeft nog heel wat jaartjes te gaan. Zo zitten er hier wel meer. Dus waarom opstanden in de Nederlandse bajessen zo weinig voorkomen? Waarom - bijna - iedereen zich al deze shit: de tweepersoonsceldwang, geestdodende arbeid, het rondcommanderen, de 'versobering', laat aanleunen?

Om er zo snel mogelijk weer uit te komen. Om niet zoveel 'achter de deur' te hoeven zitten. Om iets fatsoenlijks te kunnen kopen uit de dure 'winkel', want maanden- of jarenlang de magnetrontroep van de Koelversgroep, het slappe brood, karig beleg, en om de dag een stukje fruit; dáár word je ongezond van.

De Nederlandse justitie heeft het al met al best goed bekeken met haar schijnbare humaniteit, maar wie een kijkje te nemen krijgt aan de binnenkant, weet hoe subtiel mensen eronder worden gehouden met een uitgebalanceerd menu van gunsten en straffen.

Laten we niet vergeten dat dit systeem om te kunnen functioneren allereerst straffen nodig heeft.
Doe je een werkstraf niet? Zitten!
Doe je hier niet (snel genoeg) wat je gezegd wordt? Rapport. Afzondering. Isolatie.
En het kan vanaf daar ook nóg erger worden: een mens eenmaal tot wanhoop gedreven, raakt in een vicieuze cirkel verstrikt. Wie zich verzet, krijgt pas écht goed de tanden en kiezen van het bajesmonster te zien, en vooral: te voelen. En weinig subtiel ook nog.

De landelijke afzonderingsafdeling (L.A.A.) in Vught is daar hét voorbeeld van, en de EBI aldaar, en de 'terroristen'afdeling. In Vught, het ware Guantanamo Bay van Nederland, terechtkomen, kan iedereen gebeuren: een eerste incident kan genoeg zijn om een kettingreactie van repressie teweeg te brengen. Een eerste incident, als gevolg van het overreden van één van de vele kinderachtige regeltjes in een 'gewone' bajes…. 'Wie stout is, de roe!':

Verboden in Nieuwersluis: rennen. Mag nergens, ook niet op de luchtplaats.
Verboden in Nieuwersluis: roepen naar elkaar door de luchtroosters boven het raam. Daar kregen we vanavond - tussendoor dat ik dit schrijf - voor de tweede maal een waarschuwing voor.
"De volgende keer krijg je rapport!" snauwt de bewaker aan de andere kant van het raam me toe.
"Mag ik wel zingen?" daag ik hem uit.
"Nee. Dat mag óók niet".
"Waaróm niet?"
Maar de bewaker wil geen discussie en loopt weg.
"Ook al zo'n zeikerd", roep ik nog.

Strijdbare groet vanuit Nieuwersluis,
JK 25-07-08




machine4


machine5



machine6


machine7




Arbeit macht frei 15: Hollands glorie: rapport!

Zondagmiddag 27 juli hadden de bewakers het zogenaamd leuke idee opgevat om op de luchtplaats iets te organiseren dat Hollands Glorie heette. Iets met Nederlandse muziek. Gezellig zogenaamd.
In de aanloop naar dit opgedrongen nationalisme sprak ik diverse vrouwen. Stuk voor stuk vrouwen die het absurd vonden. Ik sprak ook met iemand van de Gedeco die zei: "Aan ons is niets gevraagd, het hing er opeens".

Van de door de Zaanse politie verijdelde actie van 2 juli had ik nog 20 exemplaren van de persverklaring van Amnesty International over hun vernietigende rapport over vreemdelingendetentie in Nederland.
Ik voorzag deze van het bovenschrift: "Hollands Glorie?! Schending van mensenrechten!!" en deelde deze uit in de loop van zaterdagmiddag. De overgebleven exemplaren besloot ik op zondagmorgen - de dag van Hollands Glorie - her en der op de afdeling op te hangen. Tot slot in de middag tijdens het luchten nog eentje ergens.
Het had als effect dat ik veel vrouwen hoorde praten over Nederland, in negatieve zin wel te verstaan. Veel vragen over het vreemdelingenbeleid waren er ook.

Wat ik verwachtte, gebeurde niet. Tijdens het ophangen kwam geen bewaker aansnellen om het tegen te houden. Waarschijnlijk slaagde ik in mijn opzet om dit ongezien te doen. Je zou denken dat de camera's die overal op de afdeling aan de muren hangen (bolletjes) hun werk wel zouden doen…

Toen we 's middags om 1 uur gingen luchten hingen ze er nog. Ik was verbaasd. "Daar gaan ze echt niks aan doen, hoor, moet toch kunnen?" zei een vrouw met wie ik al had gesproken erover, en "wij béllen in het callcenter voor Amnesty. Het zou toch te gek zijn als dit dan niet mag". Ik deelde haar optimisme over het toestaan van de opgehangen persberichten (8 in totaal, zowel boven als beneden) niet, maar….. het ging nog goed.

Op de luchtplaats speelde een draaiorgel, de zon scheen. Zou ik in Amsterdam langs zo'n tafereel lopen, dan zou ik mijn schouders ophalen. Maar dat is het juist, dan kun je dóórlopen! Dit was ons enig uur luchten op een warme dag!
Een bewaker die Jan heet, had een Nederlands vlaggetje op zijn wang geschilderd, het was te walgelijk voor woorden.
Onder een afdak op de luchtplaats hing ik er eentje op. Daarna praatte ik elders met een paar vrouwen. Op dat moment kwam een andere bewaker. "Wat doe jij met plakband op de luchtplaats?" Ah. Ze hadden het door. "Mag dat niet?" vroeg ik vol onschuld. "Nee". "Nou, ik zal het zo weer mee naar binnen nemen", merkte ik op. Ja, hèhè. Natuurlijk. Maar de bewaker nam er genoegen mee en liep weg. Allicht hield-ie me daarna in de gaten.

Nog steeds niets aan de hand verder. Het luchten kwam ten einde. In mijn cel, grenzend aan de luchtplaats, deed ik het luchtrooster dicht, en het gordijn, en zette de radio (komt 'uit de muur') aan. Dit alles om er niets meer van te horen tijdens het luchten van de volgende groep.

Een tweede uurtje recreatie vandaag. Er zijn drie dagen in de week zónder recreatie, dat uurtje zit dan op zaterdag, op zondag.

Een Koreaanse vrouw, degenen die de 4 seizoenen leert in een vorig verslag, kwam op 'de ring' op me af. Ze wilde weten waar 'die brief' over ging. Ze vraagt me wel eens vaker wat over brieven, dus ik vroeg: "welke brief?" Ze wenkte me mee naar het door mij opgehangen persbericht nabij het kantoor van de bewakers. "Déze brief".
Ik legde haar uit waarover het ging, in de wetenschap dat deze uitleg gezien en gehoord zou worden door de bewakers, maar, what the heck, 't is tenslotte niet onbelangrijk.

Ja hoor. Daar kwam bewaker Jan. Het vlaggetje op zijn wang was weg. Hij begon:
"Mevr. K. Ik wil niet dat u dit overal ophangt".
"Waarom niet?"
"Dat is voor óns om dingen op te hangen".
"Dit is vrijheid van meningsuiting, vrijheid van informatie".
"Ik wil dat u het weghaalt. Ik ga niet in discussie".
"Ik haal het niet weg".
"Laat ik het zó zeggen: U krijgt tot morgen 12 uur de tijd om het weg te halen".
Hij begon nu met te zeggen dat als ik een mening had, dat ik die dan maar mondeling moest overdragen en kwam toen met de dreiging van rapport.
Ik herhaalde mijn standpunt, en ja, mondeling overdragen doe ik óók, en ik zei hem letterlijk "Het zal me aan mijn reet roesten als je me rapport geeft. Als je het weg wilt hebben, haal je het zelf maar weg!"
Zijn te verwachten reactie:
"Dan krijg je van mij nu s.v. (dat betekent: schriftelijk verslag), je hebt rapport, omdat je een bevel niet opvolgt
(Hee, waar ken ik dat van? :-)). Je gaat NÚ gelijk achter de deur!"
"Waarom?" begon ik opnieuw.
"NÚ!"

Ik liep van hem weg, zei "ik maak eerst nog even een ommetje" en snelde naar een van de recreatieruimtes, nog steeds op 'de ring', maar aan de andere kant, waar ik wist dat ik een vrouw zou treffen, M., die wist waar ik mee bezig was geweest: ik zou niet met rapport 'achter de deur' gaan zonder dat iemand wist wat er gebeurd was en waarom. Bewaker Jan beende achter me aan, roepend "áchter de deur!".

Ik stormde de ruimte in waar ik M. trof, en deed telegramstijl mijn verslag, de hete adem van bewaker Jan in mijn nek. "Nú achter de deur, anders gaan wij je helpen!". Ik keek om naar hem en zag hem op een knopje van zijn pieper drukken.
Direct ging in de hele afdeling een alarm af. Overal werd geroepen: "Alle deuren dicht! Iedereen achter de deur!"

Verdomme. Nu moest iederéén achter de deur. Daar wilde ik niet voor verantwoordelijk zijn. Op dat moment besloot ik het verzet op te geven. "Je kunt beter gaan" hoorde ik M. nog zeggen.

"Oké, ik gá al" riep ik tegen bewaker Jan, die daar met een verhit gezicht stond. "Betrek andere vrouwen hier niet in!". Ik begon te lopen, de trap af, bewaker Jan in mijn kielzog, het alarm dat nog steeds afging, en het roepen van andere toesnellende bewakers "alle deuren dicht - iederéén achter de deur!", opgeschrokken vrouwen, en ik bleef herhalen "Ik gá al; val andere vrouwen niet lastig!" en liep naar binnen. De deur werd hard achter me dichtgeslagen. Het alarm bleef gaan, ik hoorde hoe andere vrouwen tóch nog achter de deur werden gejaagd, trapte tegen de deur, riep "belachelijk!" en nog eens en nog eens. Ik had net zo goed niet kunnen toegeven! (volgende keer beter, als die er nog inzit).

Toen werd alles stil. Bewaker Jan opende mijn deurluikje. Ik was bezig pen en papier te pakken en keek niet op naar hem toen hij ten overvloede zei:
"Mevrouw K. U heeft een s.v. rapport"

(Wordt vervolgd)
JK 27-07-08 N'sluis

Arbeit macht frei 16: "Wie stout is de roe"

Vervolg Hollands Glorie: rapport

Maandagmorgen werd ik door twee bewakers opgehaald om alleen te luchten. Dat noemen ze hier 'box-luchten', en wel hierom:

De luchtruimte is in wezen niets meer dan een wat grotere cel! Een ruimte met 4 muren en een plafond, in gebouw 'papa' bij de isoafdeling, aan de andere kant van de luchtplaats (tegenover het gebouw waar ik zit).
Bovenin een van de muren bevindt zich vanaf ongeveer 2 meter 50 een spleet met een hoogte van zo'n 50 centimeter. Deze muur is de breedte van de ruimte; 4 stappen. De spleet telt 25 tralies met gaas ervoor, zodat insecten, vlinders, vogels je geen gezelschap kunnen komen houden.

Je kúnt dus wel naar buiten kijken maar dan loop je de hele tijd met je hoofd omhoog gericht naar die spleet te turen. Het 'uitzicht' bestaat uit het prikkeldraad van het hoge hek, en de bomen erachter.

Deze 'luchtbox' telt 4 bij 5 stappen, diagonaal 7 stappen, is erg donker! Drie wanden zijn van donker baksteen, voor licht moet je het niet hebben van de spleet, maar van de tl verlichting in die ruimte!

Toen ik naar en van de luchtbox werd geleid, 1 bewaker vóór, 1 bewaker achter mij, werd opgelet dat er op de grote luchtplaats niemand was. Ik zou eens iemand spreken kunnen!

Aan het eind van maandagmiddag is de directeur geweest. Een hypocriete zak! Hij gaf me drie dagen "straf op cel" zoals hij het uitdrukte. Dit houdt in: 3 dagen afzondering, alleen luchten, en niet mogen bellen behalve naar mijn advocaat - de laatste twee: "wanneer er tijd voor is in het programma". De tv wordt dan afgenomen.
Nu kijk ik amper tv, ik heb het ding alleen gehouden om af en toe nieuws te kijken, dus daar heb je me niet mee.
Deze directeur is een ander dan degene  waarmee ik de vorige keer een confrontatie had; die is op vakantie. Ook deze kerel probeerde me bij binnenkomst de hand te schudden en hij leek beledigd toen ik dit niet deed. Goed zo!

Hij was snel klaar, luisterde nauwelijks (ze moeten je 'horen'), lulde nog wat dat hij ook lid is van Amnesty ("nou, gefeliciteerd", spotte ik) en dat als iedereen maar een beetje bevelen ging weigeren op te volgen, het een zootje zou worden; dit voorzien van de overbodige opmerking: "Het is hier namelijk een penitentiaire inrichting!"

Intussen is het in de p.i. van vies, warm, en plakkerig, en dan zit ik nog niet eens aan de middagzonkant.
De andere vrouwen hier laten me op verschillende manieren solidariteit blijken: briefje onder de deur, snel het luikje open doen en even zwaaien, roepen door het luchtrooster aan de buitenkant. Mijn 'buurvrouw', die ik maandagmiddag even sprak na bezoek (dat ging gewoon door) zei "nu je rapport zit, zal ik lekker hard muziek voor je draaien". Ze heeft hele lekkere Arabische muziek. In de aanloop naar de Hollands Glorie affaire had ik gezegd dat ze beter háár een middagje voor DJ konden laten spelen. Een andere vrouw heeft over Hollands Glorie gezegd dat we eigenlijk allemaal hadden moeten weigeren om te gaan, maar dat was dan het lullige: het was wel HET enige uur luchten.

Ik zal tijdens de 'straf' van drie dagen - die me amper raakt - de tijd benutten voor nog meer tekeningen, en om te schrijven. Tot nu toe mag ik wel post versturen.
Verder zal ik in beklag gaan, om principiële redenen. De opgedrongen nationalistische shit, en de schending van het recht op vrijheid van meningsuiting en vrijheid van informatie zal hierin een belangrijke plaats innemen.

JK 29-7-08

PS en NB Een eerste spotprent op Hollands Glorie heeft reeds het daglicht gezien!

Albayraks dwang: 'dubbel' zitten, deel 3

Enkele weken geleden deed ik verslag van de praktijk van de tweepersoonsceldwang hier in Nieuwersluis. Ik was toen net overgeplaatst naar afdeling QA, cel 35, een éénpersoonscel.

In de afgelopen 2 ½ week is daarin geen verandering gekomen en uit een gesprek met mijn advocaat afgelopen week is gebleken hoe dit allemaal gegaan is.
De directie van Nieuwersluis heeft me kennelijk een contra-indicatie gegeven. Dit is stilzwijgend gebeurd, het is niet als zodanig benoemd. Tegen mijn advocaat is gezegd dat ik ze (destijds op de BZA-afdeling) 'tot last' was, dat ik 'stampei had gemaakt' en dat men vreesde voor onrust als ik in een 2pc zou worden gezet, want ik zou wel eens kunnen gaan 'stoken', en dát zou mijn celgenoot misschien niet leuk vinden.

Wel ja! Geef een potentiële celmaat maar de schuld van je eigen schijterigheid, dames en heren bajesbazen!

Ik heb nog niet kunnen achterhalen wat er op papier staat over de contra-indicatie die er zou zijn, d.w.z. de officiële reden. Het laatste wat ik wil is op psychische gronden ge-contra-indiceerd zijn! Dan houd ik een stempel van gekte, als het ware.
Helaas wil de medische dienst/psycholoog er niets over kwijt. Ze verwezen naar het afdelingshoofd. Sprekersbriefje ingevuld. Geen reactie. Pogingen mijn hele dossier in te zien, zijn tot nu toe nog op niets uitgelopen.

Intussen lijkt het erop dat - voor zover andere vrouwen hier dat weten - nog nooit eerder iemand in Nieuwersluis daadwerkelijk een 2pc-plaatsing heeft geweigerd. In Nieuwersluis heeft dus nog niet iemand om díe reden in de iso gezeten.
Terwijl ze er bij mij niet aan willen beginnen is de 2pc dwang hier al jaren met veel 'succes' de gewoonste zaak van de wereld (=bajes).

Dat begint al op de inkomstenafdeling. Het rapport 'Méér op één cel?' dat ik door de Raad voor Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming (RSJ) hierheen heb laten opsturen, is inmiddels aangekomen. Het is dit rapport plús de European Prison Rules (EPR) van 2006, mede ondertekend door Nederland, die beiden door Albayrak terzijde worden geschoven, alleen omwille van bezuinigingen. In het rapport van de RSJ wordt geadviseerd "een zorgvuldiger toepassen van contra-indicaties", bijvoorbeeld door een "minimale observatieperiode (bijvoorbeeld twee weken)".

Op de inkomstenafdeling (PB) gebeurt het echter geregeld dat al na 7 dagen en zelfs al eerder komt voor, daarvan ben ik zelf getuige geweest. Zelfs nog vóór de resultaten van de longfoto's voor TBC controle bekend zijn! De hele TBC preventie is dus ook één grote farce!

Dan de andere afdelingen, bijvoorbeeld deze waar ik nu zit: QA; met 15 éénpersoons en 17 tweepersoonscellen, de grootste: er is plaats voor 49 vrouwen. Hier zitten vooral mensen in voorarrest en langgestraften.

De periodes dat mensen ongewenst in een 2pc zitten, lopen (en deze voorbeelden zijn van langgestraften!) op tot 9 maanden, 14 maanden… Verover het maximum! De RSJ schrijft in haar rapport: "langgestraften alléén in een meerpersoonscel te plaatsen indien zij hieraan zélf de voorkeur geven".
Langgestraften 'slijten' op die manier zo'n 8 tot 11 (ook weer voorbeelden van nu hier zittende langgestraften) celgenotes in die tijd. Wennen aan elkaar is er niet bij, kiezen ook niet. Rekening houden met wat voor wensen dan ook is er ook niet bij.

Zo hoorde ik van een Spaanstalige en een Nederlandstalige die bij elkaar zaten en elkaar niet konden verstaan.
Een andere Spaanssprekende vrouw die wel met de 'dubbel zittende' Spaanstalige wilde celdelen, kreeg te horen dat ze niet mochten ruilen, zij en de Nederlandse. Maar "zodra de Nederlandstalige celgenote weggaat, mag je met haar de cel delen".
Toen de vrijlating van de Nederlandse op een maandag naderde, hielpen de twee Spaanstalige vrouwen de PIW'ers aan de belofte herinneren. Die maandag, terwijl de één aan het luchten was, en de andere werken, werd een andere nieuwe celgenote bij de Spaanstalige vrouw geplaatst. Protest mocht niet baten. "Niet eerlijk! We worden aan het lijntje gehouden!"
Zo gaat dat met alles hier.

Maar de langgestrafte vrouwen accepteren tenslotte toch al het gesol. "We willen niet onze kans op V.I. (vervroegde invrijheidsstelling) op het spel zetten. Als je een paar rapporten hebt, kun je 't al vergeten, en mensen zwichten voor de druk van de sanctie: iso", vertelt iemand mij.

"Ze houden ook geen rekening met het soort delict, of met leeftijd,. Ik zat een keer met een oude vrouw. Die zat voor bijstandsfraude. Ik ben nog jong. Wat hebben we nou met elkaar? En wat als die vrouw met iemand komt die agressief is. Die kan zó een kussen in haar gezicht drukken. En waar zijn ze dan?"

Ook over tweepersoonscel agressie is hier tenminste één verhaal bekend. In 2005 is dit gebeurd. De tekenen van hoe het kan misgaan, zijn dus al langer te zien.

Twee vrouwen zaten samen in deze afdeling QA in een cel. De ene maakte van de ander voortdurend alles op. Deze laatste vroeg herhaaldelijk hen uit elkaar te halen, want ze hadden steeds ruzie. Maar er gebeurde niets.
Op een nacht is de getergde vrouw zó boos geworden, omdat haar celgenote haar wakker hield, dat ze haar aan haar haren vanuit het bovenste bed heeft getrokken.
Nu was zij zelf de boosdoenster en moest de iso in, voor een flinke tijd. Daarna werd ze in een éénpersoonscel gezet.

En dan dit: vorige week zaterdag - de 26e juli - is er een overstroming geweest in het pas t.b.v. brandveiligheid verbouwde gebouw 'Romeo'. De overstroming veroorzaakte om een uur of 5 a 6 's middags kortsluiting. Het hele gebouw zat tot een uur of 9 zonder stroom. De vrouwen werd niets medegedeeld.
Tenslotte werd gebouw Romeo leeggehaald. Ineens moesten de vrouwen uit de twee afdelingen RA en RB (in RB zit tijdelijk de BZA-afdeling, die eigenlijk binnenkort terug zou gaan naar het inmiddels ook verbouwde gebouw 'Papa', afd. PA)naar: ….PA. Ze kregen niet eens de gelegenheid hun persoonlijke spullen te pakken. De beide afdelingen zijn dus in één afdeling gepropt. In PA zijn géén tweepersoonscellen, want het is voor BZA.

Hoe krijg je dáár dan 2 afdelingen in, waarvan één waarin zich ook tweepersoonscellen bevonden? Simpel! Alle cellen in PA zijn gevuld: 2-op-1-cel: één op het bed, de ander op een matras op de grond. Met contra-indicaties werd géén rekening gehouden.
Naar verluidt is de 'Romeo' afgekeurd - 19 vrouwen zijn overgeplaatst naar Ter Peel. De rest zal dus nog in PA zitten - onder bovengenoemde omstandigheden veelal (als ik dit schrijf is het een week later).

Dit alles is een topje van de ijsberg. In de wandelgangen hoor ik nog veel meer verhalen die niet allemaal even verifieerbaar zijn.

De contra-indicaties zijn een kwestie van natte vingerwerk en van willekeur.
Wat te denken van de contra-indicatie gegeven aan een activiste, uit angst voor problemen, en niets anders dan dat?
Hoe moeilijk had het kunnen zijn voor ze om zich - net als bij al die anderen - nergens iets van aan te trekken en me eenvoudigweg in de iso te flikkeren tot ik toe zou geven? Want dat is immers de praktijk in de rest van bajesNederland. Dat hebben ze vorig jaar in Zwolle ook gedaan.
Dus wie een grote bek opzet, krijgt haar zin in Nieuwersluis? Wie niet durft te protesteren, krijgt nóg meer repressie in Nieuwersluis?

TOT SLOT:

De contra-indicaties gelden alleen in de bajes waar je zit.
Wie een contra-indicatie heeft en wordt overgeplaatst, kan overnieuw beginnen met de zaak te bepleiten. Wéér wordt de gang gemaakt naar medische dienst, psychologen enzovoorts. Wéér wordt geprobeerd om er onderuit te komen.
Weer zal worden gedreigd: 2 op 1 cel of iso.

En dat terwijl mensen alleen maar privacy willen, al die uren 'achter de deur'!!!
Het willen hebben van privacy als reden voor weigering kan volgens de RSJ "moeilijk worden gezien als bedoeld om de orde en veiligheid in de inrichting dan wel de ongestoorde tenuitvoerlegging van de vrijheidsbeneming in gevaar te brengen".
Volgnes de raad "ligt het daarom in de rede het beleid om gedetineerden in een meerpersoonscel te plaatsen UIT DE STRAFSFEER te halen".

Maar justitie bouwt en bezuinigt naar hartelust door!

Tot de 9de, of misschien door boetes nog iets later!

Met niet aflatende strijdbare groet uit ons aller staatshotel aan de Vecht, Nieuwersluis,

Joke

p.s. van de kopiist: laatste nieuws:

Gebouw Romeo is afgekeurd vanwege een daklekkage - hierdoor is de brandveiligheid in het geding.

De vervangafdeling is nu overvol, de matrassen op de grond zijn inmiddels bijna overal verdwenen, er staan nu stapelbedden. Alle vrouwen zitten door elkaar, ook de vrouwen die in de BZA zitten. Door de drukte is er (tijdelijk?) zeer beperkte mogelijkheid tot recreatie.

Arbeit macht frei 17: 'pacificatie en censuur'

Ze kwamen de televisie terugbrengen. Het was woensdagmiddag, 5 over 4. Ik hoorde de sleutels al rammelen, liep naar de deur, en stond vlak voor de deuropening toen de deur open werd gedaan. Twee bewaaksters (in bajesjargon: 'piwi's') stonden voor me. De ene met het rode briefje 'rapport' in haar handen. Ze had het zojuist van de deur verwijderd. De andere, vriendelijk glimlachend, met de tv in haar handen.
"Je krijgt je tv terug"
"Ik hoef hem niet meer, neem maar weer mee"
Verbaasde gezichten.
"Het bevalt me prima, geen tv. Ik keek toch al te weinig"
"Maar je hebt voor deze week al betaald!"

De 'grappige' situatie doet zich voor dat ze zich hier niets van aantrekken wanneer ze hem van je afnemen, maar nu? Ga ik zelf mijn geld weggooien? Zélf afstand doen van de 'luxe' van een tv?
"Maakt niet uit. Ik wil hem niet meer. Het bevalt me prima zo!"
"Je kan hem nog hebben tot zondag hoor, als je de huur opzegt", probeert ze nog eenmaal.

Wie heeft er nu eigenlijk belang bij dat ik een televisie heb? Het antwoord moet zijn: ZIJ.
In de eerste plaats wordt daarmee nog wat miezerige euro's verdiend. In de tweede plaats, eigenlijk het belangrijkste, het afnemen van de televisie maakt onderdeel uit van een veelvuldig benut sanctiemiddel: het 'rapport'.
De beslissing van de directeur op papier, waar boven streng staat geschreven 'Disciplinaire straf (art. 51.1 pbw), noemt de straf: "3 dagen opsluiting in eigen cel of verblijfsruimte zonder televisie".
Het is mij bekend van andere vrouwen dat ze precies dát element van de straf het ergste vinden: 'zonder televisie'. Niet: het alleen zijn. Niet: die rottige 'lucht'box'; nee: het afnemen van de televisie.
En nu stuurde ik ze zomaar weg met die beeldbuis, dat stuk pacificatie dat die bajes zo nodig heeft, want hoe kun je iemand straffen die aan een tv niet eens behoefte heeft.

Ik lees verder in de beslissing van de directeur:
"deze beslissing is genomen op grond van de volgende overweging(en):
in verband met herhaald niet opvolgen van opdrachten van het personeel en wegens het verstoren van de orde en rust in de inrichting".
   
Het is er weer een om in te lijsten!

Op dondermorgen ging ik na 3 dagen voor het eerst weer met de afdeling mee luchten. Van de 3 dagen rapport vond ik die lucht'box' het lulligste. Het ding heeft wel een goede akoestiek; ik heb gezongen, getrommeld, terwijl ik in mijn eentje de bajesdriedaagse liep, een uur lang.

Een hartelijk onthaal van de vrouwen. Hoe gaat het? Prima!
Het verhaal van mijn protest en het rapport schijnt intussen in heel Nieuwersluis de ronde te doen. Wanneer ik vertel dat ik ze met de tv heb weggestuurd, wordt dit met open monden aangehoord. "De tv weggedaan??"

Het is ondenkbaar, Hoe vaak hoor ik niet 's avonds van raam tot raam via de luchtroosters doorgeven wat er vanavond op de buis is, waar je nú naar moet gaan kijken? Bijna dagelijks.
Als ik naar de overkant kijk, zie ik in gebouw 'Papa' de tv's bijna overal aanstaan 's avonds. Eigenlijk is dat niet veel anders dan 'buiten'. Loop maar eens door een willekeurige straat: vrijwel overal staat de tv aan.
De behoefte om over zo'n ding te beschikken wordt hierbinnen alleen maar groter. Het is je blik op de buitenwereld. Althans, dat lijkt zo. In werkelijkheid is het een voorgeselecteerde keuze, gemaakt door producers en redacties, die je krijgt voorgeschoteld. Toen ik de tv nog wel had staan, enkel voor nieuws en actualiteiten, vroeg ik me dagelijks af:
wat is er dat ik NIET te horen en te zien krijg, gebeurd in de buitenwereld vandaag? Wat is er waarheid van wat ik te horen en te zien krijg vandaag? Dus waarom zou ik mijn tijd voor de beeldbuis doorbrengen? Om me te verpozen met soapseries, quizzen, 'reality'-tv en meer van die onzin?

WEG ERMEE!

De bewaaksters liepen weg met de tv en sloten de deur.

De voorbije dagen heb ik me af en toe afgevraagd of ik nu iets mis.
Nee. De tijd lijkt zelfs sneller te gaan nu ik niet meer oplet of het al 18.00 uur is, tijd voor het avondnieuws.
Dat is één anker van tijd minder op de dag. Ankers, zoals de tijden waarop steevast door het luikje wordt gekeken om ons te tellen. Zijn we er nog? Ja, waar anders!
17.00 uur. 21.30 uur. 06.30 uur. Je kunt er de klok op gelijk zetten. Nooit kijk ik op van mijn werk naar het gezicht aan de andere kant van de deur. De bewaker ziet mij schrijven of tekenen en doet het luikje weer dicht. Misschien vraagt hij of zij zich af wat ik aan het doen ben. Ik kijk immers geen tv. Allicht maak ik me geen illusies over wat zij weten of zich afvragen. De vorige keer hier werd buiten mijn aanwezigheid alles gelezen en bekeken. Ongetwijfeld doen ze dat nu ook.

Zonder tv lijkt de wereld hierbinnen wel nóg kleiner, nóg nauwer, lijkt steeds meer het enige dat er nog is. De buitenwereld geraakt steeds meer op afstand, maar dat was-ie toch al.

Het is belangrijk dat mensen 'buiten' mensen 'binnen' blijven betrekken bij wat er buiten gebeurt door te informeren, willen gevangenen niet afhankelijk raken van de beperkte middelen die er 'binnen' zijn; in weerwil van de censuur die wordt opgelegd. Ik dank alvast een ieder die de moeite neemt/heeft genomen!!

De bajes weigert mij het toegezonden exemplaar van het anti-fascistische tijdschrift Alert te geven.
"Niet toegestaan", stond er op het briefje.
In reactie op mijn klaagschrift kwam iemand langs van de Commissie van Toezicht. Ze zei: "Het mag niet omdat er discriminerende dingen in staan".
Welke dat zouden moeten zijn, kon ze niet zeggen.
"Het is een ANTI-FASCISTISCH TIJDSCHRIFT!!" zei ik.
"Is dát geen discriminatie dan?"………..

Zo wordt tenslotte ook hierbinnen alles omgedraaid ten gunste van de onderdrukkers.

Ondanks alles - of juist dankzij? - slaag ik erin de vrijheid in mijn hoofd, de vrijheid van mijn gedachten en ideeën te behouden!

Groet,

J.K.

Bevrijding

Steeds minder heb ik nodig
Neem je me af de spullen
die vanzelfsprekend waren
dan voel ik me verlost
van de last
die de angst was
om ze te verliezen

En niet veel later
is de gedachte
aan het herwinnen
van al dat bezit
de last geworden
om ervoor te moeten waken
dat ik heb, houd, bewaar

Dus laat maar
Hou maar
die ballast
die dingen

Zolang als ik
kan zingen
kan dansen
mag rennen

Zolang als ik
kan schreeuwen
kan juichen
mag jammeren

Heb ik vrede

Maar
Neem dat niet af
Dan
Ga ik vechten
met
handen, voeten, tanden

Steeds minder heb ik nodig

Vrijheid is genoeg.

JK


  tekening tekening
                                                                tekening



Beste vrienden en vriendinnen,

 
Na 39 dagen te Staatshotel Nieuwersluis ben ik sinds gisteren weer vrij. Allereerst wil ik iedereen bedanken voor hun steun, support, brieven, kaarten, en informatie!

Mijn dank gaat in het bijzonder uit naar Janneke, die er voor zorg droeg dat mijn artikelen werden gepubliceerd, en dito Cornelis Prul voor wat betreft de Vrije,
naar Janneke ook voor het voortdurend jullie op de hoogte houden van mijn - en dat van anderen daarbinnen - wel een wee in een periode van opsluiting waarin ik dit zelf niet kon doen.

Ook dank aan Janneke en Prul, niet te vergeten al die andere schrijvers en activisten die spreken voor hen die het zwijgen wordt opgelegd, voor het voortdurend aankaarten en aanklagen van het bajessysteem, het schandelijke 'vreemdelingenbeleid', alles wat daarmee samenhangt. Vandaag zag ik het allemaal op de Vrije staan.

Onderstaand stuk staat inmiddels ook al op De Vrije. Dank je, Janneke!

Ik hoop dat we met onze aanklachten en bekendmakingen in toenemende mate zullen doorgaan!

Ik onderhoud nog altijd contacten met de vrouwen in Nieuwersluis die ik heb leren kennen als lief, mooi, sterk, kwetsbaar, alles tegelijk, maar niet te vergeten ook:

onderdrukt, murw gemaakt, gechanteerd, bedreigd, de mond gesnoerd enz..

Met name de laatste week was zwaar in Nieuwersluis. Waardoor, lees je hieronder. Dit is het laatste stuk geschreven vanuit Nieuwersluis.

In het slot van de Arbeit macht Frei reeks, dat ik nog zal schrijven (een slot en epiloog vanuit de vrijheid), zal ik o.a. nader ingaan op de gebeurtenissen in de laatste week die ik doorbracht in Nieuwersluis. Na het schrijven van onderstaande kwam me namelijk nog meer informatie ter ore.

Enfin. 't Is nog niet gedaan. Justitie is nog lang niet van me af!

Strijdbare Groet, Joke

Arbeit macht frei 18: 'Business as usual'

Woensdagmorgen, 6 augustus 2008. Het is stil. 08.00 uur. Dan zijn er voetstappen.

Een eerste deur gaat open. Een volgende. Het komt dichterbij. Naast mij wordt de

deur opengedaan. Er begint geroezemoes te klinken. "Arbeid"- "arbeid" hoor ik een

stem.

De vrouwen die 'arbeid' doen, hebben een groen kaartje op de deur met daarop het

woord 'arbeid'. Dan weten 'ze' welke deuren er open moeten.

'Mijn' deur slaan ze over. Maar soms ook niet, dan wordt ie opengedaan, "arbeid" -

zonder te kijken wordt er doorgelopen.

Even later: "oh, je werkt niet?". Dan de deur weer dicht, nadat ik een kort "Nee"

heb laten horen. Het geroezemoes houdt dan nog even aan. Daarna weer stilte. Stemmen

van vrouwen die buiten langs de luchtplaats lopen op weg naar 'arbeid' sterven

tenslotte ook weg.

 
'Arbeid'. Ook nadat de vorige nacht een meisje met een mes in haar polsen had

gesneden (haar celgenote sloeg alarm), is het daags erna 'business as usual'

geweest. Het meisje is midden in de nacht 'door 5 man' naar de iso gesleept,

schreeuwend en tierend. Dat er iemand die nacht overstuur was geweest, had bijna

iedereen - op een vaste slaper na - gehoord. Wát er gebeurde, valt niet vast te

stellen op het moment zelf, de ruimte galmt teveel.

Bij het bekend worden van het nieuws, huilde een vriendin van haar op de

luchtplaats. Zelf liep ik ziedend rond, niet begrijpend waarom de verontwaardiging

van andere vrouwen uitbleef. Afgestompt? Murw gemaakt? "Als het slecht gaat met

iemand, stop je d'r toch niet in de iso?!!" bleef ik maar herhalen.

Zó volkomen machteloos, verdomme!!

Ik kan de ogen van de bewakers op me gericht voelen, vooral die van bewaker 'Jan'

(die van het rapport van vorige week), die in mijn nabijheid het zwijgen toedeed

over de gebeurtenis.

 
Ze zullen het allemaal wel lezen wat ik schrijf en publiceer. Het zal me wat. Daar

trek ik me 'buiten' ook niks van aan. Integendeel. Misschien zijn ze wel blij dat ik

niet werk, want werken is ook netwerken hier; dingen horen. Zo weet je wat er op

andere afdelingen speelt. Maar alles wordt tenslotte toch wel een keer doorverteld.

Zoals het verhaal van het meisje in de iso.

 
Zal ik in details treden, vraag ik me af. Ik weet niet of ik daar anderen mee schade

doe, dus nee, want ik weet ook niet alles, behalve bovenstaande. Dat is goede raad

hier; lul nergens over als je er niks van weet. Bovendien: alles kan gevolgen voor

anderen hebben. Daarom wilde ik dat ze wisten dat ík die persberichten van Amnesty

had opgehangen. "Kon je 't niet ontkennen?" vroegen een aantal vrouwen me toen ik na

afloop van het rapport weer was 'vrijgelaten' zoals iemand 't noemde. "Nee, dat

wilde ik niet".

Van het verhangen van een kaartje 'rapport' (afgelopen zondag) van een celdeur

waarachter iemand rapport had naar de deur van het kantoor van de bewakers hebben ze

geen werk gemaakt. Ongetwijfeld wijzen de camerabeelden feilloos op de dader. Zo

niet, bij deze. Ik zou het niet ontkend hebben. Ik zou ze gevraagd hebben of ze soms

geen gevoel voor humor hebben, zoals een aantal vrouwen die heimelijk ginnegapten

toen ik wees op de deur van het kantoortje: "Kijk! De piwi's hebben rapport!"

Het leven in de bajes gaat mee naar buiten, met 'ups' en 'downs', als een jojo. Zo

voel ik me soms, als een jojo. Het kan ook aan mij liggen, misschien ben ik zo

iemand; alle kunstenaars en dichters zijn toch gek op een of andere manier? Góed

gek, dat wel. Zat ik toch niet voor niets op BZA? ;-).

 
Gisteren wist ik níet wat ik met mezelf en mijn woede aanmoest toen om 12 uur 's

middags de deur weer achter me sloot: tot vanmiddag 1 uur. Da's 25 uur aaneen

'achter de deur'. Wat zal ik opgelucht zijn als het leven niet meer hoeft te bestaan

uit het verschil tussen 'achter de deur' en niet 'achter de deur'!!

 
Een brief van een trouw mij schrijvende vriendin, met een artikel over prison

abolition, hielp me er einde van de middag weer bovenop gisteren. Ik kreeg weer

ideeën voor tekeningen en pakte de pen weer op.

Tekening gemaakt, brief geschreven, dit geschreven. Een schets voor een volgende

tekening ligt klaar. Ik ga weer aan het werk. Mijn éigen werk. Wat ik nuttig vind.

En zo ben ik weer aangeland bij datgene waar dit alles om is begonnen: de eigen

keuze voor de invulling van het eigen leven: de VRIJE EIGEN KEUZE. 't Is raar om

daar vanuit de bajes over te schrijven, maar toch ook niet.

De vrije eigen keuze om te zijn wáár je wilt, je te vestigen waar je wilt, vrije

migratie over de aardbol.

De vrije eigen keuze om te kiezen voor hóe je leeft, in solidariteit en vrijheid met

anderen, wat voor werk je doet, wat je nuttig vindt, en plezier doet.

In de fabel van de krekel en de mier is de moraal dat de mier al die tijd gewerkt

heeft terwijl de krekel muziek zat te maken. Dus heeft de mier in de winter te eten

en krekel niet ("had hij  maar moeten werken!")

 
-          ik doe tussendoor de gordijnen open, om beter te zien wat ik schrijf.

Wéér dat uitzicht tussen tralies door, van de luchtplaats. Vrouwen die altijd

dezelfde kant op rondjes lopen. Een bewaker die van deze kant af de boel in de gaten

houdt. -

 
Een goede vriend van me zei eens: "Ze vergeten één ding. De krekel maakte muziek

voor de mier terwijl hij werkte. Heeft de mier daar de krekel voor betaald? Nee! En

nu laat ie de krekel verhongeren. Schandalig!"

 
Zo valt de hele wereld te verklaren uit de niet goed afgemaakte eeuwenoude fabel van

de krekel en de mier.

 
En wij, hier in de bajes, zijn allemaal nutteloze individuen. Gooi maar weg. Laat

maar wegrotten daarbinnen. Als we last hebben van hun wanhoop, of van hun woede,

hebben we de isoleercel nog.

 
Einde verhaal.

 
Of toch niet??

JK, Nieuwersluis 6/8/08

Afgelopen weekend ben ik na 5 en een halve week vrijgelaten uit Nieuwersluis. Hieronder volgt het laatste deel in de reeks Arbeit Macht Frei.
Een extra lang deel, met inleiding die nog even teruggaat naar het begin, en beschrijving van de laatste dagen.
Het einde van deze reeks betekent niet het einde van schrijven over vrijheid van beweging, vrijheid van migratie, open grenzen, het dodelijke 'vreemdelingen'beleid, de jacht op mensen zonder papieren, over bajesstrijd, over abolitionisme, enzovoorts enzovoorts.
Integendeel. Het is een nieuwe impuls! Niets wordt beëindigd, zonder iets anders in te leiden. Tot de laatste cellen leeg zijn, en de laatste grenzen geslecht!

 
Solidaire en strijdbare groet, Joke



machineXV_entering_eurocity

machineXVI_body_search

machineXVII_the_raid

machineXVIII_just_another_n

 


Arbeit Macht Frei 19: "En nu nog… vrijheid voor IEDEREEN!"

SLOOP DE BAJES!

Vooraf….  "Arbeit macht frei" als titel, en de keus van de werkstrafweigering.

De reden dat ik voor deze titel koos is de aard van de werkstraf als sanctiemiddel: het doen van werkstraf wordt afgedwongen met de dreiging van gevangenisstraf. Dat maakt arbeid -  ongeacht waaruit deze bestaat - dwangarbeid, volgens het principe "arbeit macht frei".

Het is letterlijk zoals ik in het eerste deel schreef: "Arbeid maakt werkelijk vrij, zo lees ik bovenaan de binnenkant van het foldertje, wanneer ik het opensla: "Ik hoef niet de cel in" staat er." Wel dus!

Het gaat mij er niet om de vórm waarin deze arbeidsdwang is gegoten te vergelijken met de werkkampen in WOII. De werkstraffen in Nederland anno 2008 zijn daarmee niet vergelijkbaar en deze vergelijking is ook mijn intentie niet.
Het gaat om het principe van dwang. Daarom vind ik het gebruik van de uitdrukking "arbeit macht frei" om dit te laten zien, juist. Wie werkt, zal vrij zijn, is de moraal. In de bajes kwam ik dat ook weer tegen, letterlijk: wie werkt is de werkuren de cel uit. (dat is 'vrijheid' in de bajes: als je niet in je cel zit).
Wie niet werkt, blijft 'achter de deur'. Overigens is in Nieuwersluis werken in principe niet verplicht, omdat er - op twee afdelingen na - overal een HvB regime heerst. Afgestraften en mensen in voorarrest zit echter wel in ALLE afdelingen door elkaar. Schotloze detentie noemen ze dat. (uitleg van cursieve termen onderaan).

Hoe de werkstraf wordt ervaren door mensen die het wel doen, daar kan ik niet over meepraten. Wat ik wel weet: in Nieuwersluis ben ik enkele mensen tegen gekomen die net als ik principieel geweigerd hadden. Zij waren geen politiek activisten, maar hun beweegredenen kwamen overeen met de mijne. Maar laat dit duidelijk zijn: niemand van de weigeraars maakte met het weigeren van de werkstraf de KEUS om in de bak te belanden. Het is geen keus, het is chantage. Overigens waren er ook meerdere vrouwen in Nieuwersluis die in de bajes niet wilden werken: "Ik ben hun slaafje niet."

 Ik voor mezelf kan slechts zeggen dat ik de consequenties van wat wčl een keus was; namelijk me niet te laten chanteren, heb overzien zoals de consequenties van elke keuze voor verzet en protest. Het heeft allemaal dezelfde reden, namelijk de repressie niet te accepteren.

De strijd 'buiten' gevoerd, kán niet anders dan in het aangezicht van de daarop volgende  repressie, geweld, arrestatie, vervolging, veroordeling - en daaruit voortvloeiend ook: in de bajes - voortgezet worden. Dát was en is mijn keus. 

Voorlopig ben ik weer 'buiten'. Maar wat is mijn vrijheid waard, zonder die van een ander?

Nieuwersluis, vrijdag 8 augustus 2008; 's avonds:

"Sloop de bajes!". Zo luidt de subtitel van deze laatste 'Arbeit macht Frei'. Tijdens mijn laatste dag in Nieuwersluis ben ik vast symbolisch begonnen. Een week lang opgekropte woede over het kapot maken van mensen, één meisje in het bijzonder, lag hieraan ten grondslag. Nóg heb ik me ingehouden, niet uit vrees voor wat míj nog aangedaan kon worden, maar uit vrees een reactie uit te lokken waar anderen mee zouden blijven zitten.

In mijn vorige verslag schreef ik over een meisje dat in haar polsen had gesneden. Zij was daarop door vijf man naar de iso gesleept, midden in de nacht. Vandaag hoorde ik meer…
Ze wilde niet in een tweepersoonscel. (Wéér die verrekte dwang om met z'n tweeën in een hok te gaan zitten!). Er werd gedreigd met iso. Toen is ze toch maar gegaan. Terwijl ze 'verhuisde' van de 'time-out cel' beneden, waar ze vijf dagen 'op rapport' had doorgebracht (waarom ze rapport had weet ik niet, maar ze had ook iets gedaan om te zorgen dat ze rapport kreeg en dus alleen zou blijven zitten) naar de tweepersoonscel boven waar ze eigenlijk niet in wilde, werd ze geholpen door haar vriendin, mijn 'buurvrouw', N. (om privacyredenen noem ik liever geen namen), met het naar boven brengen van haar spullen. Ik heb haar toen even gezien en kort gesproken. Een heel jong meisje. 'Ze heeft al veel meegemaakt' vertelde N.

Het leek op dat moment goed te gaan met haar, maar schijn bedriegt. Die nacht van maandag op dinsdag trok ze het niet. Ze heeft haar polsen doorgesneden. Hoe ze dat gedaan heeft weet ik niet (ik stel mij zo voor met het mes waarmee je brood smeert, dat niet erg scherp is, maar waarmee anders?), maar er zou bloed aan de muur gezeten hebben. Haar celgenote alarmeerde de piwi's. Die kwamen. Ze flipte toen ze kwamen, en wilde natuurlijk niet meewerken om naar de iso te gaan.

Toen is ze - vermoedelijk door het IBT - er uit gehaald en naar de iso versleept, onder luid protest. Ik zal het huilen van N. die volgende morgen nooit vergeten. Hartverscheurend hard. De isoleercellen grenzen aan de luchtplaats. Ik kon me niet aan de gedachte onttrekken dat het meisje in de iso het huilen van haar vriendin misschien gehoord heeft, ook al zit de iso potdicht.

Iedereen had het erover, de spanning was voelbaar, maar niet bij iedereen even zichtbaar. Zoals ik eerder schreef, ik was opgefokt. Zo opgefokt, dat ik een andere bevriende vrouw heb gevraagd wat rondjes met me te lopen. "Laat die piwi's uit mijn buurt blijven, ik dóe ze wat als ze me nu lastig vallen. Echt, die Jan krijgt een blauw oog,"

"Hij is het niet waard," zei ze, en "Jij gaat straks naar buiten, zorg dat je niet in de problemen komt, wees onze ogen en oren en vertel daarbuiten wat hierbinnen gebeurt. Als je in de iso zit, kun je dat niet doen."
Met de gedachte daaraan heb ik mezelf tot vanmiddag ingehouden.

Het heeft geen zin om je woede te koelen op ze, niet als je de enige bent die er kwaad genoeg voor is. Het heeft ook geen zin om te proberen op zo'n moment iets van de grond te krijgen van protest. Mensen zijn óf aangeslagen, óf lopen te speculeren, óf proberen zich niet druk te maken omdat ze al lang geleerd hebben dat ze machteloos zijn. Eén van de vrouwen ging op de grond zitten, kruiste haar benen en sloot haar ogen. "Ik sluit me ervoor af. Ik heb al zoveel gezien (ze heeft een paar jaar in het buitenland gezeten en zit hier de rest van haar straf uit). Ik kan het niet meer bij mezelf toelaten,"

Dat was dinsdag. Op woensdag was de sfeer nog steeds, of moet ik zeggen 'alwéér' erg gespannen. Er werden sinds de dag ervoor grondige celdoorzoekingen gedaan in afwezigheid van mensen. Gisteren bij mijn buurvrouw, N., de vriendin van het meisje in de iso. Ze hadden een tekening van de bajes bij haar gevonden, maar ze wist van niks, en ze was al overstuur. "Lag ineens bij het eten in mijn cel! Ik heb 't uitgelegd. Gelukkig geloofden ze me," De opluchting is van haar gezicht af te lezen.

Waren ze nu op zoek naar meer tekeningen, of waren de doorzoekingen routine? Waarnaar ze ook op zoek waren, er zou van alles gevonden kunnen worden dus zoiets fluistert zich de luchtplaats over: "Celinspecties, grondig!" - "Bij iederéén?" - "Wat zoeken ze?"

Ik dacht aan mijn vorige keer hier, de reden waarom ik in de BZA afdeling was gezet. Bij mij zouden ze vast en zeker de boel overhoop halen, al slagen ze er goed in dat te verbergen. "Maar je ziet het tóch," vertelde iemand, "Dingen liggen dan net even iets anders, bij mij zijn ze ook al geweest. Niets gevonden."

We luchtten, liepen rondjes. Ik keek naar mijn raam. De gordijnen waren dicht.

"Ze zijn nu bij mij bezig, de gordijnen waren open!"
"Oei! Zullen ze wat vinden? Ze vinden álles, hoor!"
Ik haalde mijn schouders op. Op zo'n vraag antwoord geven….?

Na afloop kon ik opgelucht ademhalen. Ze hebben niets gevonden behalve een zak vol lege aluminiumfolie koffiezakjes. In beslaggenomen, staat er op een briefje, vanwege "het niet mogen opsparen van zaken die in verband gebracht kunnen worden met het gebruik van contrabande". Er lagen wat enveloppen anders. Ik zag aan scheefhangende en halfomgedraaide tekeningen op mijn prikbord dat ze zelfs op de achtergrond daarvan hadden gekeken. Ze zochten inderdaad tekeningen. De celdoorzoekingen bleven die dag nog doorgaan, maar ze doen het zo stilletjes.. niemand ziet het gebeuren.

Gisteravond, donderdagavond, is het meisje uit de iso gekomen. Ik dacht eigenlijk dat ze er nog tot vanmiddag zou zitten. Al die dagen was de spanning en het verdriet bij N. merkbaar. Die moet nog 2 jaar. Zo zitten er hier wel meer. Langer zelfs nog. Ik bewonder haar optimisme, haar over het algemeen vrolijke stemming, ze houd de moed er goed in, echt, respect. De laatste dagen merk ik aan haar dat ze er kapot van is. Ze had het meisje in bescherming willen nemen, het meisje wilde ook graag beneden komen te zitten zodat ze elkaar veel (relatief begrip hier) zouden zien en spreken. Maar 5 dagen afzondering, dan 3 dagen iso, dat schiet niet op. Zo kán N. haar ook niet helpen. Helaas zijn er zoveel in die bajes die hulp nodig hebben, en die niet krijgen, die er maar zitten te wachten en te wachten, bijvoorbeeld op plaatsing in een kliniek. Medische dienst, psychologen en psychiaters, ze doen niks. Mensen worden alleen maar aan het lijntje gehouden.

Vanmorgen zat ik te tekenen. Plotseling hoorde ik aan de andere kant van de deur: "We komen je halen. We gaan je naar beneden brengen". Dit keer was ik alert. Ik sprong op en luisterde aan de kier onder de deur. Ik hoorde een stem zachtjes iets terugzeggen, voetstappen. Snel rende ik naar mijn raam en blikte naar buiten, over de luchtplaats, want ik weet: ze moeten van dit gebouw Q (voor Quebec) over de luchtplaats naar P (voor Papa), waar de iso in het souterrain is.

Toen zag ik ze lopen. 6 man of zelfs meer met een klein meisje met een hoofddoekje op, in de boeien. Bij de personeelsingang gingen ze naar binnen. Ik wist genoeg.

Godverdomme, godverdomme, godverdomme! Ze was er dus weer uit en nu direct weer erin! Wat háát ik dat! Wat háát ik deze verdomde plek, die verdomde bajes!

 Tijdens het luchten hoorde ik wat er nu gebeurd was. Toen het meisje vanuit de iso opnieuw in de tweepersoonscel was teruggezet, flipte ze weer. Ze heeft een asbak tegen de deur gegooid (dit gaat dan over zo'n licht aluminium dingetje tegen een stalen deur): terug naar de iso.
Ditmaal niet voor straf ('disciplinaire straf') maar als maatregel, vertelde N. vanmiddag (vrijdagmiddag). "Ze gaan elke dag kijken hoe ze zich gedraagt. Als zíj vinden dat ze zich niet goed gedraagt, blijft ze daar. Ik heb gevraagd of ik met haar mag praten, of ik naar haar toe mag. Maar daarover moet de directeur beslissen en die is er maandag pas weer."

De iso als dwangmiddel voor gedragsverandering. Het is om te kotsen! Wat is goed gedrag? Wat is goed gedrag in een kale cel met een scheurhemd aan, een matras, op je blote voeten? Wat is goed? En wie bepaalt dat? Mag je zingen? Mag je rondjes lopen? Moet je netjes 'dank u wel, meneer' zeggen en 'goedemorgen'? Moet je platgeslagen de hele dag op bed blijven liggen voordat wordt geoordeeld: 'ze gedraagt zich goed'??

 Tijdens de recreatie zag ik het rode kaartje met opschrift "iso-iso-iso" en een afbeelding van een figuurtje achter tralies op de deur van de voor het meisje bedoelde tweepersoonscel hangen. Ik dacht aan afgelopen zondag, toen ik het rapport kaartje op de deur van de piwi's had gehangen. Ditmaal zou ik iets anders doen. Ditmaal haalde ik het kaartje van de deur en ben ermee naar 'mijn' cel gelopen. Daar heb ik het mes gepakt en het stevig geplastificeerde kaartje in drie stukken gesneden. Vervolgens gooide ik de drie stukken demonstratief op de ping-pong tafel. Daar lagen ze, opvallend rood en kapot gemaakt. Een verscheurd stukje repressie. Een symbolische kleine actie.

Al spoedig kwamen andere vrouwen eromheen staan. Ik legde hen uit waarom ik dat gedaan had. En we spraken over de dwang om in een tweepersoonscel te gaan. En ik hoorde nog meer verhalen over wat er allemaal mis is in Nieuwersluis ("dit is echt zo'n klotebajes!"), en over de wanhoop van het meisje, over mogelijkheid en onmogelijkheid van protest en van vormen van verzet.

"Dit is mijn protest," zei ik "En als ze komen vragen wie het heeft gedaan, zal ik ze zeggen dat ik het heb gedaan, en waarom." Ik wilde voorkomen dat anderen de schuld zouden krijgen. Niet op dat moment, maar later ook niet.

Einde recreatie. Een warm en krachtig afscheid, omhelzingen, de vuisten tegen elkaar. "Sterkte" - "Hou je taai". Zo vreselijk om al die vrouwen daar achter te moeten laten!

 Het was de piwi's nog niet opgevallen, dat iso kaartje in gerafelde stukken op de ping-pong tafel, dus pakte ik de stukken en duwde het in de hand van de piwi die de deur achter me dicht kwam doen.
"Ik heb wat voor je… hier,"
Verbaasde blik.
"Waar heb je dat vandaan?" 
"Van boven. Van die cel daar."
Ik wees op de stukken. "Dat heb ík gedaan,"
"Waarom dan?"
"Omdat jullie dat meisje in de iso gegooid hebben. Schandalig-"
"Oh.." Deur dicht.

Daarna niets. Helemaal niets. Niet eens rapport, al is het maar voor de vorm, want morgen sta ik buiten tenslotte.
Had ik niet morgen weggegaan, dan had ik hetzelfde gedaan. Ik heb nog getwijfeld omdat het misschien als laffe actie zou worden gezien, maar doorslag gaf de noodzaak om op die manier, hoe klein en symbolisch ook, protest te laten horen en zien. Gelukkig heb ik het gedaan, het leverde op het laatste moment nog een paar laatste goede gesprekken op, met mooie, sterke en lieve vrouwen, waarvan ik sommigen nog niet eens veel gesproken had, maar nu wel. Het heeft de tongen losgemaakt, het heeft bewakers en directie geconfronteerd met een stem die zegt: "Dit pik ik niet, kom maar op!" Dezelfde stem die ik steeds heb laten horen, naar ik hoop met enig resultaat, op wat voor manier dan ook. Vanmiddag met tranen achter mijn ogen, omdat ik al die tijd de strijd met ze aan wilde gaan en zij het niet durfden. Omdat ze al die tijd wèl onder mijn ogen ándere vrouwen chanteerden en dreigden en dwongen, de slappelingen, de schijters, de staatsterroristen: Ze pakken de zwaksten het hardste, voor de sterksten zijn ze bang terwijl ze toch zo goed bewapend zijn, het hele machtsapparaat achter zich hebben staan. Waar waren ze bang voor? Voor mij? Voor een 'achterban'? Voor acties, voor publiciteit? Waarvoor? Lafbekken, dát zijn jullie!

 Deze middag, voordat ik mijn kleine actie deed, sprak ik met een vrouw die net een paar dagen op de afdeling is. Ze vertelde:
"Ik zat al vijf maanden in een tweepersoonscel  in gebouw Romeo. Na drie maanden heb je recht op een cel alleen, voor drie maanden, dus ik ging erom vragen. 'Daar beginnen we niet aan' zeiden ze. Toen heb ik stennis geschopt. Ik werd overgeplaatst naar een andere afdeling, kreeg daar een cel alleen. Daar heb ik twee weken gezeten. Toen kwam de overstroming van de Romeo. We werden allemaal overgeplaatst naar gebouw Papa. Daar zat ik vijf dagen twee op een cel, met een bed en een matras op de grond. Ik had het matras op de grond. Vervolgens een week op wat eigenlijk de inkomsten afdeling is, weer alleen. Nu ben ik naar hier (QA) overgeplaatst en zit ik wéér dubbel! Die cel is niet eens geschikt gemaakt! Alleen een tweepersoonsbed, geen extra bergruimte, één tv. Ik heb al een tijdje geleden een consult aangevraagd bij de arts om een medische contra-indicatie te krijgen om alleen te kunnen zitten. Maar je moet eerst langs de verpleegster, en die verwijst niet door. Ik kóm niet eens bij die dokter!"

Zaterdagmorgen 9 augustus 2008, 's ochtends:
08:15 uur. Luchten. Ik hoor de deuren van de andere vrouwen opengaan, het geroezemoes op de afdeling. Mijn deur blijft dicht. Ik lucht straks écht… 'buiten'. Ik denk aan de vrouwen van wie ik gisteren niet meer goed afscheid heb kunnen nemen. Ineens zag ik ze niet meer, zaten ze al 'achter de deur'. Zie ik ze straks nog? Zal ik nog langs de luchtplaats lopen waar zij in de rij voor de telefooncel staan om te kunnen bellen, 3 à 4 minuten per persoon, haastig? Waar ze rondjes lopen, altijd dezelfde kant op? Of ergens zitten te praten?
Ik kijk uit het raam. De vrouw die ik 'zomer - herfst - winter - lente' leerde, staat tegen het hek. Ze ziet me en zwaait en lacht naar me. Het voelt eventjes net alsof ik weer rapport heb. Ik, achter het raam, kijkend naar het luchten van de andere vrouwen, waar ik niet aan kan deelnemen.

"Als je gaat, kun je mij dan in je handbagage meenemen?" vroeg iemand me gisteren. Een melancholieke lach. "Als je je heel klein kunt maken, stop ik je in mijn broekzak,"
Kon dat maar. Ik heb heel veel zakken.

 08.50 uur. De deur gaat open. Ik kan gaan. Mijn spullen in een lichtblauwe plastic zak, zo loop ik langs de luchtplaats. Een snelle groet aan iedereen, handen aanraken door het hek, nogmaals een "Hou je taai", een "Sterkte", een "Succes". De piwi's zeggen dat het op moet houden, "Doorlopen. Genoeg nu." Mij kunnen ze niet meer deren, maar de vrouwen op de luchtplaats wel. Ik doe nog snel een laatste groet aan mijn nu voormalige buurvrouw, vraag haar de groeten over te brengen aan het meisje dat nu in de iso zit, voor als ze er uit komt.  Hoe lang zal dat nog duren? Hoe lang zal het alles nog duren? Ik laat de luchtplaats achter me, de getraliede gebouwen. Hoe lang nog voor mensen zullen inzien hoe zinloos het is, en hoe barbaars, hoe mensen kapot worden gemaakt door hen op te sluiten achter wat voor humaan zich voordoende hekken en muren dan ook?

Joke Kaviaar, 9 augustus 2008

www.jokekaviaar.nl    www.vrijheidvanbeweging.nl

Alle 'Arbeit Macht Frei' stukken, 'Albayraks Dwang - dubbel zitten' stukken e.a. kun je terugvinden vanaf: www.jokekaviaar.nl/sloop_de_bajes.html

Voor wie ze niet kent, een verklaring van de hierboven cursief gedrukte begrippen:

HvB regime:  Huis van bewaring regime. In HvB zitten mensen in voorarrest. In HvB is het regime/dagprogramma soberder, er zal i.t.t. gevangenisregime geen programma zijn gericht op studie, werk, reïntegratie enzovoorts. Werken kan vaak wel, al kan er een wachtlijst zijn, maar is niet verplicht. HvB regime is anders dan gevangenisregime, voor veroordeelden, afgestraften. In gevangenis regime is werken verplicht. Weigering wordt gestraft. (meestal met afzondering op eigen cel, maar kan ook iso zijn). Regimes in detentiecentra voor mensen zonder papieren lijken sterk op HvB regime; vaak nóg soberder, en géén werk.

Schotloze detentie: Uit de 'huisregels van de P.I.V. Nieuwersluis':

"Binnen de PIV Nieuwersluis wordt geen onderscheid gemaakt tussen huis van bewaring en gevangenis. Er wordt gewerkt met interne differentiaties en regimes die van elkaar verschillen in vrijheden, programma en verantwoordelijkheden. Dit alles in het kader van een landelijk experiment, schotloze detentie. In welk regime iemand wordt geplaatst is afhankelijk van:

-         het gedrag van de gedetineerde

-         de behoeften van de gedetineerde

-         de mogelijkheden en noodzaak om deel te nemen aan reïntegratieprojecten

Op grond van uw gedrag kunt u binnen de PIV Nieuwersluis ook teruggeplaatst worden naar een regime met minder vrijheden."

Prachtig taalgebruik, niet?

In Nieuwersluis wordt veel geklaagd over die 'schotloze detentie'. Er zijn twee afdelingen waarin het regime lijkt op een gevangenisregime; QB ('standaard-plus afdeling') en B (M.I., maatschappelijke integratie, de meest 'vrije' afdeling). Op deze afdelingen is werk verplicht. Veel vrouwen die langgestraft zijn willen naar die afdeling(en), maar daar kom je niet zomaar. Je moet allereerst op andere afdelingen al gewerkt hebben en bereid zijn om aan allerlei programma's deel te nemen. De klachten gaan vooral over oneerlijkheid die gepaard gaat met de keuze voor wie er wel of niet komt. Sommigen wachten er lang op en zien steeds mensen die later binnen kwamen er eerst naartoe gaan. Ze begrijpen niet wat ze nou moeten doen om er te kunnen komen. De criteria zijn kennelijk uiterst subjectief. Zo kunnen langgestraften dus lang in het regime van een 'standaard-afdeling' zoals QA, waar ik zat, blijven zitten, met weinig mogelijkheden, en veel uren achter de deur. 'Standaard' is in wezen  HvB regime.

Op rapport: Als je iets hebt gedaan dat de bewakers niet aan staat, kun je 'S.V.' krijgen: Schriftelijk Verslag. Oftewel: rapport. Afhankelijk van de reden van het rapport, kunnen ze je gelijk 'achter de deur' zetten, in afwachting van de beslissing van de directeur. Die legt dan na je te hebben 'gehoord' (stelt niks voor) een disciplinaire straf op. Deze kan bestaan uit afzondering in je eigen cel. Dan zit je 23 u. per dag achter de deur, zonder contact met anderen, en moet je alleen luchten in een luchtkooi of luchtbox. Dan "zit je op rapport", "heb je rapport". Onderdeel van deze straf is het afnemen van de TV.

Time-out cel: Rapport voor dubbel zitters. Wie in een meerpersoonscel zit en rapport krijgt, heeft nog altijd het gezelschap van een of meer celgeno(o)t(en), en dus ook de beschikking over TV. Daarom zit de dubbelzitter het rapport in de time-out cel (een eenpersoonscel zonder TV, die voor dit doel is gereserveerd) uit. Persoonlijke spullen, zoals boeken, schrijfgerei etc. mogen worden meegenomen.

Piwi's: bajes slang voor P.I.W.'ers, oftewel penitentiair inrichtingswerkers. Ik heb hen in mijn stukken veelal bewakers genoemd. Dit kan verwarring geven, want in de bajes lopen ook Bewa's rond, bewakers. Deze hebben een andere, mindere, opleiding. Worden in de bajes vaak mislukte politieagenten genoemd. I.t.t. tot piwi's zijn bewa's geüniformeerd als lijkend op politie. Ze dragen ook handboeien, de piwi's niet. De bewa's werken niet op de afdelingen en zijn er vooral voor ordebewaking en -handhaving en beveiliging. Je kunt ze tegen komen op de luchtplaats, in de bezoekzaal, en ze doen de visitatie na het bezoek. Visitatie is meestal steekproefsgewijs, maar mij moesten ze hebben.. ik moest elke keer uit de kleren.